Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Síða 71

9
gögnin fyrir því, hvernig hann hefur unnið
störf sín við Sysavarnafélag íslands frá byrjun.
Af því, sem hér hefur sagt verið um störf
Jóns E. Bergsveinssonar, held ég að allir hljóti
að vera sammála um, að íslenzka sjómannastétt-
in og þjóðin öll stendur í ómetanlegri þakkar-
skuld við hann, og ég er fullviss um, að Jón
þarf ekki að kvíða elliárunum, hvað lífsafkomu
snertir. Það munu þeir sjá fyrir, sem ráða fjár-
málum ríkisins, enda mun Slysavarnafélag Is-
lands stuðla að því eftir beztu getu.
Þá munu konurnar innan kvennadeildanna
ekki liggja á liði sínu, að gera Jóni lífið létt,
þó árin færist yfir hann, svo ævikvöld hans
verði bjart og fagurt.
Gamall Öldumeðlimur.
V ökumabur
1. Úr fjarlægð svífur Muninn i fjarska, reginslóð,
og finnur gjörla sporin sem Huginn löngum tróð
að gráu steinhús-bákni sem gnæfir yfir torgin.
þar gullið við og pappírinn streitist höfuðborgin.
2. Þar, inni i miðju húsi, er hljóðlát stofa ein,
sem huliðs-andblæ græðandi fer um þjóðar mein;
þar situr halur einmana; símans trúr hann gætir
og sveðju dauðans reiddri því títt á lofti mætir.
3. Um landið víða, einhuga, tengjast tryggðabönd
og taugar þaðan liggja í vökumannsins hönd,
og þangað berast köllin um lijálp gegn heljar fargi,
af hafi jafnt sem grundu — og undan Látrabjargi.
4. A hafinu er sá einasti her sem þjóð vor á
— í harðri sókn við Græði þar bana margir fá,
en þessi maður fyrir þeim heldur hlífiskildi,
þó hjálpin dragi margsinnis styttra en hann vildi.
3. Hann veit hvar nærtækasta mun vera hjálp að fá
með vanans dygga einhuga þangað tekst að ná.
1 dreifbýlinu fólkið svo aldrei þarf að eggja
til aðkallandi björgunar krafta fram að leggja.
Hans bróðurkall er víðfeðmt um byggðir dreifðar
lands.
til báts og skips á miðunum nær og röddin hans,
það fyrir mörgum hrakningastundir styttir margar
er stefnir ’ann til hverjum, sem næstur er til
bjargar.
En getur nokkur vegið hvað góður hugur megnar
i göfgri, djarfri framkvæmd er háskann sigra
þegnar?
8. Þó hvergi vilji ég rýra þau lireysti- og kærleiksstörf
sem hugumprúðir gjörendur vinna í neyð og þörf,
án Slysavarnafélagsins slíkt ei tekizt gxti
né sljór ef halur skipaði vökumannsins sæti.
9. Þvi er mér stundum líkt og ég finni í kverkum kökk
sem knýr til þess að minnast og senda hljóða þökk
þeim kyrrláta og hðgværa mæta mannavini
er margt í kyrrþey afrekar: Jóni Bergsveinssyni.
10. A síðstu árum gátum vér fleiri úr Helju heimt
í háska lands og sjávar en fyrr var spáð og dreymt
með bróðurhug og samstarfi sona lands og dætra
er samstillt átök gjöra við björgun lífa mætra.
11. Þó stundum reyndist mönnunum Helja ofjarl enn
— því efla verðum hlífar i baráttunni senn,
svo lengi því að fresta ei lízt oss megi hlita
til líknarstarfa fleygan að eignast Samaríta.
12. A víðáttunnar heiðum sem strjcilum byggðri strönd
og stórum sæ er torvellt að rétta liknarhönd,
því getur skjótt að kallað að hjálpa mönnum
mörgum.
er máske þreyja dauðvona undir Skuggabjörgum.
13. Ef hefði félag okkar sér „hvirfilvængju“, þá
á hættustundu tæpri að senda staðinn á,
hún væri tæki samboðið vökumannsins anda
og vegur mörgum nauðliröktum upp til lifsins
stranda.
14. Vors félags hafa allmargir djarfir draumar ræzt
— svo dirfumst því að vona að þessi rætist næst;
ef fjöldinn vill, er tæpast að fjárskorturinn saki,
því félagsátök lyft liafa þyngra Grettistaki.
15. Guð lijálpar þeim er ótrauðir hjálpa sjálfir sér
— það sigri mörgum lofar, og djarft því stefna ber.
Að þjóna góðum málstað er þegnum vxnstur hróður
og þráin til að líkna í nauðum stöddum bróður.
Guðmundur Þorsteinsson frá Lundi.

Nú þar við mörgum telst að sé þætti lokið hans
ef bar er framkvxmt allt sem í valdi stendur manns.
V í K I N B L) R
211