Morgunblaðið - 11.11.2008, Blaðsíða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. NÓVEMBER 2008
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Vönduð vinna og frágangur
Yfir 40 ára reynsla
Sendum myndalista
✝ Margrét Sigríð-ur Karlsdóttir
fæddist í Fagranesi
á Langanesi hinn 15.
nóvember 1924. Hún
var næstelst barna
hjónanna Karólínu
Friðriksdóttur, f.
1900, og Ragnars
Karls Daníelssonar,
f. 1893. Systkini
hennar voru Oktavía
Jóhanna, f. 1923,
Daníel, f. 1928,
Hörður, f. 1932, og
Jón, f. 1935. Þau eru
öll látin.
Margrét giftist Þorleifi Kristni
Sigurþórssyni, f. 1925, d. 1993, hinn
30. ágúst 1947. Börn þeirra eru: 1.
Ágústa, gift Kristófer Þorgríms-
syni og eiga þau fjóra syni. a) Þor-
grím Helga, b) Magnús Þór, en
unnusta hans er Xin Xin Chai, c)
Kristófer Ágúst og d) Ómar Örn.
Sonur Ómars er Þorleifur Bjarni. 2.
Sigurþór Árni, var kvæntur Sigríði
Björnsdóttur en þau eru bæði látin.
Synir þeirra eru a) Þorleifur Krist-
inn, kvæntur Önnu Kristínu Frið-
riksdóttur og eiga þau synina Sig-
urþór Árna og Sigfús Hlíðar. b)
Björn Kjartan, kvæntur Ásdísi Þor-
valdsdóttur en synir þeirra eru
Kjartan Freyr og Baltasar Þór.
var gamla jólatréð sett á stól á mitt
gólf og dansað og sungið af hjart-
ans lyst. Bæði ungir og gamlir.
Þegar börnin voru uppkomin og
heimilisföstum fækkaði fór Mar-
grét að vinna í fiskvinnu.
Magga og Leifi voru ákaflega
samhent hjón. Ferðuðust mjög mik-
ið, bæði innanlands og utan, og áttu
oft góðar stundir þegar rifjaðar
voru upp minningar af skemmti-
legum atvikum með ferðafélög-
unum. Þau eignuðust sumarhús í
Skorradal árið 1970 og var það
þeirra griðastaður. Þar voru gróð-
ursett tré í stórum stíl en gróð-
urrækt var yndi Margrétar, bæði
blóm og tré. Báru garðarnir í
kringum hús hennar þess merki.
Árið 1976 fluttu þau hjónin að
Brekkubraut 3 í Keflavík og bjó
hún þar eftir að Þorleifur lést. Árið
2001 flutti hún með dóttur sinni
Karólínu í Kjarrmóa 18. Margrét
hafði gaman af handavinnu ým-
iskonar og naut félagsskapar og
leiðsagnar í félagsstarfi aldraða í
Hvammi og í Selinu á meðan heils-
an leyfði. Hinn 1. mars 2007 var
hún orðin illa haldin af alzheimer.
Varð hún þá fyrir því óláni að detta
og brjóta sig illa á mjöðm. Dvaldi
hún þá um tíma á Heilbrigð-
isstofnun Suðurnesja en síðar í
Víðihlíð í Grindavík þar til yfir
lauk.
Útför Margrétar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 11. nóv-
ember, kl. 14.
Fyrir átti Sigríður
Unni Birnu, Jón Þór
og Ólaf Jóhann. 3.
Júlíana, gift Paul
Pietruszewski. 4.
Guðmundur Karl,
kvæntur Sigurlaugu
Björnsdóttur. Börn
þeirra eru a) Hlynur
Róbert, sambýliskona
hans er Caroline Gud-
brand. Dætur þeirra
eru Ísabel Ósk og Na-
talie Lind. b) Eva
Kristín. c) Jón Oddur.
5. Karólína Margrét.
Margrét og Þorleifur byrjuðu
búskap í Reykjavík. Árið 1954, þeg-
ar Þorleifur hafði lokið námi í raf-
virkjun, fluttu þau með fjögur börn
sín, föður Þorleifs, Sigurþór, og
hálfsystur Sigurþórs, Elínu, til
Keflavíkur. Bjuggu systkinin hjá
þeim á meðan þau lifðu. Þorleifur
hafði þá byggt húsið á Skólavegi 9.
Fjölsyldan stækkaði og fimmta
barnið bættist í hópinn. Það var
alla tíð mannmargt á heimili Mar-
grétar og Þorleifs því margir ætt-
ingjar komu og dvöldu hjá þeim um
lengri eða skemmri tíma. Ekki var
óalgengt að það væru um eða yfir
20 manns í mat og kaffi. Allir voru
ávallt velkomnir.
