Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1942, Page 19

Grein þessi birtist í „Vesturlandi“ 25. okt. s.l. og þó
hér sé um mikið alvörumál að ræða, sem auðvelt ætti
þó að vera að leysa, virðist það engan hljómgrunn fá á
æðri stöðum, hvað sem veldur. Bjarni Guðmundsson
Isafirði hefir beðið Vikinginn um að endui'prenta
greinina, og er það gert með ánægju, ef orðið gæti til
þess, að hrinda af stað einhverjum athöfnum í þessu
máli. Ritstj.
Vítavert skeytingarleysi
Einstök heppni að 22 menn drukknuðu ekki í blíðskaparveðri.
Þann 18. desember árið 1928 strandaði
þýzkur togari á blindskeri hér skammt undan
bæjarlendingunni í Vigur. Itrekaðar tilraunir
voru gerðar til að ná skipinu af skerinu, en
árangurslaust.
Flæðarhátt var þegar skipið strandaði og
bar því hátt á því þarna, sem það stóð á sker-
inu, bæði um flóð og fjöru. Meðan svo var,
mátti segja, að skipið gæti verið þeim sem
sigldu um ,,Vigursund“, svo er það venjulega
kallað, fremur leiðarvísir en farartálmi á
þessari skerjóttu leið.
En þar kom að, að Ægir vann á skipinu og
var svo komið árið 1935, að skipið var orðið
brotið í þrjá hluti, sem sokknir voru það í sjó,
að aðeins stóð lítill hluti skipsflaksins upp úr
yfirborði sjávar um háflóð.
Þegar svo var komið, var bæði mér og öðr-
um kunnugum ljóst, að skipsflak þetta var
nú orðið stórhættulegt sjófarendum þeim, er
leið áttu um ,,Vigursund“. Sérstaklega var
það nú orðið hættulegt öllum smærri bátum,
sem óhikað gátu áður en skip þetta strand-
aði, farið hvar sem var um sundið þegar flæði
var, nema ef um mikið hafrót var að ræða.
Að þessu athuguðu gerði hreppsnefnd Ög-
urhrepps á fundi sínum svofellda ályktun:
„Samþykkt að fela oddvita að gera gang-
skör að því, að flak af togara á ,,Vigursundi“
verði gert hættulaust sjófarendum“.
in af. „Vonin“ strandaði við Bjargós, mann-
björg varð og skipið náðist út síðar. „Skjöld-
ur“ strandaði við Sigríðarstaðaós á Vatnsnesi,
en náðist út. ,,Elliði“ sat fastur í krapa við
Hindisvík. „Pólstjarnan“ lenti á Illugastaða-
boða og missti þar skipstjóra sinn Jón Gunn-
laugsson frá Sökku í Svarfaðardal, en stýri-
maðurinn Júlíus Jónasson sigldi skipinu inn á
Með því, að ég áleit, að mér sem oddvita
bæri í þessum efnum að snúa mér til vitamála-
stjóra, er umsjón hefir með .æði mörgu er að
siglingum lýtur við landið, þá skrifaði ég hon-
um þann 12. júlí árið 1935.
Niðurlag þessa bréfs míns er á þessa leið:
„Þess má geta, að Djúpbáturinn verður í
hverri ferð, sem hann fer um Djúpið, svo að
segja að strjúkast með þessu hættulega skips-
flaki.
Af framansögðu eru það eindregin tilmæli
mín til yðar, herra vitamálastjóri, að þér
gerið þær ráðstafanir í þessu efni er afstýra
megi fyrirsjáanlegu tjóni á skipum og máske
mannslífi, verði ekkert aðgert áður en dimma
tekur af nóttu á næstkomandi hausti“.
Þetta erindi hreppsnefndar Ögurhrepps
fekk enga áheyrn, og liðu nú fjögur ár þar
til málinu var aftur hreyft.
Hinn 13. maí árið 1939, lagði oddviti Ög-
urhrepps fram á fundi hreppsnefndar bréf
frá skipstjóranum á Djúpbátnum, Sigfúsi
Guðfinnssyni.
I bréfi þessu var farið fram á að hi’epps-
nefndin hlutaðist til um að ljósmerki verði
sett til leiðbeiningar við innsiglingu að Vigur
og að ,,bauja“ verði cett á boða fram undan
bænum í Vigur.
Samþykkt var að fela oddvita að skrifa
vitamálastjóra um þetta erindi skipstjórans.
Miðfjarðarsand, þar sem það brotnaði í spón,
en menn komust af. „Baldur“, sem legið hafði
með okkur á Kálfshamarsvík, lá af sér garð-
inn á Kaldbaksvík á Ströndum og varð ekkert
að meini og „Æskan“ lá við Blönduós. Fleiri
skip lentu og í hrakningum þótt þau séu ekki
nefnd hér, enda voru þeir minni háttar.
19
VÍKINGUK