Skinfaxi - 01.02.1960, Blaðsíða 6

6
SKINFAXI
þá þakklátssemi við forsjónÍTia, að fara
illa með þessar skepnur?“
Tryggvi skildi vel, að ekki mundi ein-
lilitt gott og vandað efni. Þess vegna lagði
liann mikla rækl við að vanda útlit Dýra-
vinarins. Þar var ávallt fjöldi mynda og
auk þess bókarskraut. Og smátt og smátt
varð þetta rit, sem barst annað hvert ár
með liinu vinsæla Þjóðvinafélags-Alman-
aki út um byggðir landsins, flestum ritum
og bókum vinsælla, og með því að klappa
ineð annarri hendinni og typta með hinni,
fá sér til fylgdar skörunga og skáldsnill-
inga og búa rit sitt hinum beztu klæðum,
tókst Tryggva að gera það að slíku áhrifa-
valdi, að á einum þrjátíu árum gerbreytt-
ist viðborf íslenzku þjóðarinnar við dýr-
unum, og Tiyggvi, sem í upphafi útgáf-
unnar varð að harma, að við stæðum ná-
lægum þjóðum að baki um meðferð á dýr-
um, gat í seinasta formála sínum 1916
sagt með sanni, að hin íslenzku heildarlög
um dýravernd bæru þess vegna af slík-
um lögum frændþjóða okkar, að við vær-
um lengra komnir en þær um mannúðleg
viðhorf gagnvart dýrunum. Ilann sagði:
„Það sýnir að velvild til dýranna er
komin skemmra á leið hjá þeim en hér
á landi.“
Hvílíkur sigur! Sá, sem vinnur slika
sigra, sá sem liefur heila þjóð á einum
þrjátíu árum á hærra stig siðferðilegs
þroska og fær hana um leið til að varpa
af sér því oki bagrænnar skammsýni, sem
á liana var lagt á tímum arðráns, kúg-
unar, umkomuleysis og neyðar, mundi
sannarlega geta sagt að kvöldi vinnudags
síns við hinn mikla föður sinn og alls
lifandi:
„Herra, Iát þú nú þjón þinn í friði fara!“
4.
Arfðléifð Tryggva Gunnarssonar á vett-
vangi þessa mikla máls, mætti vera öll-
um ungmennafélögum dýrmæt til ávöxt-
unar. Og fordæmi hans gæti lýst þeim,
sannað þeim, að svo bezt öðlast maður-
inn hamingju með fé, framförum og völd-
um, að fjárins bafi bann fyrst og fremst
aflað til að geta komið fram einliverju af
því, sem um leið og að verða lionum sjálf-
um féþúfa, er til almenns velfarnaðar,
framfarirnar séu ekki aðeins til aukinna
þæginda, heldur skapi skilyrði til aukinn-
ar gróandi, og valdinu beiti bann í björtu
ljósi fagurra bugsjóna til manndómsauka
og mannbóta.
★
Ofurlítið aðsjál.
Þær voru nágrannar, Karólína og Anna,
og oft sátu þær og skröfuðu. En oftast
var það heima bjá Önnu, þvi að Karólina
var ekki veitul.
Svo var það eitt kvöldið, að Anna hugs-
aði með sér: Það er bezt ég drífi mig
nú ofan eftir til Línu, ekki of mikið, þó
hún spanderi einu sinni á mig kaffisopa.
Og ofan eftir fór hún. Karólína fagnaði
henni vel, og svo settust þær að skrafi,
var nóg um að tala. En þannig liðu tvéir
tímar, að ekki gerði Karólina sig líklega
til að koma með neinar góðgerðir. Svo
sagði þá Anna:
„Ég er orðin hjálfsvöng, Lína mín, varð
ekkert úr því fyrir mér að borða kvöld-
mat áður en ég skrapp liingað.“
Karólína svaraði:
„Já, en eins og við gelum ekki labbað
heim lil þín í blessuðu góða veðrinu og
fengið okkur eitthvað!“