Skinfaxi - 01.11.1958, Qupperneq 7

SKINFAXI
103
ingu til að liafa á þau heillavænleg áhrif,
og nijög oft leiðast hin börnin út í vill-
una sakir félagsskapar við þau, sem njóta
ekki handleiðslu áhyrgra foreldra.
Loks má svo minna á það, að mikill
þorri þeirra slysa, sem árlega hefur í för
með sér ýmist heilsu- eða líftjón fjöl-
margra einstaklinga og eignatjón upp á
hundruð þúsunda, verður af völdum áfeng-
isnautnar.
Ábyrgð ungmennafélaganna.
Ef einn eða fleiri menn, sem hafa farið
út á sjó eða upp á öræfi, koma ekki aftur
á eðlilegum tíma, er að sjálfsögðu liafin
mikil hjálparstarfsemi. Skip, flugvélar og
hjálparsveitir halda af stað og ekkert til
sparað. En livað er gert til þess að koma
i veg fyrir öll þau slys, allt það hamingju-
og heilsutjón, sem áfengið veldur, allt það
vinnutap, alla þá skaðlegu f járeyðslu, sem
áfengisnautnin hefur í för með sér? Það
er sannarlega liverfandi lítið. En mundi
mega við svo búið standa? Eg hvgg, að
hver einasti ungmennafélagi, sem liugsar
sig alvarlega um, muni svara neitandi,
og það jafnvel þeir, sem þegar hafa tek-
ið að neyta áfengis.
I ungmennafélögunum munu nú vera
um fimmtán þúsund manns, hlutfallslega
langflest úr sveitum landsins. Það er auð-
sætt, að þessi stóri hópur gæti orðið geysi-
lega áhrifaríkur, ef hann gerði sér ljósa
grein fyrir valdi sínu og áhyrgð. Hann
getur skapað nýtt almenningsálit á vett-
vangi áfengismálanna. En það verður ekki
gerl nema með því, að þar komi til hæði
hver félagsheild og einstaklingarnir. Fé-
lagsheildin verður að gera áfengið útlægt
af öllum þeim samkomum, sem hún stend-
Stjórn Ungmennafélags Islands fagnar á-
kvörðun ríkisstjórnarinnar um útfærslu fisk-
veiðilandhelginnar og treystir þvi, að engir
samningar verði gerðir við önnur ríki, sem
skert gætu umráðarétt Islendinga yfir tólf
mílna landhelginni.
Jafnframt lýsir stjórnin megnri andúð sinni
á ofbeldi og yfirgangi brezkra herskipa, en
þakkar starfsmönnum landhelgisgæzlunnar ein-
beitta og drengilega framgöngu.
ur að, beint eða óheint, því að svo bezt
getur hún starfað, hvort sem starfið hein-
ist að fræðslu, íþróttum eða slcemmtun,
og þá er liún liefur sett sér þetta og slær
þar aldrei af, hver eða hverjir sem eiga
í hlut, mun það liafa viðtæk áhrif á um-
hverfið. Þá eru það einstaklingarnir, og
er þar fyrst að víkja að forystumönnun-
um. Þeir verða undantekningarlaust að
vera sér þess meðvitandi, að þarna hvílir
á þeint mikilvæg ábyrgð og skvlda. Um
þá má enginn geta sagt, að þeir séu þarna
veikir á svellinu, því að livernig standa
þeir ella að vígi um vörzlu félagsheild-
arinnar? En ekki aðeins þeir, heldur og
hver einstakur félagi, verður að yfirvega,
hvert er markmið félaganna, hver skylda
hvilir á honum gagnvart sjálfum sér, að-
standendum sínum, félagi sínu, þjóð sinni.
Mörguni er það mótstæð tilliugsun, að þeir
geti ekki haft um liönd áfengi í liófi.
Þeim finnsl, að með því að vera alger-