Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1960, Blaðsíða 30

allar olínr
og feitir
til skipa
En þessi lífsspeki passaði ekki
í kramið hjá lögreglumanninum.
Hann var þolinmóður maður, en
þrár í lund. Þegar hann kvaddi
vin sinn Haydock, slangraði
hann í rólegheitum niður í
þorpsbyggðina. 1 þungum hug-
leiðingum um það, hvernig hann
gæti skorizt í leikinn, á heppi-
legan hátt.
Þegar hann kom inn á pósthús
þorpsins til að kaupa sér frí-
merki, rakst hann á þann, sem
olli honum allra þessara heila-
brota, Georg Merrowdene. Hinn
fyrrverandi efnafræðiprófessor
var lágur maður vexti, kurteis
og vingjarnlegur í framkomu en
frámunalega viðutan og skringi-
legur. Þeir heilsuðust innilega,
en um leið beygði prófessorinn
sig niður til þess að taka upp
bréf, er hann hafði misst,
Evans beygði sig einnig niður og
varð fyrri til að grípa bréfin og
rétta eigandanum þau.
Um leið og Evans tók upp
bréfin, varð honum litið á um-
slögin, og vakti eitt þeirra
snögglega að nýju fyrri hugleið-
ingar hans, það var frá þekktu
vátryggingarf élagi.
Hann tók þegar ákvörðun.
Hinn óviðbúni Georg Merrow-
dene varð þess ekki var, hvemig
það bar til, að þeir urðu sam-
ferða í gönguför um þorpið, og
því síður hefði hann getað gert
sér grein fyrir því, hvernig á
því stóð, að viðræður þeirra urðu
allar um lífsábyrgðir.
Evans náði auðveldlega tak-
marki sínu. Merrowdene skýrði
óbeðinn frá því, að hann hefði
nýlega gengið frá lífsábyrgð
fyrir sig, til öryggis fyrir konu
sína, og spurði Evans, hvað hann
áliti um viðkomandi tryggingar-
félag.
— Ég hef staðið í smávegis
fjárfestingum, sem ekki hafa
heppnast reglulega vel, svo að
tekjur mínar hafa heldur hjaðn-
að. Ef eitthvað óvænt kæmi fyr-
ir mig, gæti konan mín lent í
fjárhagsörðugleikum. Þessi lífs-
ábyrgð gefur henni því talsvert
öryggi.
— Var hún ekki á móti slíkum
ráðstöfunum? spurði Evans eins
og út í bláinn.
— Nei, nei, Margrét er mjög
raunsýn kona, sagði Merrowdene
brosandi. — Hún er ekkert hjá-
trúarfull. Og ég held jafnvel, að
hún hafi fyrst átt uppástung-
una að þessu. Hún gat ekki þol-
að að horfa á mig svo áhyggju-
fullan.
Evans taldi sig hafa fengið
þær upplýsingar, er hann óskaði,
og kvaddi skömmu síðar, en
brosti harðneskjulega með sjálf-
um sér. Hinn látni Anthony
keypti sér skömmu fyrir andlát
sitt lífsábyrgð til öryggis eigin-
konunni.
Vanur því að treysta hugboði
sínu, var Evans nú öruggur um,
að hann hefði rétt fyrir sér. En
hitt var öllu erfiðara, að sjá,
hvernig ætti að snúa sér í mál-
inu. Hann hafði enga löngun til
þess að standa afbrotamann að
verki — heldur að afstýra því,
að afbrot yrði framið, og það
var margfalt erfiðara viðfangs.
Evans var mjög hugsandi all-
an daginn. Þennan dag stóð yfir
útiskemmtun hjá einu góðgerð-
arfélagi sveitarinnar, Evans
ranglaði þangað. Hann tók þátt
í hringekjuakstri, kastaði kókós-
hnetum í flöskur, reyndi heppni
sína í peningakössum,. en allt ein-
hvernveginn utan gátta, vegna
umhugsunarinnar um frú Merr-
owdene. Hann fór meira að segja
til spákonunnar Zöru, en brosti
þó undir niðri, þegar honum
varð hugsað til fyrri barátxu
sinnar gegn starfsemi slíkra spá-
kvenna.
Hann hlustaði aðeins með öðru
eyra á samfellt taut völvunnar
— en hrökk allt í einu upp úr
eigin hugsunum við niðurlag
einnar setningar hjá henni —
,,og bráðlega... mjög bráðlega
verða flæktur í mál, er snertir
líf eða dauða... Líf eða dauða
einhverrar manneskju".
— Eh, öh, fyrirgefið, hvað
sögðuð þér? spurði hann ákafur.
Ákvörðun ... þér verðið að
taka ákvörðun. Þér verðið að
gæta mikillar varúðar ... Ef þér
gerið mistök... minnstu mis-
tök___
70
VlKINGUB