Skinfaxi - 01.02.1960, Blaðsíða 18

18
SKINFAXI
VÁBJÖRN AÐ VÍGI
i.
Risavaxinn vábjörn keniur labbandi í
hægðiun sínum út úr kvöldskugga fjalls-
ins. Annað veifið rymur bann grimmdar-
lega. Þegar liaustar, eykst ávallt löngun
hans í heitt hlóð, volg innyfli og hragð-
mikið kjöt, þrátt fyrir það, þótt þá sé
gnægð af þeim jarðargróða, sem honum
þykir ljúffengastur, hláberjunum. Hann er
nú að safna sér feitisforða til vetrarins og
finnst hann þarfnist þeirrar æsandi kjarn-
fæðu, sem liann komst á að neyta fyrir
nokkrum árum af einskærri tilviljun, en
hefur siðan veitt sér öðru hverju. Hon-
um er líka hugsvölun í að heita kröftum
sínum í rotliöggi — og rjóða síðan trýn-
ið í hlóði og gori volgra innyfla hjartar
eða elgs.
Þegar hann er kominn efst upp á dá-
lítinn kjarrhól, hlasir við honum rjóður.
Og óvænt sér liann hóp af jórtrandi naut-
gripum. Það eru kýrnar og nautið frá
Miklabæ, því að Miklabæjarselið er þarna
í grenndinni.
Yábjörninn hefur labhað undan hóglátri
golunni. Þess vegna hefur liann ekki haft
minnstu hugmynd um þennan girnilega
Iióp, sem nú blasir við honum. Nú gætir
hann sín að rymja ekki og tekur að læð-
ast að gripunum. Þefurinn æsir hann. En
það er í lyktinni einhver framandlegur
eimur, sem ekkert á skylt við villigróð-
ur heiða og fjalla, og ósjálfrátt vaknar
• MORSK
• FRÁSÖGM
hjá birninum uggkennd varúð. En brátt
verður hún að víkja fyrir fikni og blóð-
þorsta.
Fyrsta kýrin, sem verður bans vör, sér
hann og heyrir í söniu andránni. Hún
liættir að jórtra, og i augum hennar tendr-
ast blik. Svo opnar hún munninn, rekur
út úr sér slefulöðraudi tunguhrodd, rym-
ur rámum og djúpum rómi og gerir sig
líklega lil að renna sér umsvifalaust í
áttina til bjarnarins með livassydd hornin
fyrir sér.
I sömu svipan bregður allur nautgripa-
hópurinn við, og áður en varir, hlasir
við birninum i hálfhring næstum samfelld
röð af hvössum og liáskalegum hornum.
Það hringlar i bjöllum, klaufir sparka upp
mosann, og öskur brýzt út úr froðufell-
andi tröntum. Með kryppu upp úr haki
og ranghvolf augu hýst hópurinn til árás-
ar á vábjörninn. Halar kúnna sperrastt
upp i loftið, og júgrin slengjast sitt á hvað.
Það er eins og einhverjir töfrra hafi allt
í einu breytt hinum daufingjalegu hús-
dýrum i þær villtu skepnur, sem þau eru
komin út af og uppi voru fyrir þúsund-
um ára. Tarfurinn hleypur á liörkuspretti
hringinn i kringum kýrnar til að koma
i veg fyrir að hópurinn tvístrist, og það
afl, sem hann stjórnast af, er eðlishvöt,
sem hann hefur ekki hafl not fyrir, en
legið liefur i dvala, unz hennar gerðist
allt í einu þörf. En raunar þarf hann