Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1984, Blaðsíða 27

inn. Nú hrifsaði hann ilátið af
mér aftur, settist við hlið mér
og byrjaði að arga um leið og
hann hagræddi dallinum.
Fleiri bættust við á betta
útivistarsvæði. Við vorum i
skjóli þarna á ganginum aftur
með salnum og ég mátti ekki
til þess hugsa aö fara aftur inn
i stybbuna i salnum. Þá var nú
skárra að sitja þarna úti undir
beru lofti og biða þess að sjó-
veikinni linnti. En henni virtist
ekki ætla að linna. Þvert á móti
ágerðist sóttin.
Á mörkum lífs og dauöa
Meðan Drangur hjó og valt
fyrir Múlann sat ég þarna i
nokkrum hópi fólks og stund-
um pusaðist yfir hópinn. En
okkur var nokk sama. Það
skipti engu máli hvort við
blotnuðum eða ekki. Það sem
skipti máli var næsti dallur,
halda sér og arga um leið og
kúgast var og ælt i dallinn.
Vingjarnlegir skipverjar
reyndu að hlúa að okkur, losa
dalla og sjá til þess að fólk
sæti upprétt. Ég var orðinn
sljór og máttfarinn. Hafði ekki
lengur fyrir þvi að arga og
teygja mig í ilát. Lét nægja að
sletta til höfði, svona eins og
þegar maöur litur snöggt um
öxl, og hending réði því hvar
það lenti sem maginn var að
losa sig við. Ekki efaðist ég
um eitt andartak, að löngu
áður en komiö yrði til Haga-
nesvikur, en þangað var för-
inni heitið, mundum við feögar
vera allir og eflaust flestir aðrir
farþegar lika. Út um opið kýr-
auga heyrði ég argað i salnum
en nokkuð var farið að draga
niðuri liðinu þar.
Um leiö og komið var fyrir
Múlann og siglt inn Ólafsfjörð
kyrrðist sjórog sjóveikin hvarf.
Riðandi á fótunum stóð ég við
borðstokkinn og horfði til
lands. Líðanin fór óðum batn-
andi og við bryggju á Ólafsfirði
leið mér vel. Frá Ólafsfirði til
Haganesvikur man ég ekki til
að mér yrði einu sinni flökurt
og var þó argað mikið og arg-
að hátt i kringum mig. Sem
betur fer hefi ég ekki fundið til
sjóveiki siðan, þótt mér hafi
raunar þvi miður ekki gefist
mörg tækifæri til að sanna það
fyrir sjálfum mér og öðrum. En
i þau skipti sem ég hefi siglt,
einu sinni tvær vikur um borð i
varðskipi um hávetur, hef ég
ekki fundiö til sjóveiki, jafnvel
þótt argað hafi verið umhverfis
mig. En ég get vel skiliö þá
sem segja að það eina sem
haldi i þeim lifinu i slæmri
sjósótt sé vonin um að þeir
séuað deyjal!
Teikning:
Birgir Andrésson.
Meðan Drangur
hjó og valt fyrir
Múlann, sat ég
þarna í nokkrum
hópi fólks og
stundaði pusaði
yfir hópinn. En
okkurvarnokk
sama.
27 Vikingur