Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1992, Síða 34

Alaska er fallegt og heillandi og
þeir sjómenn sem þangað sœkja
segja að ekki hvað síst sé það óm-
enguð náttúran þar sem heillar.
Þessar myndir sýna að þarna er
mikil náttúrufegurð en lífið er ann-
að úti á miðunum.
eru þeir sóttir á sömu mið. Á þessum
árstíma er oft veðravíti á Alaskantið-
um og 40 mílna vindur á klukkustund
er kallað gott veður en vindur hefur
mælst á þessurn slóðum allt upp í 110
mílur á klukkustund. Það er mjög al-
gengt að sjómenn fari fyrir borð og
týnist og skip og bátar farist. Aðbún-
aður hvað varðar öryggi sjómannanna
er slæmur því það er reynt að halda
öllum kostnaði niðri og því hefur
gengið illa að fá útgerðirnar til að
kaupa þau öryggistæki sem hér á landi
eru talin sjálfsögð og eru jafnvel lög-
leidd.
Á Alaskamiðum eru auðvitað veidd-
araðrar tegundiren krabbi, en íslend-
ingarnir fara helst á þær veiðar sem
gefa skjótan gróða, og það er krabb-
inn.
Hann er veiddur í einskonar gildr-
ur, ferhyrndar járngrindur með neti
utan um og vegur hver grind um 700
pund. Þegar þær eru komnar á skips-
ljöl, uppstaflaðar í hundraða tali,
þaktar ísingu svo að hér virðist vera
ísskápur án utanbyrðis, þá er þyngdin
orðin margfalt meiri. Starf hásetans er
að miklu leyti fólgið í því að brjóta
ísinn af gildrunum og af bátnum og
getur slíkt veðurfar tafið veiðarnar svo
mjög að engin stórveiði verður. Það er
ekki spurt að því hver á vaktina, það er
unnið þar til menn geta ekki lengur
staðið í fæturna og þá er skipst á um að
fá sér blund. Fingurnir bólgna og
skinnið springur svo úr blæðir og ekki
er óalgengt að menn kali í andliti og á
fingrum. Það koma líka slík óveður að
menn þakka guði fyrir að komast í var
í tæka tíð. Þá er sárt að heyra í talstöð-
inni neyðarkall báts, en geta ekki kom-
ið til hjálpar nema að gjalda fyrir með
lífi sínu. Stundum eru bræður, feður
eða synir á þeim bát sem er að farast og
ekkert er hægt að gera nema að bíða —
bíða eftir að einhver komi þeim til
bjargar — bíða eftir að veðrið gangi
niður en það getur tekið allt að sex
sólarhringum. Það er þrotlaus vinna
að halda bátnum á floti þó að í var sé
komið og lítið er um að menn geti hvílt
sig, enda er hávaðinn slíkur af veður-
ofsanum að varla heyrist mannsins-
mál, hvað þá að hægt sé að sofa.
34