Jólin voru alltaf stór hátíð. Þá
Elsku mamma mín, þú varst alltaf
til staðar fyrir mig.
Alla mína ævi höfum við búið sam-
an eða í nágrenni hvor við aðra, haft
samband daglega og þegar ég hugsa
mig betur um þá liðu aldrei nema
örfáir dagar á hverju ári sem við vor-
um ekki saman. Þú studdir mig alltaf
og varst alltaf til staðar ef eitthvað
bjátaði á.
Mér er mjög minnisstætt þegar
vinkona mín frá unglingsárunum kom
í heimsókn og sagði: „Þú ættir að vita
hvað ég öfundaði þig af mömmu þinni,
hún var alltaf tilbúin að tala við mig ef
ég átti bágt.“ Þessi unga stúlka var
búin að missa móður sína og fann í
mömmu minni sinn sálusorgara.
Mamma kenndi okkur margt. Hún
spurði okkur út úr námsfögunum áð-
ur en við fórum í próf, kenndi okkur
að taka snið upp úr Burda-blöðunum
og sauma tískufatnað því auðvitað
þurfti að fylgja tískunni.
Ég var svo heppin að þegar ég fann
minn mann féll hann fullkomlega inn í
fjölskylduna og var eins og einn son-
urinn í viðbót og svo þegar ég eign-
aðist fjóra syni var alltaf hægt að
stóla á mömmu til að líta eftir þeim.
Hæg heimatökin, oftast í sama húsi
og þeir gengu út og inn hjá henni eins
og þeir ættu þar heima. Ef amma
skammaði þá var það miklu sárara en
ef ég mamman sagði eitthvað. Nú eru
þeir orðnir fullorðnir en voru samt
sem áður alltaf strákarnir hennar.
Þegar Ómar Örn eignaðist Þorleif
Bjarna var hún líka alltaf að hugsa
um hvað honum kæmi best. Þorleifur
Bjarni var svo góður við hana þegar
hann heimsótti hana í ágúst síðast-
liðnum.
Hann hafði verið spurður hvert
hann vildi fara í útilegu þegar hann
kæmi í sumarfrí til Íslands en hann
býr á Englandi. Þá sagði minn maður:
„Ég vil tjalda á tjaldsvæðinu hjá hús-
inu hennar ömmu Möggu, Víðihlíð í
Grindavík, þá er svo stutt að fara til
hennar.“
Elsku mamma mín, ég vil þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig
og mína.
Þín dóttir,
Ágústa.
Ég heiðra mína móður vil
af mætti sálar öllum
ég lyfti huga ljóssins til
frá lífsins boðaföllum.
Er lít ég yfir liðna tíð
og löngu farna vegi
skín endurminning unaðsblíð
sem ársól lýsi degi.
Að færa slíka fórn sem þú
mun flestum ofraun vera.
En hjálpin var þín heita trú
þær hörmungar að bera.
Í hljóði barst þú hverja sorg,
sem hlaustu oft að reyna
en launin færðu í ljóssins borg
og lækning allra meina.
Nú er of seint að þakka þér
og þungu létta sporin,
þú svífur fyrir sjónum mér
sem sólargeisli á vorin.
Þú barst á örmum börnin þín
og baðst þau guð að leiða
ég veit þú munir vitja mín
og veg minn áfram greiða.
(Eiríkur Einarsson)
Elsku mamma mín, það er með
söknuði og trega sem ég kveð
þig og þakka fyrir öll góðu árin sem
við áttum saman.
Hvíl þú í friði.
Þín dóttir,
Karólína Margrét.
Sérhver stund að sama kvöldi líður,
sorg og gleði er ráðin dagur hver,
sama nótt við sólarlag oss bíður
sama lending hvar sem fley vort fer.
(Höf. ók.)
Þegar til mín var hringt og mér sagt
að vinkona mín, Margrét Karlsdóttir
væri látin, varð mér litið út um
gluggann á heimili mínu, það var komið
að mörkum hausts og vetrar. Á þess-
um tíma kveðjum við fagran gróður,
tré og fögur blóm með trega, enda er
þetta tími þess sem myndar eftirsjá.
Ég hef vart þekkt manneskju sem
hlúði betur að öllum gróðri, hvort sem
hann var af jörðu eða mannlegur svo
fremi að þess væri nokkur kostur.
