Skinfaxi - 01.02.1960, Blaðsíða 19

SKINFAXI
19
hennar ekki frekar nú en áður, því að
kýrnar gæta þess af sjálfsdáðum að halda
hópinn.
Björninn hefur risið upp á afturfæt-
urna, snýr bringunni við hornaröðinni, en
haki í lága ufs, sem á að vera honum
vörn gegn skyndiárás úr þeirri átt. Augun
í honum gulna, og frá hnakkanum og
aftur eftir öllu baki rís eins og sverðs-
egg röð af stríðum hárum.
Það er bjöllukýrin frá Efri-Miklabæ,
sem rýfur hringinn og ræðst fvrst að birn-
inum. 1 fjögur hundruð kilóa skrokkn-
um er iiver taug spennt til þess ýtrasta,
þegar kýrin æðir að villidýrinu, livít i aug-
um og með hornin í vigstöðu. Þetta verð-
ur seinasta atliöfn hennar. Bjarnarhramm-
urinn hittir liana aftan við liornastæðin,
og það bylur í jörðinni, þegar liún sleng-
ist flöt. Og svo dunar loftið af öskrum
og klaufasparki kúnna og holu og æsilegu
bölvi tarfsins. Nú er gerð árás á björn-
inn úr annarri átt. Og í þetta sinn er
það sjálfur stóri boli, sem árásina gerir.
Með blóðhlaupin augu og sveigðan háls
geysist hann heljarþungur og hamramm-
ur i þráðbeina stefnu á þann striðliærða.
Út yfir froðufellandi granirnar velta
grimmdarlegar brjóstdrunur, blágrár og
stækur reykur stendur fram úr báðum
nösum, og tarfurinn otar á undan sér
gildum og horngulum spjótsoddum.
Á ný lyftist dökkur bjarnarhrammur-
inn og dynur nú á breiðum hnakka tarfs-
ins, en þó að Iiöggið sé þungt, dugir það
ekki til að rota þessa miklu og ramm-
elfdu skepnu. Tarfurinn linígur raunar á
hnén, en sprettur þegar í slað upp aftur.
Enn slær björninn, en nú tekst illa til
fyrir honum. Hrammurinn lendir á öðr-
um hornstiklinum, sem slingst inn í hann,
en kippist út úr sárinu, þegar tarfurinn
kýtir sig enn frekar saman, og svo er
þá björninn eins og milli steins og sleggju,
mosavaxinnar ufsarinnar og hnakka fer-
líkisins.
En þótt vöðvar og stálsinar bjarnarins
séu gædd ])ví feikna afli til viðnáms,
að þetta ríði honum ekki að fullu, er lion-
um samt búinn bráður voði, því að nú
hyggst tarfurinn reka í hann hornin, og
þau gætu Iiitt á hálsæðar eða gengið á
hol. Nötrandi af lieift og blóðþorsta slær
björninn hramminum á ný i hnakkann á
tudda, en sakir þess, að hann er klemmdur
upp að ufsinni, getur liann ekki reitt eins
liátl til höggs og ella. Ilins vegar tekst
honum að læsa löngum og heittum klón-
um gegnum þykka og seiga húð tarfsins
og rista fimm djúpar rispur, sem allar
spýta blóði.
Þá bregður tuddi við hart, hnykkir
hausnum niður og fær nú komið liorn-
unum undir villidýrið. Svo Iiarðlmyklar
hann Iivern vöðva, og sinarnar verða eins
og strengd og snúin reipi undir gljárri
húðinni. Hann beitir öllu sínu ofurafli
og þevtir sjálfum vábirninum i loft upp.
Björninn fer í boga. Hann fálmar út
frá sér með hrömmunum, og skrokkur-
inn snýst og sveigist sitl á livað, unz fæt-
urnir vita niður, og svo skellur liann á
herðakamhinum á einni kúnni í sveigðri
röðinni.
Kýrin öskrar af skelfingu, riðar undir
byrðinni og skjögrar ýmist til hægri eða
vinstri með æði i augum. Um leið og rot-
liöggið fellir hana, spyrnir björninn aftur-
hrömmunum í bóghnúturnar á henni og
þeytist vfir hornasveiginn, kemur niður