Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1946, Blaðsíða 29

misjöfnu. Hún hafði einu sinni elskað hann og
nú var hann dauður.
Hún bar sig hörmulega og kveinaði sáran.
»Jens minn, elsku Jens, geturðu ekki talað
eitt einasta orð? Hvað hefur orðið að þér? Ó,
guð minn, hann er dáinn! Og börnin! Vesalings
börnin!«
Henni datt ekki í hug, að börnin væru miklu
sælli föðurlaus, en að eiga slíkan föður.
Anna kallaði á hundinn. »Komdu hérna, kæri,
litli rakkinn minn. Komdu hérna.« Henni fannst
hún þurfa að hafa einhvern til að láta vel að á
þessari stundu.
En seppi hafði ágætt minni.
Hann færði sig lengra og lengra burt frá henni
og að girðingunni, þar sem Páll Sveinsson stóð
í skugganum með harmonikuna.
Páll var gamansamur. Nú gat hann ekki á sér
setið lengur. Hann ætlaði að fæla hundinn með
harmonikunni, og þá tók Anna eftir honum.
Hún stökk á fætur. Nú sá hún allt í einu
hvernig í öllu lá. Nú sá hún börurnar og bönd-
in og nú sá hún flöskuna.
Jens lá, froðufelldi og umlaði eitthvað.
»Ja, bíddu bara,« æpti hún upp yfir sig. Hún
hljóp inn í dyrnar og kom aftur að vörmu spori
með fulla vatnsfötu ng steypti því, sem í henni
var, yfir hinn burtsofnaða mann.
Þá fór sá dauði að kveina, rykkti í böndin og
fór að biðja sér vægðar.
Nú dundi við glymjandi hlátur frá öllum görð-
um og girðingum umhverfis.
Anna leit í kringum sig, og varð fyrst hálf-
hrædd, en síðan hamslaus af reiði.
»Ja, þú vægð! Nei, hýðingu skaltu hafa, og
hýðingu ættu allir þeir að fá, sem gera gabb að
einni aumingja konu. — Hafðu þetta fyrir lík-
serkinn og þetta fyrir flöskuna, svínið þitt!«
Hún var nú búin að taka upp keflið aftur,
sem hún hafði fleygt niður, og nú dundi hríð
af höggum yfir ræfilinn á börunum.
Hundurinn sá nú að hér átti alvaran að gilda.
Hann hljóp þá til Önnu og reif í pils hennar
með kjaptinum, en fékk þá svo duglegan löðr-
ung, að hann hljóp burt skrækjandi.
Já, nú var Jens hýddur í orðsins eiginlegu
merkingu. Hann æpti, reif í reipin og bað fyrir
sér. En höggunum rigndi einlægt þéttar og þétt-
ar yfir fyllisvínið. Loks urðu mennirnir frá trjá-
garðinum að taka i taumana, og draga þennan
hefndarengil burt frá börunum og inn í húsið
og loka vandlega dyrunum.
Böndin voru leyst. Jens settist upp á börun-
VÍKINGUR
um. Flaskan var dottin og lá í rennunni. Högg-
unum hafði rignt yfir fætur, kvið og brjóst, höf-
uð og hendur. Hann bar sig mjög eymdarlega,
og leit á fingurna alblóðuga, og handleggi og
fætur blóðrisa og þrútna.
Björn talaði fyrst til hans.
»Haltu þér saman, Jens, og þakkaðu guði þín-
um fyrir, ef þessi ráðning kynni að hjálpa þér.
Svo rækilega hefur þú víst aldrei fengið hana
áður. Og geti hún ekki dugað, þá væri réttast
að drekkja þér í sjónum þegar í stað«.
»Já, það væri sannarlega maklegt«, sögðu
menn allt um kring.
Jens leit upp. Það var nærri runnið af honum
við öll ósköpin. Þarna var hann ringlaður og
ráðviltur, barinn eins og harðfiskur, gagndrepa,
skalf eins og hundur, og brann þó af sviða og
sársauka um allan líkamann. Og í gegnum þetta
allt saman var þó eins og hann fyndi nú í fyrsta
sinn til auðmýktar. Það var líkt og sú tilfinning
vaknaði hjá honum, sem karlmaðurinn finnur til,
eftir að hafa fengið likamlega hirtingu frá konu
hendi, og það í margra manna augsýn.
Það var eins og fjöldi hugsana skini út úr
augum hans, sem áður stóðu eins og í freðnum
þorski. Hann leit upp á hvern mann. Þeir hlógu
og hopuðu aftur á bak, eins og þeir þættust
vera hraddir við hann. Hann fann háðið og
smánina, sem þetta átti að tákna. Hann laut
niður, greip um hálsinn á flöskunni, æpti af sárs-
auka og samvizkubiti, ótta og blygðun. Vesa-
lings rakkinn hafði komið til hans með vinalát-
um og stóð hjá honum og dinglaði rófunni. í
einhverju æði hóf Jens upp flöskuna og keyrði
hana í hausinn á hundinum.
Við höggið datt hann flatur á götuna. Hann
sparkaði út löppunum, engdist dálítið og lá svo
grafkyrr. Því næst rak hann upp skerandi vein,
sem endaði með stuttri stunu. Sóði var fallinn
fyrir eigin hendi húsbónda síns og Iá nú dauð-
ur við fætur hans.
»Þetta hefðir þú helzt ekki átt að gera«, sagði
Björn.
Jens starði á hundinn, svo æpti hann upp yfir
sig og neri augun með báðum höndum.
»Æ, æ! hamingjan hjálpi mér og minni eymd«,
sagði Jens og kveinaði ákaflega,
Þá fóru allir þegjandi burtu og létu Jens sitja
aleinan eftir við hlið hins fallna vinar.
Langa vegu mátti heyra kveinstafi hans.
»Látum hann sitja«, sagði Björn. »Hann getur
haft gott af að hugsa sig dálitið um. Það er að
minnsta kosti langt síðan hann hefur gert það«
29