Enda var hún búin mörgum góðum
kostum. Þess vegna komu mér orð
spámannsins í hug þar sem segir: „Ró-
semi og traust skal styrkur þinn vera.“
Traustari manneskju er vart hægt að
hugsa sér, hún gekk sinn afmarkaða
veg í hógværð og lítillæti. Elskuleg
kona sem gott var að eiga orðastað við.
Vinátta hefur löngum verið það
besta sem hver og einn getur eignast
frá öðrum á þeirri vegferð sem er
okkar hér á þessari jarðvist og kemur
það best fram þegar einhver sem
maður hefur verið samferða hverfur á
braut. Vinátta myndast oft við ótrú-
legustu atvik, en okkar vinátta mynd-
aðist þegar sonur minn var að læra
rafvirkjun hjá manni hennar. Í önn
dagsins vill okkur gleymast hve miklu
máli það skiptir að rækta samband
við annað fólk, en það er ekki sjálf-
gefið heldur þarf að hlúa að þeim
þætti í lífinu og að hver og einn finni
að hann er öðrum nauðsynlegur.
Þannig var samband okkar Mar-
grétar þar til að ólæknandi sjúkdóm-
ur leiddi hana út úr mannlegum sam-
skiptum og inn í þann heim sem varð
til þess að hún hvarf sjálfri sér og öll-
um sínum vinum og venslafólki.
Þú hvarfst
þér sjálfum og okkur
hvarfst
inn í höfuð þitt
dyr eftir dyr luktust
og gátu ei opnast á ný
þú leiðst
hægt á brott
(Tove Findal Bengtsson –
þýð. Reynir Gunnlaugsson)
Að endingu þakka ég Margréti
samfylgdina, skemmtileg kynni og
hlýtt viðmót. Ég votta aðstandendum
hennar og vinum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Magnús Þór.
Margrét Karlsdóttir
✝ RagnheiðurHildur Skarp-
héðinsdóttir – alltaf
kölluð Rúrý – fædd-
ist í Reykjavík 15.
júní 1964. Hún lést á
nýrnadeild Land-
spítalans við Hring-
braut 1. nóvember
síðastliðinn eftir
tæplega ellefu mán-
aða harða baráttu
við veikindi. For-
eldrar hennar eru
Hildur Ágústs-
dóttir, fv. skrif-
stofumaður, f. 20. júní 1937, og
Skarphéðinn Valdimarsson, fv.
vörubifreiðastjóri, f. 29. apríl
1933. Hún var yngst fjögurra
barna þeirra. Hin eru Ragna
Dúfa, f. 1955, maki Guðmundur
Kjalar Jónsson, f. 1945, Ágúst, f.
1957, og Jóhann Þröstur, f. 1961.
Dóttir Rúrýar og Gunnars Braga
Kjartanssonar, f.
1957, d. 2001, er
Hildur Imma, f. 7.
júní 1987, unnusti
Alexander Hafþórs-
son, f. 1986. Rúrý og
Gunnar Bragi
skildu eftir 11 ára
sambúð. Rúrý var
síðar í sambúð með
Inga Karli Ingasyni
og eignuðust þau
Önnu Maríu, f. 23.
maí 1998. Þau
skildu.
Rúrý ólst upp í
Reykjavík. Eftir að skólagöngu
lauk starfaði Rúrý hjá Félagi ísl.
iðnrekenda og síðar hjá Iðn-
aðarbankanum/Íslandsbanka/
Glitni sem gjaldkeri í 16 ár eða til
ársins 2006.
Útför Rúrýar fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
kl. 15.
Baráttu minnar kæru frænku er
lokið. Í næstum heilt ár hefur Rúrý
barist með mikilli hetjulund, hug-
rekki, bjartsýni og dugnaði við veik-
indi sín. Það er erfitt að sætta sig við
dauða ungrar konu sem átti svo
mörgu ólokið. En örlögin ráða og við
verðum að taka því. Elsku Hildur
Imma, Anna María, Hildur, Skarpi,
Dúfa, Gústi og Þröstur, hugur minn
og samúð er hjá ykkur. Minningin
um Rúrý mun lifa með okkur öllum.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Áslaug frænka.
