Skinfaxi - 01.02.1960, Blaðsíða 21

SKINFAXI
21
stúlkurnar þess vísari, að Ivær af kún-
um vantar í hópinn, bjöllukúna frá Efri-
Miklabæ og eina frá Neðribæ. Og bíðum
við, -— ósköp geta verið að sjá tarfinn,
hnakkinn og hálsinn löðrandi í lilóði! . . . .
Það hlaut að vera lcominn vábjörn á al'-
réttinn — og þær einar upp í seli, allt
liitt fólkið önnum kafið við að hirða korn-
ið af ökrunum.
Hálftíma siðar leggur önnur stúlkan af
stað ofan í sveit. Hin á að mjalta kýrnar
frá báðum bæjunum að þessu sinn.
„En elsku Ásliildur min,“ segir sú, sem
eftir verður, þegar stalla Jiennar býðst
til fararinnar, „þorir þú að fara — svona
undir nóttina .... og .... þú veizt?“
„O það held ég nú bara,“ svarar Áshild-
ur, réttir úr sér og herðir hnútinn á skýlu-
klútnum undir hökunni á sér.
Um miðnætti stendur liún framan við
rúmstokk foreldra sinna og fer úr hlífðar-
treyj unni.
„Hvernig í ósköpunum ....?“ segir
móðir hennar, ýtir sænginni niður af öxl-
inni á sér, snýr sér í rúminu og sezt
upp. Ilún horfir steinhissa á dóttur sína,
og brátt kemur uggur í augnaráðið. „Er
eitthvað að í selinu — er kannski einliver
af skepnunum veik, -— eða máski hún
Beta í Neðribænum?“
„Ælli maður geti ekki sagt lieldur tvö
en eilt dauðsföll?“ svarar dóttirin svolít-
ið biturt. En svo rankar hún við sér: Ekki
má hún gera foreldrana sina hrædda um,
að fréttirnar séu enn verri en þær eru.
Og svo segir hún þeim alll af létta.
Þegar birta tekur á glugga, fer liún af
stað, þræðir sömu götuna og hún kom.
En nú cr hún ekki ein síns liðs. 1 fylgd
með henni er faðir hennar og vinnumað-
urinn í Neðribæ. Þeir bera byssu um öxl
og hafa hund i bandi. Þegar upp i selið
kemur, fara þeir út í fjós og skoða tudd-
ann. Ætli þeir þykist ekki fara nærri um,
að rispurnar séu eftir bj arndýrsklær. Og
svo mundu þá kýrnar, sem ekki skiluðu
sér heim, lika liafa komizt í kvnni við
klóalangan hramm ....
3.
Um dagmálabil liggja veiðimennirnir á
brekkubrún og gægjast af varygð niður
í dældina, sem við tekur hinum megin.
Það stríkkar á öllum dráttum i andlitinu.
Það var liundurinn, sem réð ferðinni þang-
að, sem þeir eru staddir. Og nú stendur
hann hjá þeim otureygður og fitjar upp
á trýnið, og hárið ris á hnakka og baki.
Hann linusar, og trýnið veit i áttina til
allhávaxinna víðirunna á lækjarbakka
niðri í dældinni. Inni í þessum runnum
hlýtur björninn að liggja, úr því að hund-
urinn umhverfist svona.
Veiðimennirnir liggja og stara á runn-
ana. En þeir sjá engin merki vábjarnar-
ins. Þeir standa loks á fætur og halda af
stað niður brekkuna. Augun víkja ekki
frá runnunum.
Og svo sjá þeir báðir í einu, að lauf
víðisins hinum megin lækjarins tekur að
hreyfast, eins og niður í það hafi slegið
vindsveip. En í dag er stillilogn. Það bær-
ist ekki blað á björkunum í brekkunni.
Svo leysir þá Miklabæjarbóndinn lnmd
sinn og sigar honum. Raklcinn stekkur
af stað, en stanzar fljóllega og liverfur
aftur lil húsbónda síns í skyndi. Bóndi
sigar aftur, og nú þeytist ralckinn niður
brekkuna, yfir lækinn og inn i runnana,
hlýtur að vera kominn alveg að birnin-