Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Qupperneq 60

HifhdttritoH
í sveitinni á'ður undi
og átti þár jörð og bjó.
Og eiginkonan hans unga
og indælu börnin hans
vörpuðu Ijóma og Ijósi
á lífsferil þessa manns.
Hann kveikir og kyndir elda
því lcyndingin er hans starf
og fetar sig lengra og lengra
að lagfæra allt, sem þarf.
Hans fagmennska er í því fólgin
að fulllcomna dampsins mátt
og ketilinn sinn að kanna
og kynda ’ann á réttan hátt.
Hvert, sem að leið hans liggur
lífs gegnum úfinn mar
að katlinum hátt hann hyggur,
hagræðir öllu þar.
Hann athugar leiðslur allar
og öruggur tryggir þær.
Sér hefur verkið valið
og vel er hann til þess fær.
Á „fýrplássi“ styrkur stendur,
stillir allt fast og réit,
eldana af kappi kyndir,
— kyndir þá jafnt og þétt.
Með sjálfum sér hugfast hefur
hyggindin nota sér.
Áfram skal dampinn drífa
drift þar til enda fer.
Eldarnir æða og hvína
með alls konar töfradans,
þeir minna á gamlar glæður,
og glampa úr lífi hans.
Glæður, sem bjartar brunnu
en breyttu í skyndi um snið,
svo ævistarf hans varð annað,
eins og að skiljum við.
Því æskusporin hann átti
í afdala kyrrð og ró.
ennþá“. Síðan sneri hann sér að ritaranum og spurðist
fyrir um fyrsta málið á dagslcránni.
Hinn 9. desember 1937 dó Gustaf Dalén; það var til-
finnanlegt tjón iðnaði og vísindum Svíþjóðar. Þennan
draugalega desemberdag blakti fáninn í hálfa stöng
yfir húsinu í Lidingö, og skipin utan af hinum stóru
höfnum, sem sigldu þar hjá meðfram ísskörinni, hægðu
ferðina og lækkuðu fánann. Þau kvöddu í hinzta sinn
manninn, sem hafði tendrað ljós meðfram háskaleiðum
þeirra.
Hann undi sér allvel þarna,
við óðal sitt, tún og jörð.
Á sumrin í dalnum dýra
dvaldi hans sauðahjörð.
Að verkunum gekk hann glaður
og greinarmun finna hlaut
að gott er að lifa og líða
við litfagurt dalaskraut.
En það var sem ólán elti
aðstæður þessa manns.
Eldurinn brenndi bæinn
og björtustu vonir hans.
Litverpar, fölar féllu
til foldar um sama mund,
búsfóð og eigur allar
eyddust á þeirri stund.
Hann færði sig burt úr fjöllum
og flutti á mararströnd.
Og aldrei fann hann aftur
sín iðgrænu dalalönd.
Hann bjó sig á hafið bráðast
og burtu svo lét úr höfn,
og kyndarastarfi kaus sér
að kynnast um sævardröfn.
Biturt hann brosa náir,
beiskja um hugann fer.
Hljóðlega síðan segir:
Senn búin vakt mín er.
Vélina kann að knýja
lcetilsins orka hór-,
þú eldur, skalt öllu skila
aftur, sem tókst frá mér.
Hér vil ég eiga heima
hinzta um ævilcvöld,
þó hárin á höfði gráni,
hníg ég með hreinan slcjöld.
Af vaktinni glaður gengur
garpur um miðja nótt.
Hvílir í koju sinni
kyndari og sefur rótt.
Angantýr Jónsson frá Marlandi.
200
V I K I N G U R