Elsku besta vinkona mín Rúrý. Ég
er svo þakklát fyrir þann tíma sem
við áttum saman undir það síðasta.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa feng-
ið að vera partur af þínu lífi, partur
af þinni fjölskyldu. Frá því að við
kynntumst var eins og við hefðum
alltaf þekkst, við smullum alveg sam-
an. Það var einhvern veginn þannig
að þegar aðra hvora okkar vantaði
vorum við bara hálf manneskja. Þú
hafðir alveg einstakan húmor og allt-
af var svo gaman hjá okkur í
vinnunni. Þó að við værum að vinna
saman allan daginn töluðum við sam-
an í síma í marga klukkutíma á
hverjum degi. Yfirleitt var það nú
þannig að það síðasta sem ég gerði
fyrir svefninn var að tala við þig. Við
áttum svo margar góðar stundir
saman og erfiðar líka. Við gengum í
gegnum súrt og sætt saman. Oft
þurftum við ekki einu sinni annað en
hugsa hvor til annarrar og hin vissi
það. Við gengum í gegnum mörg
tímamót og komum misbrattar úr
þeim. Við töluðum oft um hvað það
væri skrýtið að einhvern veginn
veldum við oftast erfiðu leiðina í lífi
okkar en báðar trúðum við því að það
væri ástæða fyrir því og einhvern
daginn myndum við fá að vita ástæð-
una. Þegar þið Hildur Imma komuð í
heimsókn til mín um daginn áttum
við svo góða stund og mér þótti svo
vænt um að þú skyldir koma heim til
mín og eins og ég sagði við þig þá
seinna um kvöldið; þú ert hetja, þú
ert hetjan mín og ég ætla að taka þig
mér til fyrirmyndar – vera svona
sterk eins og þú, svo jákvæð og
bjartsýn á framtíðina. Þú áttir svo
erfitt ár að baki og það leit út fyrir að
nú færi allt ganga upp. Þú sagðir við
mig að þú ætlaðir þér að vera komin
á fætur fyrir jólin og að þú hlakkaðir
svo mikið til að geta farið að klæðast
fötunum þínum aftur.
Allt stefndi í svo jákvæða átt og
takmarkið var svo stutt undan. Þú
varst farin að undirbúa framtíðina
aftur. Við vorum að hugsa um að fara
kannski til útlanda saman næsta
sumar og ef ekki það þá allavega að
sitja saman úti í sólinni. Búin að láta
mála þakið og taka eldhúsið í gegn.
Þegar ég kom svo til þín síðustu
helgina sem þú varst heima varstu
orðin svo slöpp, þú varst svo þreytt,
elsku vinkona mín. Ég reyndi að
halda athygli þinni svo að þú myndir
ekki sofna og við mamma þín gáfum
þér kaffi til að reyna að hressa þig
við en þú varst svo þreytt, elsku
Rúrý mín.
Anna María, litla stóra stúlkan þín
kom og Hildur Imma stóra sterka
dóttir þín var þar líka. Ekki grunaði
mig að þetta væri kveðjustundin
okkar, að þetta væri í síðasta skipti
sem við myndum sitja saman í eld-
húsinu hjá þér og tala saman um allt
og ekkert.
Elsku Rúrý mín, nú ertu sofnuð og
orðin fullfrísk aftur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Hildur Imma mín, Anna
María, Hildur og fjölskylda, ég votta
ykkur mína innilegustu samúð og
megi góður Guð styrkja ykkur í sorg
ykkar.
Helga María.
Elsku Rúrý.
Þín ljúfa minning lifa skalt
og létta fjarveruna.
Þökk fyrir liðið, þökk fyrir allt,
þökk fyrir samveruna.
(Höf. óþekktur).
Ég sendi börnum Rúrýjar, foreld-
um, systkinum og öðrum ættingjum
innilegar samúðarkveðjur.
Megi Guð vera með ykkur á þess-
um erfiðu tímum.
Þín æskuvinkona,
Edda Björg Sigurðardóttir.
Hún elsku Rúrý vinkona okkar er
látin, allt of ung, af völdum óhugn-
anlegs sjúkdóms sem enginn gat séð
fyrir.
Margar minningar hrannast upp
um góðar stundir sem við áttum
saman í gegnum árin. Rúrý, þessi
netta, góða stúlka, var alltaf ljúf, allt-
af jákvæð, vinur vina sinna. Hún
spurði alltaf um hagi annarra, líka
þegar hallaði undan fæti hjá henni
sjálfri.
Myndin sem kemur upp í hugann
af henni Rúrý er ljúf. Við sjáum hana
fyrir okkur eins og hún var, ávallt
smart og flott, enda var það hennar
aðalsmerki að líta vel út. Við fjórar
hittumst alltaf öðru hverju, fórum út
að borða eða hittumst heima hjá
hver annarri og var þá margt brall-
að, en umfram allt mikið hlegið.
Nú er Rúrý farin en minning
hennar lifir með okkur.
Við sendum dætrum Rúrýar sem
og öðrum aðstandendum hennar
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Karlotta, Hrönn og Dóra.
Ragnheiður Hildur
Skarphéðinsdóttir