Skinfaxi - 01.04.1946, Blaðsíða 9

SKINFAXI
9
^ \ estmannaeyjum dvelur Magnús að mestu leyti
næstu níu e'ða tíu árin. Fékkst hann þar við ýmis störf,
aðallega verzlunar- og skrifstofustörf, þó að lengst af
vceri hann sýsluslcrifari hjá Karli Einarssyni, bæjar-
^ógeta. Á þessum árum ferðaðist hann nokkuð um
landið, og sumarið 1912 var hann á Siglufirði, eins og
sJa má af ferðasögu Þórbergs Þórðarsonar í íslenzkum
aðli. Það er annars lireinasta tilviljun, að Magnús er
nefndur á nafn í þeirri bók. Hann var alls ekki einn af
»>aða]smönnunum<<. Enginn þeirra vissi, livað 1 Magn-
usi bjó, og þó var hann surnum þeirra kunnugur. Það
er lrarla kynlegt og raunar kátlegt um leið, að þessir
nienn, sem vitandi og óvitandi gerðu í þvi að lifa slcáld-
legu lífi og voru livarvetna á hnotskóg eftir skáld-
niannlega vöxnum mönnum, skyldu ekki hafa hug-
niynd um gáfu Magnúsar. En þetta lýsir Magnúsi mæta-
Vek Hann flíkaði aldrei skáldgáfu sinni, og hann kunni
l)Vi jafnan bezt, að sem minnst væri um hann vitað.
Uni skáldskap Magnúsar á þessum árum er það að
seSja, að hann orti alltaf talsvert, en birti aldrei neitt.
°§ ekkert lifir af þessum frumljóðum hans, nema eitt-
ii^að smávegis, sem vinir hans björguðu frá eldi og
týnslu. Sjálfur liirti hann elckert um þessi kvæði sín,
°g elvki kom honum til liugar að kveðja sér nokkurs
lújóðs sem skáld. Hann orti af innri þörf, sér til gam-
ans og dægrastyttingar, og þar með er öll sagan sögð.
En á þessum árum las hann ósköpin öli, sökkti sér
niður i heimsbókmenntir og heimasögu og varð mjög
vel að sér í öllu, er að skáldskap laut. Lestrarfýknin
°g fróðleikslöngunin sátu í fyrirrúmi fyrir öllu öðru,
°g mn fjárhagslega afkomu var lítið skeytt.
^ líessum árum geklc hann í gegnum mjög mikils-
Vcrðan hreinsunareld sem skáld. En þessi hreinsunar-
eldur var hlífðarlaus gagnrýni og óhvikul dómgreind
hans sjálfs, miskunnarlaust mat á hugsmíðum sínum
°g harka við sjálfan sig. Kynni lians af stórskáldum