Skinfaxi - 01.04.1946, Blaðsíða 16

16
SKINFAXI
lengur að dyljast þjóðinni, nú liafði hún það svart á
hvítu hver liann var. Það var Steinn Sigurðsson skáld
i Hafnarfirði, sem sendi útgefanda Stuðlamála þessar
stökur Arnar, ásamt æviatriðum lians. Sjálfum hefði
lionum elcki komið slíkt til liugar.
Þetta ár, 1932, yrkir Magnús rímur sínar af Oddi
sterka, sem siðar áttu eftir að bera nafn lians á ný
með liljómmiklum hreim út yfir landið.
Árið 1934, eða þegar Magnús stendur á fimmtugu,
er liögum hans svo komið, að lil vandræða iiorfir.
Hann er þrotinn að heilsu og hefir eklcert til að lifa af.
En eðli hans leyfir elcki, að liann kvarti við neinn eða
opinheri vandræði sín. Hann er staðráðinn í að þreyja
í einrúmi þar til úr bætist eða yfir lýkur. Lund hans
cr ósveigjanleg, í hágindum heldur hann óskertu sjálf-
stæði sínu og stórlyndi. Það er ekki gott að gera sér i
liugarlund, hver örlög þessa snillings hefðu orðið, ef
vinur hans einn Iiefði ekki fundið það eina ráð sem
sæmilegt var. Magnús hefði aldrei látið sér detta slíkt
í hug, enda hefði þá margt verið breytt um skoðanir
lians og álit á sjálfum sér, ef hann hefði gert það.
Ráðið var, að hann sækti um skáldstyrk til Alþingis.
Hann gat ekki fengið sig til þess, en að lokum leyfði
hann einum vini sínum að reyna, hvort þetta mætti
takast. En þegar vinur lians tekur að vinna að málun-
um, getur skáldið fengið honum í Iiendur hið álirifa-
mesta veganesti. Nú er kvæðið Stjáni blái dregið fram
í dagsljósið, og það er eklcert efamál, að þetta snilld-
arkvæði hafði úrslitaþýðingu fyrir framgang málsins.
— Þá voru liðin ellefu ár siðan Illgresi kom út, og var
hókin nú í fárra höndum. Örn Arnarson hafði gersam-
lega týnzt þjóðinni, en ný skáld og rithöfundar höfðu
risið upp og þjóðin hafði tekið við þau miklu ástfóstri
og fengið á þeim tröllatrú. Og fjárveitingarvaldið hafði
gert sitt: Mörg þeirra voru á ríflegum skáldalaunum.
— — En þegar mönnum var sýnt lcvæðið Stjáni blái,