Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1953, Blaðsíða 21

KTINNI
hefði ánægju af slíku. En ég skal sannarlega muna
eftir yður næst!
Granberg: — HafiS þér samt enga aw/cafyrirhöfn
fyrir mér, frú Lundhólm.
*
— Ég fæ ekki skilið, að konur þurfi neina peninga.
Þær reykja ekki, þær drekka ekki — og sjálfar eru
þær kvenfólk.
*
Matthías skipstjóri, stjórnandi skútunnar Hafdísar,
sem orðin er nokkuð öldruð og satt að segja mesta
lekahrip:
— ÞaS megiS þið bölva ykkur upp á, að naumast
er til sá dropi í öllu Eystrasalti, sem ekki hefur runnið
geg um Hafdísi!
*
Kráin er opnuð klukkan átta að morgni. Bjamhéð-
inn gamli, mikill vinur Bakkusar, stendur þar fyrir
utan „þunnur“ og skjálfandi í morgunkælunni. Honum
verður í tíunda sinn litið á klukkuna í kirkjutum-
inum og sér, aS hún er ekki nema hálf-átta. Honmn
verður að orði:
— Það mætti segja mér, aS einhver góðtemplara-
fjandinn hafi hengt sig í stóra vísinum!
*
— HefurSu heyrt það, að Tumi svarti er hættur
að drekka?
— Nei. — hvenær dó hann?
*
Einhverju sinni. þegar ég heimsótti Jóhann gamla
Pétur og kerlu hans, barst tal okkar að hjónabönd-
um. Þá trúSi Jólmnn Pétur mér fyrir þessu, þó svo,
að kona hans heyrði:
— Fyrst eftir, að ég gifti mig, var ég logandi hrædd-
ur um, aS hjónabandið ætlaði aS verða bamlaust,
enda voru liðnar nærri þrjár vikur frá brúðkaupinu,
þangað til fyrsti strákurinn fæddist.
*
Símon gamli skýrir frá því, er hann gerSist vinnu-
maður í sveit:
— Fyrst drapst gömul hryssa, og við átum hana,
svo drapst gömul gylta, og viS átum hana, loks drapst
gömul kerling, — og þá fór ég úr vistinni.
*
Guðmann gamli liggur fyrir dauðanum. Þegar liann
finnur, að hverju dregur, sendir hann eftir lækni.
Læknirinn kemur og sér í fyrstu ekkert lífsmark meS
gamla manninum.
Um leið og hann gengur að rúminu, segir hann
stundarhátt: — Hann er þegar skilinn við.
Gtuðmann opnar augun og stynur upp, skjálfandi
röddu:
— Ekki er það nú ennþá, læknir góður.
En þetta kann María, kona GuSmanns, engan veginn
við. Hún segir:
— Þegiðu, GuSmann. Heldurðu, að læknirinn hafi
ekki betra vit á þessu en þú!
*
Bóndinn (les í blaði): — Hér stendur, aS sá, sem
fann bamaveikisýkilinn sé dauður. Blaðið segir, að
hann hafi veriS mikilmenni.
Konan: — Sér er nú hvað mikilmenniS, sem fann
upp þann bölvaðan óþverra!
*
Lovísa gamla: — Ég hef svo sem heyrt oftar en
einu sinni, aS þeir væru að berjast úti í löndum. En
að þeir brjóti og skjóti niður heilar borgir, því á ég
bágt með að trúa. Ég hélt, að það væra þó sýslumenn
þar, ekki síður en hér.
*
Kalli skakklöpp og eineygði Jukki hafa lent í hár
saman.
Kalli: — SagðirSu, að ég væri ljótur. Og þú, sem
ert svo ljótur, að fiskar steindrepast á sjötugu, ef þú
lítur út fyrir borSstokkinn!
*
Kafteinninn, sem liefur verið hækkaður í tigninni
og gerður majór,, kemur lieim og segir ektavífi sínu
þessi gleðitíðindi. Konan faSmar mann sinn að sér
og segir mitt í sæluvímunni:
— Ó, hjartaS mitt, ég elska kónginn!
*
Loksins var verið að stofna fyrsta bindindisfélagið í
Vesturdal. Þegar lög félagsins höfðu veriS samþykkt,
var ekki annað eftir á dagskránni en „önnur mál, sem
fram kunna að verSa borin“.
Pétur bóndi Ólafsson bað um orðið.
— Ég hef \eriS að brjóta heilann um lítilræði. Ef
einhver okkar félagsmanna veiktist, kynni svo aS fara,
að liann neyddist til að biðja annan reglubróður um
brennivín sér til lækningar. Samkvæmt lögum félags
vors má enginn okkar veita vín. Þess vegna hefur mér
dottið í hug, hvort ekki væri skynsamlegt, að félagiS
sjálft keypti eins og einn pott af góSu koníaki.
Fundarstjórinn: — Það lízt mér vel á. En þú nefnd-
ir einn pott. Við erum afskekktir liér í dalnum, og
langt til útsölustaðar. Ég legg til, að félagiS kaupi
átta potta kút.
Sú tillaga var einróma samþykkt.
, *
Sonurinn: — Hvað er mælskumaður, pabbi?
Faðirinn: — Það er þingmaSur heima hjá sér.
*
Jón Orsa kemur inn á sútunarverkstæSi með svolít-
inn kálfskinnsbleðil undir hendinni. Hann býður skinnið
til sölu.
— HvaS viltu fá fyrir skinnið?
— Þrjár krónur.
— Það færðu ekki; skinniS er of lítið.
— Of lítið, skinnið að tarna ? ÞaS náði þó utan um
kálfinn.
V í K I N G U R
115