Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1960, Side 32

skálarnar undir tilraunir þínar
við efnasamsetningu. Fyrirgefðu
vina mín, sagði prófessorinn af-
sakandi, en þær eru af svo
líkri stærð, og þær sem ég er
búinn að panta, eru ekki komnar
ennþá.
Það endar með því einhvern
góðan veðurdag, að þú sálgir
okkur öllum á eitri, sagði kona
hans með glaðlegum hlátri. —
Mary finnur krukkurnar frammi
í tilraunaherberginu þínu og ber
þær hingað inn. Og hún gerir
aldrei það ómak að þvo innan úr
þeim, nema að þær séu áberandi
óhreinar. Og að hugsa sér, einn
daginn hafðir þú notað þær und-
ir cyankalium. Þetta er raun-
verulega stórkostlega hættulegt
Georg.
Merrowdene tautaði, Mary
hefur ekkert leyfi til þess að
taka nein áhöld eða annað í
rannsóknarstofu minni. — En
við skiljum nú oft bollana eftir
þar inni væni minn, þegar við
drekkum te þar, og hvernig á
hún að vita, hvað er hvað.
Prófessorinn tautaði eitt eða
annað, sem ekki skildist. stóð-
upp og fór fram í rannsóknar-
stofu sína. En frú Merrowdene
hellti brosandi, heitu vatni yfir
teblöðin og blés út logann undir
katlinum.
Evans var alveg ruglaður í
ríminu. Þó virtist honum eitt-
hvað rofa til. Af einni eða ann-
arri ástæðu, virtist frú Merrow-
dene ætla að leggja kortin á
borðið. Var þetta undirbúningur
að nýju „slysatilfelli" ? Var hún
að tala um þetta allt, til þess að
undirbúa eðlilega ástæðu fyrir-
fram? Og hann yrði raunveru-
lega neyddur að vitna í hennar
hag, ef „slysa-tilfelli“ skyldi
koma fyrir? Heldur fávíslegt af
hennar hálfu því að ...
Hann sleppti snögglega hugs-
ana þræðinum og dró djúpt and-
ann. Hún hafði hellt tei í þrjár
krukkur. Eina setti hún fyrir
hann, aðra fyrir sjálfa sig, en
þá þriðju setti hún á lítið borð
við arineldinn, þa rsem maður
hennar var vanur að setjast. En
meðan hún var að leggja frá sér
þessa þriðju krukkuna, sá hann
dularfullu og köldu brosi bregða
fyrir á andliti hennar. Það var
þetta bros, sem vakti hugsun
hans snögglega. Nú vissi hann,
hvað var að ske.
Furðulegur kvenmaður —
stórhættulegur kvenmaður. Ekk-
ert hik — enginn undirbúningur.
Strax þennan eftirmiðdag •— og
hann sem aðalvitni og ásjáanda.
Kaldrifjun hennar gerði hann
máttvana.
Þetta var fjandi snjallt. —
Hann gæti ekkert sannað. Hún
reiknaði auðsjáanlega með því,
að honum kæmi ekki til hugar,
að neitt væri á seiði — einfald-
lega vegna þess, að það skeði
„svo fljótt“. Kvenmaður, sem
var eldsnögg í hugsun og athöfn.
Hann dró andann djúpt og
beygði sig áfram um leið og
hann sagði: — Frú Merrowdene,
ég er þannig gerður maður, að
ég fæ stundum sérkennilegar
hugmyndir í höfuðið, mynduð
þér vilja vera svo elskuleg að
framkvæma með mér eina slíka
hugdettu?
Hún horfði spyrjandi á hann,
en að því er virtist án nokkurs
vantrausts. Hann stóð upp, tók
krukkuna, sem var fyrir framan
hana og gekk yfir að litla borð-
inu, þar sem hann skipti um
krukkur og kom með hina til
baka.
— Ég vildi gjarnan horfa á
yður drekka úr þessari krukku!
Augu hennar mættu hans. í?iu
voru róleg, og óútreiknanlegt,
hvað henni bjó í huga. En allur
roði hvarf úr andliti hennar, og
hún varð náföl. Hún rétti fram
hendina og lyfti krukkunni.
Hann hélt niðri í sér andanum.
Ef hann hefði nú raunverulega
verið að fremja mistök.
Hún lyfti krukkunni upp að
munni sér — en á síðasta augna-
bliki hætti hún við að drekka úr
krukkunni, en sneri sér eld-
snöggt við og hellti innihaldinu
niður í blómapott, sem stóð þar
nærri. Síðan kastaði hún sér
niður í setustól og sagði, um leið
og hún horfði á Evans — Og
hvað nú? Með hæðnis- og
þrjózkuhreim í röddinni.
Hann svaraði henni rólega og
lagði þunga í hverja setningu.
Þér eruð mjög slunginn kven-
maður frú Merrowdene. Ég býst
við, að þér skiljið, hvað ég á við.
Það má alls ekki verða nein...
endurtekning! Þér vitið, hvað ég
á við.
Já, ég veit, hvað þér eruð að
meina, svaraði hún, og rödd
hennar var nú aftur orðin róleg
og eðlileg. Evans kinkaði ánægð-
ur kolli til samþykkis. Hún var
vissulega snjall kvenmaður. Og
hún myndi ábyggilega forðast að
vinna til hengingar. — Hann
lyfti krukku sinni og skálaði —
ég óska yður langlífis... og
manninum yðar líka!... bætti
hann við íbygginn á svip. Hann
lyfti krukkunni að vörum sér og
drakk út úr henni í einum teig.
En andlitssvipur hans breytt-
ist snögglega. Hann afskræmdist
í framan ... hann reyndi að rísa
úr sæti — að hrópa... Líkami
hans varð stífur — og hann blán-
aði í andliti. Svo féll hann sam-
an í stólnum að nýju með
krampadráttum.
Frú Merrowdene hallaði sér
áfram og virti hann vandlega
fyrir sér. Léttu brosi brá fyrir
á vörum hennar. Hún talaði til
hans, lágt og blíðlega.
— Þér gerðuð eina skissu
herra Evans. Þér hélduð, að ég
ætlaði að myrða Georg... En
hvað þér gátuð verið barnalegur
Hún sat þannig góða stund og
virti fyrir sér hinn dauða mann,
þann þriðja er hafði reynt að
eyðileggja áform hennar, og að-
skilja hana frá þeim, er hún
hafði valið sér sjálf.
Það brá að nýju fyrir léttari
svip á andliti hennar, en þó dá-
lítið tvíræðum, er svipaði sér-
kennilega til madonnumyndar-
innar. er hún reis úr sæti sínu
og hrópaði: Georg, Georg...
komdu strax elskan mín, ég er
hrædd um að skeð hafi skelfilegt
slys. Aumingja herra Evans ...
VÍKINGUE
72