Skinfaxi - 01.02.1960, Blaðsíða 20

20
SKINFAXJ
bak við kýrnar og hendist siðan á liarða-
spretti inn á niilli kræklóttra bjarkanna.
Og nautgripahópurinn eltir hann. Jörð-
in drynur undir liörðum klaufunum,
bjarkirnar skjálfa og loftið titrar af öskr-
um og rámum drynjanda, þegar þessi
trylltu dýr æða eins og skriða niður ával-
an liól, þar sem löng og mjó tjörn er
fram undan.
Björninn á ekki annars úrkosta en leggja
til sunds, og það geiár hann. Og á ör-
skammri stund syndir liann yfir tjörn-
ina. Um leið og hann hverfur inn i birki-
skóginn, nemur nautgripaliópurinn staðar
liinum megin tjarnarinnar. Tuddinn tek-
ur að hringganga kúahópinn, heldur á-
fram, unz kýrnar eru komnar í eina þvögu.
Bæði þær og tarfurinn blása og titra af
æsingu og heift. Og tuddinn fer enn nokkra
hringa kringum kúahópinn.
Ofurlitlar bárur gjálfra við steinana
framan við tjarnarbakkann, en björninn
sést Iivergi. Smált og smátt lægir ólguna
í blóði dýranna, og tuddinn hættir hring-
göngu sinní, stanzar á tjarnarbakkanum,
lyftir liöfði og starir stoltur þangað, sem
björninn hvarf á flótta sínum.
2.
Allt í einu berst lágur hreimur að eyr-
um kúnna úr þeirri átt, sem selið er í.
Þar er ein af selstúlkunum að söngla kýr-
gæluna, sem kveður liópinn heim. Ein
kýrin litur í J)á áttina, sem hreimurinn
berst úr. Svo drynur hún seimdrægt, og
Jiví næst skokkar húri af stað heim á leið.
Hinar og tuddinn fara á eftir henni. Og
Jiegar allur hópurinn er kominn á hreyf-
ingu, er sem æðið grípi liann á ný. Brátt
er liann kominn á þansprett, halarnir
sperrtir upp í loftið, og J)egar gripirnir
koma inn á selbalann, vellur út úr J)eim
froðan.
Á varinhellunni standa selstúlkurnar og
stara steinhissa og hálfskelfdar. Hvað hef-
ur hlaupið i blessaðar skepnurnar i kvöld?
Þær koma ekki heim fyrr en seint og um
síðir, og ])arna geysast þær áfram yfir
stokka og steina, eins og sá vondi sjálfur
sé á liælunum á J)eim! .... Og svo verða