Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1969, Síða 5

Gömul Ijósniynd af Patreksfjarðarhöfn. Myndin er í eigu félagsheiniilis Farnianna- og fiskimannasamhands íslands.

varð steinhljóð í lúkarnum, ekkert
heyrðist, nema þyturinn í reiðan-
um og seglunum og öldugjálfrið
við bóg skipsins. Þannig sátu
menn góða stund og biðu þess, að
Ólafur tæki til máls aftur, en þar
sem helzt leit út fyrir, að hann
ætlaði ekki að segja meira, þá
1‘óru menn að gerast óþolinmóðir,
og einhver kvað upp úr og sagði:
„Já, hvað er þetta ætlarðu ekki
að halda áfram.“ Ýmsir fleiri
gáfu nú orð í og varð af kliður
nokkur og var nú gengið harðar
að Ólafi. „Hvað sagði hann, út
með það. Þú skalt engan frið hafa,
fyrr en þú liefir sagt drauminn
til enda.“ Tóku margir í sama
streng.
Ólafur sá nú, að ekki mundi
lengur tjá að teljast undan að
skýra frá því, sem fyrir hann
hafði borið. Hann reis upp úr
sæti sínu og byrjaði: „Hann
sagði.“
Allir, sem í lúkarnum voru,
gláptu á Ólaf, gapandi af undrun
og áfergju að heyra, hvað maður
af öðrum heimi hefði getað átt
vantalað við einn af skipshöfn-
inni, og hvaða boðskapur það
væri, sem hann einn væri útval-
inn til að flytja. Eftir nokkurt
hlé hélt ólafur áfram. Maðurinn
sagði, þegar hann snéri sér að
mér: „Láttu mig í friði. Hugsaðu
um sjálfan þig, því á þessari ver-
tíð drukknar þú.“ Óg við það
VlKINGUR
vaknaði ég. Þegar Ólafur hafði
lokið að segja frá draum sínum,
setti alla hljóða. Það bar ekki á,
að neinn hefði ráðningu á reiðum
höndum eða bæri við að koma
með nokkuð í þá átt. Og er þögn-
in fór að verða óþægileg, fóru
menn að fara upp á þilfar, sem
þar áttu að vera. Aðrir fóru í
koju, og einhver fór að skara í
kabyssunni, og virtist hugsun
mannanna hafa dreifzt í ýmsar
áttir, og sem lengst frá því efni,
sem þeir voru áfjáðastir að hlusta
eftir fyrir stundu síðan. Ekki er
samt ólíklegt, að innst í hugskoti
þeirra hafi myndast einhver geig-
ur, sem þeir ekki kunnu að skil-
greina að hverju mundi stefna, og
leið svo vetrarvertíðin, að ekkert
sérstakt bar til tíðinda og ekki
var frekar á þetta minnst.
Þegar skipið hafði verið af-
greitt í Reykjavík, lagði það út í
vortúrinn eins og vanalega, og á
útsiglingunni hafði Ólafur orð á
því, að ekki væri mikið að marka
þessa drauma. Nú væri vertíðin
iiðin og allir á skipinu vissu, hvað
skipsnissinn hafði sagt eða hvað,
sem það nú var, enda kvaðst hann
ekki mikinn trúnað hafa lagt á
slíka vitleysu, því skrifað stend-
ur. Draumspekinganna heimsku
hót, hégóma skaltu meta, og féll-
ust skipverjar á það og voru hon-
um algjörlega samdóma, að ekk-
ert væri að marka þessa drauma
og voru glaðir yfir, að jafn ljótur
draumur skyldi vera markleysa
ein, og ekkert annað.
Vortúrinn hafði gengið vel, og
að honum loknum var siglt til
Reykjavíkur, skipið losað, og að
því loknu lagt út í miðsumarstúr.
Á leið út Flóann hafði Ólafur orð
á því við félaga sína, að nú væri
annarri vertíð ársins lokið og enn
liefði ekki draumurinn komið
fram, og mundi hann hér eftir,
sem hingað til, skoða það sem
markleysu eina, en hins vegar
höfðu félagar hans óljósan grun
um, að þetta mundi valda honum
nokkrum áhyggjum og það meiri,
en hann vildi láta í Ijós. Annars
var ekki frekar um þetta rætt, at-
hafnalífið á sjónum rann í hinn
sama farveg, eins og það hafði
gert áður. Allt gekk eins og í
sögu, afli var ágætur, og siglt var
heim úr miðsumarstúr á full-
hlöðnu skipi. Allt lék í lyndi, skip-
ið var losað og farið út í síðasta
túr.
Eins og áður vakti Ólafur máls
á hinu sama og hann hafði gert
hina túrana og virtist í þetta
skipti vera einna öruggastur um,
að draumur sá, sem áður er
nefndur, hefði enga merkingu, og
hann myndi ekki hugsa meira um
hann. Það væri líka svo barna-
legt að taka mark á draumum,
það gerðu ekki nema taugaveikl-
aðar konur eða annað sálarveikt
fólk, sem nærðist á hjátrú og
hindurvitnum. Sinn þátt í þessu
183