Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1969, Blaðsíða 3

alhæfingar. Landiö er það sem það
er og þar sem það er, ekki verður
því breytt, en það er eign vor og um
leið eigandi. Það er samofið sögu
vorri og framtíðarvonum, og enginn
efast um það í alvöru, að landið búi
yfir nægu lífsmagni til þess að gera
oss kleift að gegna hlutverki hins ís-
lenzka lýðveldis. Það sýnir meðal
annars það sem hér hefur gerzt í
aldarfjórðung, enda gefi nú ham-
ingjan, að áfram stefni og eigi mið-
ur en hingað til. Ýmis teikn eru nú
á lofti, sem til þess benda, að þjóðin
sæki í sig veðrið, snúist til varnar
og síðan sóknar með nýjum móði,
nýrri gát og alvöru. Ef til vill er það
mesta fagnaðarefnið, þegar litið er
fram á veg á þessum þjóðhátíðar-
degi.
Þjóðhátíð, segja sumir menn, hvað
er það annað en frídagur og orð
innantóm, skálaræður? Satt er það,
dauðlegir menn mæla ekki máli
guða, ekki heldur á þjóðhátíðardög-
um. En þjóðhátíð höldum vér eigi að
síður, og hennar hlutverk er mikið,
þrátt fyrir allan ófullkomleik. Vér
höfum þjóðhátíð til þess að minna
oss á fortíð vora og sögu, lífsbar-
áttu forfeðra vorra í landinu á liðn-
um öldum. Vér höldum þjóðhátíð til
þess að líta fram á við til þeirra
verkefna, sem bíða vor og niðja
vorra. Vér höldum þó þjóðhátíð
framar öllu til að minna á, að land-
ið er eitt og þjóðin ein, að hún er
ein heild og allir þegnar hennar
samverkamenn, þrátt fyrir það sem
dagleg átök láta meira fyrir sér
fara en samtök. Ef þjóðhátíð megn-
ar ekki að efla skilning á og til-
finningu fyrir þessari einingu, fyrir
öllu því sem tengir saman, landi,
sögu og erfðum, öllu sem gerir þjóð
að þjóð, þá nær hún ekki tilgangi
sínum og gæti eins vel borið eitt-
hvert annað nafn. En vér vitum það
öll undir niðri, að vér erum öll í sama
bátnum og á þjóðhátíð skulum vér
játa það opinskátt og gleðjast í anda
þeirrar mannúðar og samhjálpar,
sem í raun og veru er einkenni á
þjóðfélagi voru. Látum oss halda
gleðilega þjóðhátíð í Ijósi hins langa
sumardags í voru norðlæga fóstur-
landi. Með þeim orðum sendi ég
kveðju landsmönnum öllum.

VL
mó ^Sig^nÁ
ló ur uoröu
ónó___)icmröóóonar
Okkar gæfumesta mann
metum við nú hann, sem vann
þjóð, sem átti ekkert vald,
ádrátt launa, tign né gjald.
Sögu hennar, lög og lönd
leitaði upp í tröllahönd.
Tók frá borði æðstan auð:
ástir hennar, fyrir brauð.
Honum juku þrautir þrek,
þrekið, sem að aldrei vék.
Hans það var að voga bratt,
vita rétt og kenna satt.
Miklar Jón vorn Sigurðsson
sérhver fullnægð þjóðarvon.
Hann, svo stakur, sterkur, hár,
stækkar við hver hundrað ár.
Dýran hjör og hreinan skjöld
hér er að vinna á hverri öld
hans, sem aldrei undan vék
eða tveimur skjöldum lék.
Bjóðist einhver okkur hjá
ástsæld hans og tign að ná,
holla vild og mátt þess manns
mælum nú á varðann hans.
Sá skal hljóta í meturn manns
mildingsnafn síns föðurlands,
sem því keypti frelsið, féð
fátækt sinni og stríði með.
ísland lætur svanna og svein
segja við hans bautastein:
Þessi styttan okkar er
eini konungsvarðinn hér.
Stephan G. Stephansson
VÍKINGUR
181