Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1969, Blaðsíða 17

straumurinn var rofinn. — En
það eru möguleikar fyrir því, að
hann hafi aðeins verið skindauð-
ur og honum hefði verið bjargað
ef hann hefði fengið rétta með-
höndlun. Hversu sterkt raflostið
verður, byggist auðvitað á því,
hverja líkamshluta straumurinn
fer um.
Ef maður stígur á niðurfallna
rafleiðslu með öðrum fæti og hef-
ur jarðsamband með hinni,hleyp-
ur rafstraumurinn upp annan
fótinn og niður hinn.
Hættan á alvarlegu losti er þá
minni en ef straumurinn færi í
gegnum efri hlutann, eða allan
líkamann. En hættan á slysi er
þó alltaf fyrir hendi.
Ástand líkamans og mótstöðu-
kraftur er einnig mjög mismun-
andi; þreyta, sjúkleiki, veik lík-
amsbygging, geta dregið úr mót-
stöðuaflinu.
Riðstraumur getur verið hættu-
legur, jafnvel við 100 til 150
volta spennu.
Við 200 volt er hann hættuleg-
ur hverjum sem er og upp að 500
voltum ósjaldan lífshættulegur.
Við snei’tingu myndast sam-
dráttur í líkamanum og vöðva-
krampi, sem orsakar missi með-
vitundar.
Við snertingu jafnstraums
slengjast menn frá rafleiðslunni,
en riðstraumur heldur mönnum
föstum, en það kemur af krampa-
dráttum í fingurvöðvunum.
Festið tilsniðinn segldúk undir ristarnar
til varnar því að verkfæri falli niður.
VÍKINGUR
Áhættan er einna mest fyrir
sjómenn, sem koma frá eldri
skipum með jafnstraum yfir í ný-
tízku skip með riðstraum.
Menn, sem hafa vanist hinum
tiltölulega hættulausa 100 til 110
volta jafnstraumi og reikna ekki
með hættunni, sem fylgir 220 til
240 volta riðstraumi.
Ef einhver festist við rafleiðslu
eða vélahluta, ríður á að losa
hann fljótt, en án þess að menn
hætti sjálfum sér!
Það verður auðvitað fljótvirk-
ast með því að rjúfa strauminn,
kippa út stungunni, klippa eða
skera í sundur leiðsluna. Hið síð-
asttalda verður að gerast með
tæki, sem leiðir ekki. Séu engir
Við störf af þessu tagi er nauðsynlegt að
liafa öryggisbelti.
þessir möguleikar fyrir hendi,
verður að freista þess að losa
manninn, en ekki með höndum!
Þurr tógspotti, mittisól eða
gúmmíslanga duga vel; eitthvað,
sem ekki leiðir rafstraum.
Þegar tekizt hefur að losa
manninn, er hann í flestum til-
fellum ringlaður og máttfarinn
og við þungt lost meðvitundar-
laus.
Ganga verður strax úr skugga
um hvort hann andar og hvort
púlsinn slær, og losa skal um föt
hans — og umfram allt, hann
verður að liggja alveg kyrr.
Rafdrifnar vélar og verkfæri verða lei8-
andi við' hverskonar raka eða bleytu.
Komi hann síðar til meðvit-
undar, verður að sjá svo um að
hann rísi ekki upp, jafnvel þótt
honum finnist hann sjálfur vera
fær um það, því að hjartað getur
hafa orðið fyrir áfalli og minnsta
áreynsla getur orsakað dauða.
Ef hinn slasaði andar ekki,
skal strax hefja öndunaræfingar
með munni mót munn aðferðinni,
eða öðrum tækjum ef til næst.
Halda skal áfram við þær, jafn-
vel þótt enginn andardráttur
finnist og hjartað sé hætt að slá.
Slíkar æfingar hafa, eftir tvær
klst. eða lengri tíma, bjargað
mönnum til lífs á ný eftir alvar-
leg raflost.
Áríðandi er að hafa ávallt í
huga regluna um algjöra kyrrö
til að koma í veg fyrir annað á-
fall, sem orsakast kann af
minnstu hreyfingu, eða snöggri
áreynslu.
Þessvegna má ekki líta af hin-
um slasaða fyrr en hann telst
hafa náð sér að fullu, eða að
hann, sem auðvitað er æskilegast,
er kominn undir læknishendur til
rannsóknar og meðhöndlunar.
Vinna í vélarúmi.
Við vélavinnu þarf að gæta
margskonar öryggis og varkárni.
17