Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1954, Qupperneq 6

arlegu og stjórnarfarslegu tilliti urðu þeir merk-
isberar hins gotnesk-germanska þjóðflokks,
settu á stofn hina fyrstu þjóðkirkju, innleiddu
bókstafslestur, sömdu lögbækur o. fl.
Germanir, sem bjuggu við strendur Jótlands
og á eyjunum, þokuðust smátt og smátt lengra
suður á bóginn. í löndum þeim, sem Germanir
lögðu undir sig, risu upp mörg ríki. Helzt þeirra
var Frankaríki, sem um 800 eftir tímatali voru
tók yfir núverandi Frakkland, Suður- og Vestur-
Þýzkaland og nokkurn hluta af ítalíu og Spáni.
Germanska þjóðin er þannig vaxin upp úr ger-
mansk-keltneskum jarðvegi, undir rómverskum
menningaráhrifum. Jótar stofnuðu ríki á hin-
um suðlæga Kentskaga. Saxar frá bökkum Sax-
elfar tóku sér bólfestu á Suður-Englandi, settu
á stofn mörg ríki og stofnuðu ýmsar borgir.
Mörgum sinnum ruddust landnemahópar Dana
og Norðmanna upp um strendur Bretlands hins
mikla. Tímabilinu lauk með því, að Normannar
hertóku England árið 1066.
Rússar eða Slafar er talið að hafi flutzt inn
frá vesturhluta Mið-Evrópu nálægt 2000 árum
áður en tímatal vort hefst. Hin fyrsta slafneska
ríkismyndun stafar af norrænum áhrifum, þar
eð Norðurlandabúar, „Væringjar“, sem her-
menn og kaupmenn öðluðust metorð og völd í
austurslafneskum borgum og stofnuðu herskáa
aðalsstétt. Þegar á 9. öld settu þeir á stofn ríki,
höfuðborg þess var Novgorod, og skömmu síðar
stofnuðu þeir ríki sunnar, og varð Kiev höfuð-
borg þess. Sjálft nafnið ,,Rus“, sem upphaflega
var nafn á sænskum kynflokki, var notað sem
heiti á þessum rússneska aðalsflokki.
Danmörk hefur margoft síðar, ekki síður en
Norvegur og Svíþjóð, verið upphafsstaður
margra, mikilla þjóðflutninga og landvinninga-
leiðangra. í byrjun 10. aldar settust norskir og
danskir víkingar að beggja vegna Signufljóts-
ins í Frakklandi og heitir þar síðan Normandi.
Auk margra víkingaferða til Englands, gerðu
þeir einnig árásir á Spán. Norðmenn settust að
á skozku eyjunum og írlandi, fundu ísland og
Grænland og námu þar land, og svo fundu þeir
eða réttara sagt íslendingar, er áður höfðu
fundið leiðina til Grænlands, Ameríku, nálega
500 árum áður en Evrópumenn námu þar land.
Þess má ennfremur geta, að Jótar námu og
byggðu Holland. — Rómverski sagnaritarinn
Tacius skrifar, að eyjarnar og ströndin hafi þá
verið óbyggð, en þessir nýlendumenn hafi verið
orðnir nafnfrægir hermenn í orustum við Róm-
verja og síðar á Bretlandi. Þeir léku sér að því
að synda yfir ána Rín í öllum herklæðum. Þeir
urðu síðar meðal hinna fremstu í verzlun, fisk-
veiðum og siglingum.
Af því, sem að framan segir, leynir það sér
ekki, að það sem landfræðingurinn og sagna-
ritarinn Strabo skrifar þegar á 3. öld eftir voru
tímatali, „aö þær þjóðir, sem lifa langs strand-
lengjunni noröur með hafinu, eru hinir sterk-
ustu og dugmestu hermenn“.
Eftir að sjóleiðin til Indlands var fundin og
síðar eftir að Ameríka fannst, vaknaði áhugi
hjá þjóðflokkum Evrópu fyrir því að bindast
samtökum um þau verkefni, er biðu þeirra í
þessum fjarlægu heimsálfum. í fyrstu hófust
útflutningarnir í smáum stíl, en á 18. og 19.
öld urðu þeir geysimiklir. Hin nýju lönd voru
numin, og þessar þjóðir tóku fljótt að sér for-
ustuna. Eigi skal frekara farið út í það efni
hér. Aðstöðunni er nú þannig háttað, að hinn
keltnesk-germanski, eða nánar tiltekið hinn
engilsaxnesk-germanski kynflokkur, hefur auk
yfirgnæfandi yfirráða í Evrópu og Ameríku,
hlotið yfirráð í miklum hluta heimsins.
Þess má ennfremur geta, að á ýmsum stöð-
um í heiminum er greinilegur stéttamunur,
meðal annars í Englandi, þar sem margir lá-
varðanna, sem eru afkomendur ensku sigurveg-
aranna, eiga miklar jarðeignir og svipað hefur
það verið víðar til skamms tíma. Við þetta má
bæta nokkrum skýringum, sem prófessor Wieth
Knudsen skrifar nýlega um Norðurlandabúa.
Hann segir meðal annars:
„Þrátt fyrir þótt við lifum í þjóðbraut og
getum ekki stært okkur af að vera neitt stór-
veldi, höfum við þó gert sitt hvað, sem ég hygg,
að margir aðrir hefðu tæplega getað gert. Sagn-
fræðingarnir fullyrða, að bak við menningu forn
Grikkja séu menn ættaðir frá Norðurlöndum.
Jonarnir og Dorarnir komu til Grikklands frá
Norðurlöndum, og þeir hafa öll ættareinkenni
Norðurlandabúa. „Venus frá Mílo“ er eftirmynd
józkrar bóndastúlku. Norðurlandabúar höfðu
alla þá andlegu eiginleika, sem þurfti til, til
þess að byggja upp grísku menninguna, sem
við þekkjum. Eenesawse-menningin í Italíu er
frá Norðurlöndum. — Og þetta er ekkert óskilj-
anlegt, þegar maður lítur á það, að það eru af-
komendur Norðurlandabúa, sem hafa gert
Ameríku að því stórveldi, sem hún er“.
Að svipaðri niðurstöðu kemst hinn aldraði
kirkjusöguritari Andres Jensen, sem flutti frá
Danmörku til Bandaríkjanna árið 1853 og eftir
að hafa verið í Bandaríkjunum í 82 ár heim-
sótti Danmörku 1935.
Þegar hann við brottferð sína kvaddi ættland
sitt aftur, sagði hann: „í ungdæmi mínu var
Chicago lítið þorp og San Francisco spænskur
sveitabær, en danskir, norskir og sænskir inn-
flytjendur búsettu sig á þessum stöðum og
VÍKINGUR
IVD