Skinfaxi - 01.12.1990, Blaðsíða 22

V I Ð T A L
Það er von okkar að hægt verði að setja
fjölskylduráðgjöf víðar upp en í
Reykjavík, því við þurfum á stofnun
sem þessari að halda.”
Hvaö leiöbeiningar getur þú gefiö
fólki í leit sinni aö trúnni?
„Oskaplega vorkenni ég oft fólki sem
hefur ekki þegið aðstoð trúarinnar og
kirkjunnar. Eg skil það nú hvers virði
það var þegar pabbi sendi mér reiðilegt
augnatillit þegar ég kunni ekki að taka
tillit til hans og þegja þegar hann tók
þátt í messunni í útvarpinu. Ég skildi
ekki þá hvað unt var að vera, en það er
tillitssemin við aðra sem er svo
mikilvæg. Trúin á að kenna okkur
tillitssemi og ræktarsemi. Ræktarsemi
birtist m.a. í því hvernig við göngum
um, við sýnum kirkjunni okkar
ræktarsemi með því að vera ekki fjarri
henni, viðsýnum umhverfinu ræktasemi
með því að eyða ekki því sem G uð hefur
treyst okkur fyrir. Og við sýnum
fjölskyldunni þessa tillitssemi og
ræktarsemi með því að hlúa hvert að
öðru og reyna að skilja hvert annað.
Ég vil ráðleggja fólki, sem ekki hefur
þegið þennan kristilega arf heiman að
frá sér, að skoða sjálft sig. Athugahvort
því myndi ekki líða betur ef það liti
hærra og tæki sér eitthvað fyrir hendur
sem er meira en þetta hversdagslega.
Þaðgeturenginnbreytt heiminumnema
að byrja á sjálfum sér. Það er þetta sem
kirkjan er að segja börnum, unglingum,
foreldrum og öðrum: Við viljum hjálpa
þér til þess að byrja á sjálfum þér. Það
ere.t.v.þettasemforeldrarnireigaerfitt
með að átta sig á, við ætlum ekki að ala
upp bömin fyrirforeldrana, en við viljum
gjarnan ala foreldrana upp með
börnunum, því stundum þarf að gera
það. Með því að ganga til móts við
kirkjuna sína og söfnuðinn og hafa það
að markmiði að barnið hafi gott af, eru
foreldrar raunverulega að opna sál sína
og líl'fyrirGuði. Fyrsta skreffólks erað
horl'a með ábyrgð á framtíðina. Ef fólk
heldur áfram að þroskast, sér það að það
geturekki hugsað unt framtíðina, nema
trú komi þar einhversstaðar fram.
Ég ráðlegg fólki að Iesa Nýja
„Jólin eru trúarhátíö fjölskyldunnar".
testamentið, ætla sér ákveðinn tíma á
dag til bæna, hvort sem við köllum það
bæn eða hugleiðingu, fara í kirkju, taka
í höndina á barninu og hjálpa því. En
það er ekki hægt að krefjast kraftaverks
um leið og maður segir, jæja Guð, nú er
ég tilbúinn, gerðu mig nú trúaðan. Við
verðum að gæta þess að missa ekki
fótanna í þessu þjóðfélagi fjölbreytn-
innar og halda að sérhvert nýtt hljóti að
vera betra en það sem dugði pabba og
mömmu. Ogefeinhverkemurtilþínog
segir að það sé þvílíkur máttur í
ákveðnum steini að þú verðir að
handleika hann, eða segir að þú verðir
að setja á þig eitthvert armband því
máttur þess svo mikill, þá vil ég heldur
segja: Það er annar steinn sem ég vil
benda þér á, og það er annað armband
sem ég vil heldur að þú takir. Það er
steinn kirkjunnar sem Jesú talar um,
hann dugar okkur og annbandið er þegar
við tökum í höndina hvert á öðru og
myndum þannig lifandi sveig í kirkjunni
okkar, það dugar best. Um leið og þú
tekur fyrrnefndan stein þá ertu hætt að
hugsa um h vað þú getur sjálfurog heldur
að máttur steinsins móti þig.
Ég hef oft hugsað um livað það hlýtur
að vera fólki mikils virði að liafa sótt
kirkju og kynnstprestinum sínum þegar
eitthvað sorglegt kemur fyrir í
fjölskyldunni. Hvað það hlýtur að vera
mikils virði að fá prestinn, sem vin
fjölskyldunnar, inn í stofu lil þess að
bera fólki váleg tíðindi, heldur en
einhvern embættismann og þar með
fulltrúa dauðans. Fólk þarf að hagnýta
sé þann möguleika sem það hefur, fólk
þarf líka að stíga fyrsta skrefið. Þó ég
segi að við séum að reyna að hafa
frumkvæðið þá verður fólkið að vera
með okkur, því húsvitjanir eru ekki
framkvæmanlegar í þéttbýli. Fólk þarf
að gera kirkjuna sína að hluta daglegs
lífs, stóru stundarinnar, gleðinnar og
sorgarinnar, þá sér það prestinn, tekur í
höndina á honum og hann verður ekki
framandi lengur. Það þarf mikið á
honum að halda og þessi persónutengsl
eru mikils virði.
Ég held því fram að þrátt fyrir mis-
munandi uppeldi, þá séum við íslend-
ingar trúaðir. Við erum búnir að lifa í
nálægð við náttúruöflin, sjóinn, eldgos
og hafís, það kennir okkur að við getum
ekki bara treyst á okkur sjálf. Og líka
hitt, þú verður að hjálpa þeim sem á
heima á næsta bæ.”
Hvaö augum lítur kristin trú
íþróttir?
„Kristin trú vill styðja allt sem er
manninum til heilla og góða og ég held
að íþróttirséu alveg bráðnauðsynlegar,
ekki endilegakeppnisíþróttir, heldur það
að gera eitthvað fyrir líkamann.
Líkaminn er musteri Guðs og maður á
að gæta hans.
Fimmta boðorðið segir: Þú skalt ekki
mann deyða. Það áekki bara við það að
ég taki byssu og hleypi af, það snýr líka
að sjálfum mér. Mér ber að varðveita
það sem mér er gefið og ég fæ ekki
annan líkama þó svo hægt sé að
framkvæma líffæraflutning. Mér ber
skylda til þess að hugsa svo vel um
þennan skrokk minn sem ég mögulega
get og íþróttirnar eru lykilinn að því.”
22
Skinfaxi