Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1946, Blaðsíða 11

Báturinn er hið mesta furðu-
verk tækninna,r. Hann er gcvð-
ur með þeim hætti, að hvernig
sem hann kemur í sjó, áendann,
hliðina eða alveg á hvolf, reisir
hann sig sjálfkrafa með svo
miklum hraða og krafti, að sæ-
löðrið þeytist út frá honum til
ðeggja hliða.
algerlega vatnsþétt hólf. Þyngdarhlutföll eru
slík, sem áður segir, að báturinn snýr sér á
réttan kjöl á örskammri stundu. Vandlega er
búið um þilfarsop, en komi sjór í bátinn, dælist
hann burt sjálfkrafa á örfáum sekúndum.
Báturinn er allur smíðaður úr galvanísei’uðu
stáli.
Ekki þarf að taka það fram, að bátnum fylgja
allar þær vistir og aðrir hlutir, sem nauðsynleg-
astir eru skipbrotsmönnum.
Kreddur er sjéirtn snerta og fiskiveiðar
Ef maður þykist hafa of lítinn byr á sigl-
ingu, skal maður fara úr skyrtunni og tína úr
henni lýsnar í seglið, og mun byrinn þá brátt
vaxa.
★
Ef prestur rær á sjó, skal hafa kirkjuna
opna á meðan, og kemst hann þá heill á húfi
að landi, en annars ekki- Ekki má heldur viðra
bækur meðan pi'estur er á sjó.
★
Ef hnútur rennur á vindingar þær, sem sjó-
menn hafa í skinnklæðum sínum, eða ef lykkja
hleypur á færi þeirra, heitir hún fiskilykkja,
og boðar það stórhöpp. Þegar happið er fengið,
skal leysa hnútana eða lykkjuna. Af því, þegar
slíkir hnútar eða lykkjur renna á, er komið orð-
tækið: „Þar hljóp á snærið fyrir þér.“
Ef maður hnerrar í net sín, meðan hann ríð-
ur þau eða bætir, verða þau fiskin.
★
Ekki má hundur koma nærri veiðarfærum;
það gerir veiðiglöp; eins ef hundur er hafður
í skipi.
★
Ef ræðari lætur nokkuð af árahlummunum
standa aftur úr hendi sinni, þá rær djöfullinn
með honum-
★
Aldrei tjáir að leggja lagvað í sjó, nema grár
hrútur, tarfur eða hestur sé áður leiddur yfir
vaðinn, annars á ekki að aflast í hann.
★
Ekki mega fiskimenn kveða eða syngja við
færi sitt eða vörpur eða vararruðning. Því fylg-
ir óblessun.
(Þjóðs. J. Á.)
VÍ KIN □ U R
11