Skinfaxi - 01.02.1960, Blaðsíða 23

SKINFAXI
23
4.
En þeir, sem veita honum eftirför, nema
staðar við vörðuna og snúa síðan við. Þeir
mega ekki elta dýr yfir landamærin, —
það taka Sviarnir þeim ekki vel upp. Og
svo er víst enginn hægðarleikur að ná hon-
um, þessum náunga. Honum virðist ekki
mikið mein að skotsárinu, sem liann fékk,
enda mun það ekki liafa verið nema
skráma, því að engan iilóðferil hafa þeir
fundið.
Á heimleiðinni finna þeir Miklabæjar-
menn kýrskrokkana. Vaskur vísar þeim
á þá. Ójá, kýrnar þær arna hafa ekki
þnrft að dragast áfram særðar. Þeim hef-
ur dugað eilt högg bjarnarhrammsins. Og
þarna liggja þær uppblásnar. Björninn lief-
ur lireint elcki átt undir að vitja þessarar
miklu mötu, og rebbi, liann hefur ekki
þorað enn að snerta þennan geipi-
iega kjötforða, sem hjörninn liefur merkt
sér í bili með lykt sinni. Aðeins krummi
hefur komið á vettvang og tekið að gæða
sér á augunum, - þarna sitja þrír hrafn-
ar á sama steininum, lioppa og baða vængj-
unnm og krunka með goriiljóð í nefi ....
En í rjóðrinu hefur auðsjáanlega verið
liáð liörð orrusta. Jörðin er svört og gróð-
urlaus á allstóru, hringmynduðu svæði.
Hann hefur máski átt líf sitt að verja,
hjörninn — kannski cr liann tiltölulega
meinlaus einfari, sem rekizt hefur af lil-
viljun á nautgripahópinn og svo allt í einu
orðið fyrir heiftarlegri árás? .... Færi
betur, að svo væri. Þá mundi hann láta
sér móttökurnar að kenningu verða.....
Og krummagreyin — þeir gátu ekki gert
neitt verulegl af sér, þangað til komið
væri með klyfjahestana og skrokkarnir
flegnir og hlutaðir í sundur til flutnings.
.... Úlfur og jarfi? Nei, ekki úlfurinn,
— hann mundi Jialda sig norðar og ausl-
ar um þetta leyti árs, — en jarfinn kynni
að .... Þeir urðu að flýta sér.
Þeir Miklabæjarmenn líta um öxl, horfa
síðan á rakkann, sem nasað hefur af
linakka bjöllukýrinnar og fitjar nú urr-
andi upp á trýnið. IIo, ho, — verkar á
hann bjarndýrsþefurinn! Efribæjarhónd-
inn brosir, en segir síðan alvarlega:
„Jæja, þá er að fara í selið og síðan
heim!“
★
Áhugasamur oddviti.
Kvenfélag i sveit einni fámennri skrif-
aði sveitarstjórninni og sagði frá því, að
ljósmóðirin væri að flytja á hrott úr
hreppnum, þar eð barnsfæðingar væru svo
fáar, að liún hcfði alll of litlar tekjur, —
og eins og sveitarstjórniíini væri kunnugt,
væru ljósmæðralaunin mesta auvirði.
Skoraði kvenfélagið eindregið á hrepps-
nefndina að bæta upp launin með nokk-
urri fjárupphæð.
Oddvitinn, sem var gætinn fjármála-
maður, flutti ræðu um erindið og var and-
stæður framlagi úr sveitarsjóði. Ilins veg-
ar væri vel til fallið, sagði hann, að bænd-
ur tækju sig saman um það með kven-
fólkinu að bæta liag Ijósmóðurinnar. IJann
endaði ræðu sína á þessa leið:
„Ég veit, að það er aldrei nema satt,
að hér fæðist fá börn, en ég skal lofa
því fyrir mitt leyti, að fara bæ frá bæ í
allri sveitinni — og auðvilað byrja heima
og gera hvað ég get til að skapa ljós-
móðurinni okkar viðunandi lifskjör."
Hinir lireppsnefndarmennirnir kusu
heldur uppbót úr sveilarsjóði.