Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Qupperneq 19

Já, eiginlega mjög hissa, þegar ég fer að
hugsa út í það. Yður að segja, þá ætti ég eig-
inlega að vera núna innan í hval á hraðri
ferð til Norðurheimskautsins eða morandi
fyrir framan hrunið musteri í hinni sokknu
borg Atlantis. Þetta er nefnilega kafbátur,
úulbúinn sem fiskiskip, skal ég segja yður. Já,
Já, ég veit að þér eruð ekki að gapa til þess
að sýna mér upp í yður. Þér eruð bara svona
hissa. Annars kemur það sér vel fyrir yður að!
hafa svona góðar tennur, því að þér verðið að
venja yður við hrossakjötsátið í stórum stíl.
Augun í loftskeytamanninum voru farin aði
loga af meinfýsni. — Þér spyrjið, hvernig
einn meðaltúr fari fram. Venjulegur túr hefst
undir normal kringumstæðum á því, að stór'
hluti skipshafnarinnar kemur skröltandi á
hnjánum niður bryggjuna, og þeir, sem enn
eru færir um þá frumstæðu heilastarfsemi að
8efa frá sér hljóð, baula eða vekja á annan
hátt á sér athygli. Á meðan sniglast hinir til
°fe' frá á bryggjunni eins og ormar, eða horfa
uiður í skipið, eins og þeir hafi aldrei séð skip'
^yrr. Svo þegar þeim hefur verið kippt umi
b°rð, ei'u landfestar leystar og haldið sem leið,
hg'gur tii miða. þegar þangað er komið, er’
uetadruslu kastað í sjóinn — með vír í,, lík-
'ega til að hífa drusluna inn sem ennþá meiri
ái’Uslu. Að minnsta kosti kemur mér þetta
Þannig fyrir sjónir. þegar þessum performer-
uigum hefur verið haldið áfram í 16 daga, eða
bangað til fiskurinn í skipinu er orðinu úld-
'un, þá er haldið heim á leið og komið á ytri
höfiiina, eftir að hafa næstum siglt á alla
helztu vita landsins. Þar er svo flautað svo
úskaplega, að það er eins og þetta skip með'
uhlinn fisk og hálfhungurmorða skipshöfn se
euia skipið í heiminum. Því næst...Ha? Að'
búr ætlið að leita yður atvinnu annars staðar.
^ujá, það held ég líka. Næsti.
Morsemerki kódaskipanna á bylgjulengd
145 metrar léku um loftin og skutu loku fyrii'
'i'ekari abstrakthugleiðingar Loftusar; klukk-
an var 16,25, og hann greip blýantinn.
Þeir ljúga, tautaði skipstjórinn Nikulás og
^eilaði blaðinu með fiskifréttunum. Farðu í
^aJli 0g- segðu kokkhelvítinu að færa mér.
Skipstjórinn er oi'ðinn vitlaus og biður um
^aJfi, sagði Loftus, er hann gekk fram hjá
aokkhúsi á leið til káetu.
Þg var ekki að spyrja almæltra tíðinda,
uiælti kokkur virðulega og lét hinn aðkomna
'' ýki trufla hina daglegu ræðu, sem hann hélt
• hjálparkokknum um efnið: matur og
jhenn; hann stóð við vatnspumpuna hjá ka-
^yssunni með fæturna í kross, veifandi sígar-
^ í K 1 n □ u R
ettunni fagurlega, dígur og íítill með nettá
ýstru í fæðingu, og minnti á Napoleon Bóna-
parte. Hér stóð sem sé maður, sem var trúr
sinni köllun, en tók hana samt ekki of alvar-
lega; hafði lært í Kaupinhavn, svallað í Paris,
og var vandui' að virðingu sinni, heimsmað-
ur.
Hjálparkokk, sagði hann. Þetta nægir að
sinni; bættu heitu vatni í sætsúpuna frá í dag'
svo að hún verði nóg handa öllum í kvöldmat-
inn. Hann varð skyndilega klökkur: — Þeim
þykir svo góð sætsúpa, kúttunum mínum. —
Jafnskjótt tókst hann á loft og grenjaði: —
Meira vatn, mikið meira vatn. þetta eru óseðj-
andi svín.
Já, herra kokkur.
Kokkurinn tók viðbragð: Ekki kokkur, dón-
inn þinn. þú átt að kalla mig bi’yta; ég lærði
í Kaupinhavn. — Elskan mín, langar þig í
kaffisopa.
Loftus sagði: Það væri viðkunnanlegra, að;
þú gætir staðið í lappirnar, áður en þú ferð
að bjóða kaffi, þú ert kannski eitthvað bilað-
ur í fótunum, beinkröm? Loftus virti brytann
frá Kaupinhavn fyrir sér með hluttekningu.,
— Annars var skipstjórinn að biðja um kaífi.
Brytinn ljómaði eins og sól. Blessaður
vertu. Maður verður eins og l'logaveikt gamal-
menni af umgengni við svona hjálparkokk,
maður gleymir að stíga ölduna. — Hjálpar-
ltokk, með kaffi til skipstjórans, eins og skot,
— og mundu eftir að bera honum kveðju
mína.
Dagarnir liðu, og loks henti skipstjórann
Nikulás nokkuð líld því, sem varð hlutskipti
hetjunnar Don Quixote; eina nóttina gaf hann
svo margai' ávísanir á „Himnaríki“ út um
brúargluggann, að um morguninn gat hann
hvorki öskrað né talað. Hann hafði öskrað frá!
sér alla rödd á sama hátt og Don Quixote las
frá sér allt vit á sínum tíma. Hann gat aðeins
hvíslað og tæplega það, og því var það, sem
allt havaríið varð um morguninn, þegar Loft-
us kom upp og vissi ekki, hvernig komið var,
og var auk þess ekki meira en svo vaknaður.
I vanmætti sínum byrjaði skiþstjórinn á því
að hnippa i ermi loftskeytamannsins og
hvísla, hagaði sér sem sagt eins og vitlaus
maður. Lol'tus rétti honum forviða eyrað.
Amma mín er dauð!
Loftskeytamaðurinn leit þrumu lostinn
framan í skipstjórann. Hvað er að sjá yður,
maður. Urðuð þér allt í einu svona vitfirrtur?
— En upphátt sagði hann, eða réttara sagt
mjálmaði vesældarlega: Svo amma yðar er
dauð, hvenær skyldi hún hafa dáið? Um leið
159