Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Blaðsíða 18

heimsku, hinn grátklökkum trega og þjáningu.
Svipir sumra hausanna lýstu háði, aðrir
grimmd, sumir glottu, og einn gamall þorsk-
haus einn sér á kulborða, leit út eins og hon-
um kæmi þetta ekkert við; hann var heim-
spekingurinn á þessari hausasamkundu. Hins
vegar virtist steinbít einum sér koma það heil-
mikið við hvað átti að fara gera við hann;
hann hafði gapað svo óskaplega og af svo
mikiþi heiftrækni, síðan hann kom um borð í
Egil svarta, að það var engu líkara en hanh
hefði í hyggju að gleypa allan heiminn. Tvisv-
ar hafði hann sloppið úr höndum hausarans
með því að beita kjafti og sporði eins og vit-
laus væri, og lá nú með kjaftinn samanherpt-
an, grimmdarlegur, tilbúinn að mæta nýrri
árás, og var sem hann gyti glyrnunum. Hann
var drepinn um vaktaskiptin og gínandi haus-
inn flaug langt út á sjó.
Alveg eins og fæðing, sagði Loftus, sem stóð
í brúnni hjá skipstjóranum Nikulási.
Ha, hver er að fæða?
Enginn hér um borð, vona ég. Ég meinti
karfann þarna hjá Jóhannesi háseta. Loft-
skeytamaðurinn benti á úttútnaðan karfa á
dekkinu, ofan í honum stóð annar minni, svo
að aðeins sá í sporðinn út um kjaftinn.
Prýðilegt viðfangsefni fyrir Picassó, taut-
aði skipstjórinn Nikulás og tróð sér hálfum út
um brúargluggann með hendur í vösum, húfu-
skyggnið ofan í augum — og rumdi.
Picassó, það er sá spánski; þessi sem túlk-
ar homo sapiens með hausinn undir hand-
leggnum og vinstri höndina upp úr skallan-
um að veifa: bless-jú. Annars væru þessii'
tveir karfar mjög listræn túlkun á þeirri upp-
lausn, ringulreið og örvæntingu, sem grípur
íbúa djúpanna, þegar varpan lykst utan um
þá og þeir komast hvergi. Skrítið annars, að
maður skuli koma á svona óskáldlegan hátt í
heiminn?
Skipstjórinn Nikulás kippti upp gluggan-
um og leit glottandi á kompásinn: að minnsta
kosti óheppileg rök fyrir guðlegum uppruna
okkar,. drengur minn.
Án efa, beljustæll.En það er víst að koma
kódatími. Hverju á ég að ljúga.
Segðu: poki í holi.
Loftus gaf moi'sesendi sínum illt auga; það
var gamalt skrifli, kennt við Marconi, og ó-
mögulegt að pína út úr því hljóð, mæliborðið
sýndi enga orku í loftnetsfæti og hafði ekki
gert það síðan Egill svarti lagði frá landi,
þrátt fyrir ákafa, næstum sjúklega viðleitni
Loftusar, sem stundum hafði endað með vænu
hnefahöggi. Enn einu sinni læddist mjó hönd
hans undir borðið og þreifaði eftir startaran-
um. Óskaplegar drunur, líkast því sem hrað-
lest færi hjá, kvað við — en bíðum við. þar
kviknaði ljós bak við glerin, og er fingurnir
slógu morselykilinn, kvað við dauft suð. Sjá-
um til? Glaður í bragði stökk Loftust á fæt-
ur og svipti lokunni frá lömpunum. Svo sót-
bölvaði hann. Djöfull og helvíti, kviknaði í
öllu draslinu. Hér þurfti við skjótra gagnráð-
stafana og hann byrjaði að blása eins og hann
ætti lífið að leysa; lungun voru eina slökkvi-
tækið í brúnni (að minnsta kosti það eina,
sem ekki braut í bág við almennt velsæmi).
þótt um frumstætt tæki væri að ræða, nægði
það til þess að slökkva logann, sem leikið
hafði um einangrunina, en megn fýla gaus
upp. Loftus lét sig falla á bekkinn.
Þá hlammaðist skipstjórinn Nikulás inn í
ganginn við hliðina eins og skriða; hann var,
kominn til að lóða, og í hundraðasta skiptiðl
þennan sólarhring dró hann út takkann, brá
hönd fyrir auga og hugði að hvar á skífunni
ljósdepillinn splundraðist. — 75 faðmar. —
Hvaða fýla er þetta. Lykt? Loftus hnusaði út
í loftið eins og rándýr í leyni. Ég finn enga
lykt; ég finn bara þessa venjulegu skítalykt.
— Þetta er ekki hún; þetta er lykt, sem ég er
ekki orðinn samdauna, og því ekki skiplæg um,
borð í mínu skipi. Skipstjórinn Nikulás sló
flötum lófanum á takkann, sagði langt: ha,
og var farinn.
Það skal verða huggulegur vitnisburður,
sem ég gef þessari stöð yfirleitt, þegar ann-
ar tekur við, hugsaði Loftus, og hlakkaði í
honum. Að mér heilum og lifandi. Það væri
tildæmis ekki óviðeigandi að byrja meðmælin
á inngangi um aðalsendi stöðvarinnar: Nú,
já, svo að þér hafið sótt um þetta pláss. Ég
gratúlera. Gjörið svo vel, hérna sjáið þér
draslið. þarna er moi'sesendirinn, prýðilegt
tæki, nema það kviknar stundum í honum,
þegar honum er startað. þegai' það kemur fyr-
ir, er ekki annað fyrir yður en að blása
af öllum kröftum, og ef það dugir elcki til,
þá vera snar í snúningum og grípa til líffæris,
sem staðsett er nokkru neðar en lungun á
hverjum réttsköpuðum. (Þeir, sem eitthvað
hafa stundað sjóinn, eru nú venjulega snar-
ráðir í slíkum tilfæringum). Nægi það ekki,
þá er að gera þetta venjulega, sleppa sér al-
veg og kalla á hjálp frá skipstjóranum, því
að ekkei't vatn er í brúnni. Þá skuluð þér ekki
vera með neitt óþarfa handæði inn á milli
tækjanna, því að allt járnkyns er með 110
volta spennu. Hvað skipinu sjálfu viðvíkur,
þá er ég mest hissa að ég skuli vera enn á Hfi.
15B
V í K I N □ U R