Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1953, Blaðsíða 28

Sjötugur:
Þorsteinn J. Eyfirðingur
skipstjóri
Hinn 26. maí síðastliðinn varð sjötugnr oinn a£
fremstu skif stjórum íslenzka fiskiskipaflotans, Þorsteinn
J. Eyfirðiiigur. Um svipað leyti gat hann minnst 50 ára
skipstjómarafmælis síns. Þorsteinn stýrir enn skipi sínu,
,,Armanni“, þótt aldurinn sé orðinn þetta hár.
Þorsteinn er fæddur á Hofi í Svarfaðárdal 26. maí
1883. Foreidrar hans voru lijónin Jón Þorvaldsson og
Guðrún Jónsdóttir er Jiá bjuggn að Hofi. Tólf ára að
aldri fluttist Baldvin til föðurbróður síns, Baldvins
Þorvaldssonar bónda og skipstjóra á Böggversstöðum,
alkunns dugnaðar -og merkismanns. Þar átti Þorsteinn
heima fran mn t.vítugt. Byrjaði hann þegar um ferm-
ingu að hirða fé, og líkaði fjármennska vel. Lítið
komst hann á sjó á þessum árum, var þó tvö vor í
hákarlalegum frá Eyjafirði, þá tæplega tvítugur.
Þegar Þorsteinn var rúmlega tvítugur að aldri flutt-
ist hann vestur til Bolungarvíkur við Isafjarðardjúp.
Bræður hans tveir, Jóhann og Jón, voru fluttir þangaS
á undan honum og orðnir formenn í hinni gömlu og
aflasælu veiðistöð Djúpannna. Þegar við komuna vest-
ur gerSist Þorsteinn formaður á vélbátniun „ElliSa",
sem hann keypti að einum þriðja, en aðrir eigendur
voru Jóha’m bróðir hans og Árni Jónsson verzlunar-
stjóri á ísafirði. Þorsteinn hefur einhverju sinni sagt
mér þaS, að gömlu formönnunum viS Djúp hafi þótt
það helzt td mikil dirfska og bjartsýni af norðlenzkum
strák, að R'tla sér að byrja formennsku í Bolungarvík
án þess að hafa veriS þar háseti eina einustu yertíð.
En þaS er kunnara en frá þurfi að segja, a. m. k.
á Vestfjörðum: Svo fór. að Þorsteinn reyndist þegar
frá upphafi hin mesta aflakló. Er fram liðu stundir,
gerðist ÞoTsteinn skipstjóri á stærri vélskipum. ÁriS
1925 tók liann við stjórn línuveiðarans „Fróða“, og
var með það skip samfleytt til ársins 1942. Allmörg
síðustu árin liefur Þorsteinn veriS skipstjóri á línu-
veiðaranum „Ármanni", er hann keypti áriS 1942 í
stað „Fróða“. Þar stendur Þorsteinn í brúnni enn í dag.
Eins og tyrr segir, hefur Þorsteinn Eyfirðingur verið
frábær aflamaSur. Voru þeir fáir, sem keppt gátu
við hann um aflabrögS á þorskveiðum með línu. Var
liann oft nflahæstur á ölium línuveiðaraflotanum og
ævinlega í hópi liinna hæstu. Mesti afli Þorsteins á
einni vertíð voru 3000 skippund, en það aflaSi hann
á „Fróða“ veturinn og vorið 1930. Hygg ég, aS það
sé mesti aíli, sem nokkurt línuveiðiskip hefur fengið
á einni veitíð.
Ég vil í tilefni af afmælinu óska Þorsteini Eyfirðingi
allra heilla á ókomnum árum.
Gils Guðmundsson.

Línuveiðarinn „Fróði“.
Smcelki
Bóndi nokkur varð fyrir því slysi, að snákur beit
liann í hendina. Hann fer þegar til liéraðslæknisins,
sem er annálaður fyrir skapvonzku sína, og kemur
þangaS nokkrum mínútum eftir hinn auglýsta viðtals-
tíma.
— Vitið þér ekki, hvenær viStalstími minn er? segir
læknirinn hryssingslega.
— Jú, ég veit það, en snákurinn vissi það ekki.
122
VÍKINGUR