Skinfaxi - 01.08.1983, Page 10

Ég er ekki fædd íþróttakona.
Hvaða íþróttirstundarþú mest?
Mest stundaði ég handbolt-
ann, sennilega af því að það var
sú grein sem Völsungur lagði
aðaláhersluna á meðan ég bjó á
Húsavík. Ég æfði og þjálfaði 2 -
3 í viku frá því ég var 11 ára og
sé ég ekki eftir þeim tíma þó svo
að margir telji þetta fásinnu.
Það er erfitt að setja sig í spor
annarra, sérstaklega þegar á-
hugamál eru annars vegar.
Þegar ég fór til ísafjarðar í
menntaskólaxm þá þjálfaði ég
meistaraflokk karla og kvenna
auk þess æfði ég með meistara-
flokki Armanns og keppti með
þeim í Partille Cup og sigruðum
við það mót. Völsungur var
ávallt mjög sterkur í handbolta
og unnum við nokkra íslands-
meistaratitla sem fyrst og
fremst var afrakstur mikilla
æfinga. Síðar þegar ég flutti til
Kanada byrjaði ég strax í hand-
boltanum og fékk vegna hans
að ferðast mikið. Kanadamenn
Ieggja mikla rækt við handbolt-
ann enda er hann nú ólympíu-
grein. Ég spilaði þrjú ár með liði
British Colombía sem ferðaðist
mikið. Þetta var ógleymanlegur
tími ekki bara vegna félaganna
heldur fyrir það að fá að sjá
landið og kynnast Kanada-
mönnum. Þetta var óneitanlega
lærdómsríkt. Eftir þriðja vetur-
inn var mér boðið að æfa með
kanadíska landsliðinu í Montr-
eal. Þá skráði ég mig líka í Mc
Gill háskólann í íþróttafræðum.
Við æfðum stanslaust í heilt
sumar og má segja að ég hafi
kynnst „atvinnumennsku" á-
hugamannsins, en launin voru
lág. Við bjuggum út í sveit og
æfðum daglega 6 tíma. Þjálfar-
inn sem var rúmenskur hafði
þjálfað karlalandslið Rúmena
fyrir ólympíuleikana í Montre-
al, en varð eftir sem pólitískur
flóttamaður. Hjá honum k)mnt-
ist maður þjálfun sem var iðu-
lega líkari martröð en nokkru
öðru. Aðferðir margra austan-
tjaldsmanna við þjálfun byggj-
ast upp á óttavirðingu og aga og
skorti þjálfun hans hvorugt. Þó
hann hafi ekki kunnað að grípa
bolta og hafi reykt um tvo pakka
á dag og drukkið eina flösku
fyrir kvöldmat þá tókst honum
að draga okkur endalaust áfram
á mjög svo vélrænan máta. Eftir
sumarið komst engin okkar
með lærin í venjulegar buxur og
þjálftmin var hreint ekki kven-
leg. Eitt sinn skipaði hann mér
að klippa hárið því hann taldi
það vera fyrir mér. Hann sagð-
ist ekki hafa þörf fyrir neinar
dúkkur... Okkur sámaði þetta
oft og sálræn spenna kallaði
stundum fram eitt og eitt tár hjá
flestum, því það var alltaf eitt-
hvað meiriháttar að.
En veturinn eftir kepptum
við við Mexíkó og þá meiddist
ég á hné og gat ekki spilað
meira. Þjálfarinn talaði ekki við
mig eftir það. Ég bjóst nú aldrei
við rósum, en þetta fannst mér
hálf blóðugt. Hann þurfti ekki
dúkku í liðið hvað þá dúkku
með ónýtt hné. Já, íþróttimar
geta verið miskunnarlausar
þegar þjóðarstoltið er annars-
vegar. Ég hef ekki spilað hand-
bolta síðan, en oft fer fiðringur
um finguma.
Eftir að búið var að gera það
sem hægt var við hnéð á mér
ákvað ég að gerast trimmari til
að bjarga sál og líkama. Ég fór
að „jogga" dansa, spila tennis,
ganga á skíðum og ýmislegt
annað. Þetta var og er stórkost-
legt. Það má enginn vera
hræddur við að taka sér eitt-
hvað nýtt fyrir hendur því þá
fyrst verður maður gamall.
Hefurþú kepptá landsmóti?
Já, ég keppti á Sauðárkróki,
þá í handbolta og við unnum
mótið. Mér þótti mikið til þess
koma þá aðeins 13 ára og keppti
með meistaraflokki. Þetta var
frábært mót eins og landsmótin
em ávallt.
Hvemig atvikaðist það, að þú
tókst að þér morgunleikfimina í
útvarpinu?
Ég er nýjungagjöm og mig
langaði að spreyta mig á þessu
svo að ég sótti um þegar Valdi-
mar hætti. Það em misjafnar
aðferðir fólks við að halda
þekkingunni við eða læra eitt-
hvað nýtt. Þetta getur verið ein
leiðin því hún veitir aðhald.
Reynslan í útvarpinu er lær-
dómsrík og sé ég ekki eftir að
10
SKINFAXI