Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1969, Síða 35

háttum yðar. Þér farið og- sýnið
lækni hausinn á yður.“
Stýrimaðurinn fussaði og fór
upp á þilfar til að leita samúðar;
en ungfrú Alsen var ekki í blíðu
skapi og ekki agnarögn þakklát,
svo að hann sneri brott blístr-
andi. Svona stóð þegar skipstjór-
inn kom upp og þurrkaði sér um
munninn.
,,Ég hef sett aðra mynd á arin-
hilluna, Jack,“ sagði hann ógn-
andi; það er sú eina, sem ég á
eftir, og ég ætlast til að þér skilj-
ið, að ef það verður svo mikið
sem mustarðsþefur af henni, þá
skal verða svo mikill gauragang-
ur á skipinu hérna, að þér heyrið
ekki til sjálfs yðar fyrir hávaða."
Hann gekk tígulega burt, um leið
og dóttir hans, er hafði heyrt orð
hans, kom á hlið við stýrimann
og brosti ljúflega til hans.
„Hann hefur sett þar aðra
mynd,“ sagði hún lágt.
„Þér finnið mustarðsglasið í
glashaldinu,“ sagði stýrimaður
kuldalega.
Ungfrú Alsen sneri sér við og
leit á eftir föður sínum, er hann
hélt áfram, og fór síðan ofan,
stýrimanninum til undrunar, án
þess að segja orð. Hann var for-
vitinn, en of stoltur til að fitja
upp á ný, svo hann fór þann
meðalveg að ganga og standa í
nánd við káetuskýlið.
„Stýrimaður," var hvíslað lágt
neðan við stigann.
Stýrimaðurinn starði rólegur
út á sjó.
„Jack,“ sagði stúlkan aftur og
hvíslaði lægra en áður.
Það var eins og eldur færi um
hann allan og hann fór undir eins
ofan. Það var ungfrú Alsen, augu
hennar ljómuðu, hún hélt á
mustarðsglasinu í vinstri hendi
og skeiðinni í hægri hendi og sté
vígdans frammi fyrir seinni
myndinni.
„Gerið þér það ekki,“ sagði
stýrimaðurinn órólegur.
„Hvers vegna ekki,“ spurði hún
og færði sig nærri því að mynd-
inni.
„Hann heldur, að ég hafi gert
það,“ sagði stýrimaður.
VÍKINGUR
„Það var nú þess vegna, að ég
kallaði á yður að koma hingað of-
an,“ sagði hún; þér haldið þó
ekki, að mig hafi langað til að sjá
yður, gerið þér það?“
„Þér leggið frá yður skeiðina,“
sagði stýrimaðurinn, sem langaði
alls ekki til að hitta skipstjórann
aftur.
„Það geri ég ekki!“ sagði ung-
frú Alsen.
Stýi’imaðurinn stökk að henni,
en hún skauzt í kringum borðið.
Hann beygði sig yfir borðið,
greip í vinstri handlegginn á
henni og dró hana að sér; en þeg-
ar rjótt og hlæjandi andlitið á
henni kom fast að honum,
gleymdi hann öllu öðru og kyssti
hana.
,,Ó,“ sagði Hetty gremjulega.
„Viljið þér nú fá mér hana?“
sagði stýrimaðurinn og titraði af
þessari dirfsku sinni.
„Takið þér við henni,“ sagði
hún. Hún hallaði sér yfir borðið,
og þegar stýrimaðurinn kom,
smurði hún hann herfilega með
skeiðinni. Því næst lét hún allt í
einu bæði glasið og skeiðina á
borðið og fór burt, en stýrimaður-
inn heyrði í sömu svipan fótatak
í stiganum og sneri blóðrauðu
andlitinu, sem var skreytt þrem-
ur mustarðsrákum, að steinhissa
skipstjóranum.
„Herra minn trúr!“ sagði skip-
stjórinn forviða, þegar hann
loksins kom orði upp; er hann þá
ekki að smyrja mustarði á and-
litið á sjálfum sér — aldrei á ævi
minni hef ég heyrt annað eins.
Komdu ekki nálægt honum,
Hetty. Jack!“
,,Já,“ sagði stýrimaðurinn og
þurrkaði sárt andlitið með vasa-
klútnum sínum.
„Þér hafið aldrei fengið svona
kast áður?“ spurði skipstjórinn
áhyggjufullur.
„Auðvitað ekki,“ sagði stýri-
maðurinn sár.
„Segið þér ekki auðvitað ekki
við mig,“ sagði hinn hlýlega,
„eftir að hafa hegðað yður svona.
Það þarf að taka alvarlega í
taumana við yður. Ég ætla að
tala við Ben gamla um það. Hann
á frænda á geðveikrahæli. Þú
kemur líka upp, dóttir mín.“
Hann fór að leita að Ben og
gáði þess að fylgja honum, fór
ekki lengra en að dyrunum og
stóð þar og horfði á með með-
aumkun á píslarvottinn.
„Mér þykir þetta leitt,“ sagði
hún. „Svíður það?“
„Dálítið,“ sagði stýrimaðurinn,
„hugsið þér ekki um mig.“
„Þarna 'sjáið þér, hvað þér fáið
fyrir það, að hegða yður illa,“
sagði ungfrú Alsen dómaralega.
„Ég er hrædd um að það komi
blöðrur," sagði hún. Hún kom yf-
ir um til hans, hallaði undir flatt
og skoðaði förin með spekings-
svip. „Þrjú merki,“ sagði hún.
„Ég fékk aðeins eitt,“ sagði
stýrimaðurinn.
„Hvaða eitt?“ spurði Hetty.
„Af þessum,“ sagði stýrimaður.
Hann kyssti hana aftur fyrir
augunum á skelfdum skipstjóran-
um, sem var með varúð að gægj-
ast gegnum hágluggann eftir
manninum, sem hann hélt að væri
vitlaus.
„Þér getið farið, Ben,“ sagði
skipstjórinn hásum rómi við
sérfræðinginn. „Heyrið þér, þér
getið farið burt, og ekki eitt orð
um þetta, skiljið þér.“
Sérfræðingurinn gekk burt
nöldrandi, og faðirinn, er leit til
aftur og sá, að dóttir hans hreiðr-
aði sig þægilega við hægri öxlina
á stýrimanninum, læddist burt og
var í þungum hugleiðingum yfir
þessu dæmalausa tilfelli. Venju-
legur maður mundi hafa hlaupið
ofan og truflað þau; en skip-
stjórinn á „Jessica“ hélt að hann
mundi betur ná markmiði sínu
með lagni, og svo gætinn var
hann, að hjónaleysin í káetunni
höfðu engan grun um að neinn
hefði séð þau. — Stýrimaðurinn
hlustaði rólega á erindi um byrj-
unarstig vitfirringar, sem skip-
stjórinn taldi ráðlegt að flytja.
Hann lét ekkert á sér bæra,
fyrr en við miðdegisverðinn dag-
inn eftir. Ef nokkuð var, þá var
hann jafnvel þýðari í viðmóti en
hann var vanur, þó að honum
213