Skinfaxi - 01.06.1988, Blaðsíða 27

Umf. Reykdæla 80 ára
"Ef æskan vill rétta þér
örvandi hönd"
Sumardagurinn fyrsti 1988 rann upp,
bjartur, hlýr og fagur, mun hlýrri en
dagarnir á undan. Fyrsti vorboðinn.
Nokkuð síðbúinn.
Eftir hádegið fór bílaumferð að aukast
hér í dalnum og stefndu flestir þeirra að
Logalandi, félagsheimili UMF
Reykdæla. Út úr þeim steig prúðbúið
“æskufólk á öllum aldri”. Þeir elstu um
áttrætt, en þau yngstu létu sig heldur að
gjöra svo vel að halda á þeim inn, hvort
sem þeim likaði betur eða verr. Var
einhver að tala um kynslóðabil? En hvaða
erindi á þessi hópur í Logaland einmitt í
dag? Jú, hann kemur til að minnast mer-
kra tímamóta í menningar- og
félagsmálasögu sveitarinnar.
Hverfum nú nokkra áratugi aftur í
tímann. Sumardagurinn fyrsti 1908 rann
upp, ekki bjartur og hlýr eins og nú, heldur
með norðanroki og nokkru frosti. Þó að
veðrið væri ekki sem best, bar nokkuð á
mannaferðum hér í sveit. Þetta fólk þaut
ekki áfram í gljábónuðum bifreiðum eftir
mis- sléttum eða -holóttum vegum.
Nei, þá var engin bifreið til hér og
enginn þurfti að tala illa um Vegagerðina
vegna ósléttra vega, því þá var enginn
vegur hér í sveit. Þeir sem ferðuðust
gangandi fóru beint af augum. Þeir sem
notuðu “þarfasta þjóninn” fóru Bugana
eins og það var kallað. Einhvern tíma
heyrði ég að sá sem fór ríðandi frá Kletti
og inn Hálsasveit hefði þurft að ríða
Reykjadalsá 36 sinnum. Ég sel það ekki
dýrara en ég keypti.
En víkjum aftur að sumardeginum
fyrsta 1908. Fólkiðsemþá varhéráferð,
æskufólk, flest á tveimur jafnfljótum
stefndi allt á einn og sama staðinn eins og
nú.
Ekki að Logalandi, því að þá var ekkert
Logaland til. Aðeins nokkuð slétt grasflöt
á vesturbakka Bjamagils. Gilið er enn á
sínum stað, en Stekkjarflötin nú að mestu
horfin undir veg, byggingar og
bifreiðastæði. En göngufólkið hugsaði
ekki um vegi og bifreiðar. Erindið var
brýnt. Hugurinn bar það hálfa leið:
‘Ahugi æskufólksins bauð norðanrokinu
birginn” segir Jón Ivarsson í grein sem
hann ritaði í bókina “UMF Reykdæla 75
ára”eftirHelga J. Halldórsson. Brátt voru
allir komnir á áfangastað - komnir að
Deildartungu - hlaðnir orku
ungmennafélagshugsjónarinnar sem
gagntók þjóðina á fyrstu áratugum tuttu-
gustu aldarinnar. í Deildartungu var
fyrsta ungmennafélag í Borgarfirði, UMF
Reykdæla, stofnað fyrir 80 árum. Þetta er
ástæða þess að fólk kemur saman í
Logalandi í dag til að minnast og fagna.
Þó að afmælisbarnið sé nú að stíga
fyrstu sporin inn í níunda áratuginn, er hér
engin ellimörk að sjá.
Pétur Pétursson, formaður félagsins,
setur afmælishófið og býður gesti
velkomna. Síðan tekur sr. Geir Waage
sóknarprestur við sem veislustjóri.
Vigfús Pétursson rekur í stuttu máli, en
gamansömum tón, nokkra þætti úr sögu
félagsins. Þá er komið að yngstu
félögunum. Börn á aldrinum 6-12 ára
bjóða veislugestum í “sirkus” þar sem þau
komaframíýmsui ' gervum. Dýratemjari
með langa svipu lætur dýrin sýna
furðulegustu kúnstir. Dansmeyjar svífa
um sviðið, trúðar og töframenn leika listir
sínar og kraftajötnar sýna aflraunir, svo
nokkuð sé nefnt. Þetta atriði vekur
almenna athygli, ekki síst vegna þess
hvað þetta upprennandi listafólk nýtur
þess að vera virkir þátttakendur í
fagnaðinum og skemmta öðrum.
Að þessari sýningu lokinni syngur
kirkjukór Reykholtskirkju nokkur lög
undir stjóm Bjama Guðráðssonar. Nú
hefst hinn sígildi þáttur í öllum
stórafmælum, þ.e. ávörp og ræðuhöld.
Magndís Alexandersdóttir flytur kveðjur
og heillaóskir frá UMFÍ, Sigríður
Þorvaldsdóttir frá UMSB, Rósa
Marinósdóttir frá UMF íslendingi,
Jóhann Gestssson frá UMF Brúnni, Gréta
Ingvarsdóttir frá Kvenfélagi Reykdæla.
Þórir Jónsson talar fyrir hönd
hreppsnefndar Reykholtsdalshrepps.
Einnig töluðu þeir Ingimundur Ingimun-
darson framkvæmdastjóri UMSB og
Kristinn Björnsson sálfræðingur frá
Steðja, sem starfaði hér í félaginu á árum
áður, en hefur átt heima í Reykjavík um
áratuga skeið. “Römm er sú taug.”
Meðan ræðuhöld stóðu sem hæst átti sá
er þessar línur ritar brýnt erindi, sem ekki
verður tíundað nánar hér, út úr salnum.
Þegar ég var á leið inn aftur, voru nokkur
börn að leik í forstofunni. Einn
drengjanna, ekki hár í lofti, vék sér að mér
og spurði: “Er þetta fólk ennþá að tala?”
Ég svaraði því játandi. Sá litli hristi
Skinfaxi
27