Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1997, Síða 14

Loðnusjómaðurinn Fannar Freyr Bjarnason var fulltrúi sjómannastéttar-
innar í keppninni um Flerra ísland á dögunum. Sjómenn hafa alltaf þótt
föngulegir og þá oftar sem þrautgóðir á raunastund frekar en vel klædd-
ar Ijósmyndafyrirsætur
Úr loðnuveiði í
fegurðarsamkeppni
Fannar Freyr tók þátt í
keppninni um Herra Austur-
land tyrr á árinu. Þar bar hann
sigur úr býtum og því sjálfgef-
ið að hann tæki þátt í lands-
keppninni.
„Þá var ekki aftur snúið,“
segir hann í samtali við Sjó-
mannablaðið Víking. Fannar
Freyr tók sér frí frá loðnuveið-
inni í hálfan mánuð til að æfa
fyrir keppnina um herra ís-
land. Keppendur voru
jtjáifaðir í framkomu, líkarns-
rækt, göngu og tilheyrandi
fyrir aðalkeppnina.
Fannar Freyr er nítján ára
gamall, fæddur og uppalinn á
Vopnafirði. Ungur fór hann á
sjó með föður sínum sem gert
hefur út bát á hverri grá-
sleppuvertíð.
„Mér líkar vel á sjó og ekk-
ert jafnast á við róður í góðu
og fallegu veðri. Síðustu ár
hafa foreldrar mínir rekið hót-
elið svo grásleppuveiðin hef-
ur vikið fyrir þeim rekstri. At-
vinnumöguleikar eru ekki svo
ýkja íjölbreyttir á Vopnafirði.
Það er sjómennskan, frysti-
húsið eða sláturhúsið á
haustin. Ég hef aldrei unnið í
sláturhúsinu og er líklega
einn af fáum sem hef sleppt
því. Eftir að nýja frystihúsið
var tekið í gagnið hefur vinn-
an þar aukist,“ segir Fannar
Freyr. „Ég er svo gamaldags í
mér að það er ekki komið vor
hjá mér fyrr en ég hef fengið
rauðmaga í soðið.“
í júlí á síðasta ári réði hann
sig á nótaveiðibátinn Sunnu-
berg frá Vopnafirði. Sunnu-
bergið er gert út á síld og
loðnu til skiptis og nú er
loðnuveiði í fullum gangi.
Fannar Freyr er yngstur um
borð en kallarnir eru á ýms-
um aldri, frá nítján ára til sex-
tugs. Hann segir að strákarnir
um borð hafi stutt sig og
hvatt til þátttöku.
Fannar Freyr er með rnynd-
arlegt tattó á hvorum hand-
legg. Ekki að gamaldags sjó-
mannnssið heldur eins og er í
tísku meðal unga fólksins í
dag.
„Ég hef verið spurður hvort
ég muni ekki sjá eftir jtessu
jiegar ég verð eldri og tattóið
verður orðið ljótt. Ég hef nú
svarað Jtví til að þctta sé svo
algengt í dag að félagar mínir
á eiliheimilinu verði Iíka með
gamalt og ljótt tattó,“ segir
hann og brosir.
Linda Pétursdóttir alheims-
fegurðardrottning er Vopn-
firðingur eins og Fannar og
alin upp við svipuð skilyrði,
sjó og fiskvinnslu.
„Mamma hennar Lindu
sagði við mig að ég ætti að
halda uppi heiðri bæjarins og
vera Vopnfirðingum til
sóma,“ segir Fannar Freyr og
líklega hefur hann gert jiað.
Þrátt ft'i'ir ánægjuna sem
hann hefur af sjómennskunni
gerir hann ekki ráð fyrir að
leggja sjómennskuna fyrir sig
í framtíðinni.
„Ég hef áhuga á að fara í
Hótel- og veitingaskólann en
hef ekkert ákveðið með tím-
ann. Það er nú svo að jteir
sem fara í sjómennskuna eiga
stundum erfitt með að hætta
Jiegar þeir eru orðnir vanir að
hafa tekjur.“
En hvað með fyrirsætu-
störí?
„Það er spennandi en fýrir-
sætuheimurinn er harður og
samkeppnin mikil.
Sjómannablaðið Víkingur