Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2004, Blaðsíða 9

dætur, og var hann afar lánsamur skip-
stjóri og sjósóknari. Hann var alla tíð
bátamaður og héll sig á bátum og seinna
trillum allt fram á andlátsdag sinn. Hann
missti aldrei mann, en bjargaði mannslíf-
um. Ásgrími bróður sínum bjargaði hann
frá drukknun þegar báðir voru tiltölulega
ungir menn. Það undarlega var að Ás-
grímur talaði ekki við Eyleif bróðir sinn,
eftir lífsbjörgina, í mörg ár. Hann gat
ekki fyrirgefið honum að bjarga sér og
kippa sér inn í jarðlífið á ný, úr þeirri
himnasælu sem hann var farinn að upp-
lifa í sjónum nærri dauða en lífi. Þetta
var ekki einsdæmi og nokkuð um að
slíkt hafi gerst.
Eiginkona Eyleifs var Sigríður Sig-
mundsdóttir frá ívarshúsum á Akranesi.
Fædd á Akranesi 19. maí 1900. Látin
19. mars 1972, foreldrar hennar voru;
Sigmundur Guðbjarnason 1858 - 1915
útvegssbóndi í ívarshúsum og kona hans
Vigdís Guðríður Jónsdóttir 1855 - 1921 .
Þau byggðu sér heimili í landi ívars-
húsa og nefndu Lögberg, en það hús
stendur enn við Mánabraut 4 á Akranesi.
Börn þeirra voru:
Guðmundur Halldór Eyleifsson 1919 -
1974 Borg. 1930. Sjómaður og formaður
á Akranesi.
ísak Eyleifsson 1923 - 1991. Sjómaður
á Akranesi, síðar fisksali í Reykjavík. Síð-
ast búsettur í Kópavogi.
Viggó Jón Eyleifsson 1925 - 1950. Sjó-
maður á Akranesi.
Ingileif Eyleifsdóttir 1928 - 1990.
Húsfreyja á Akranesi.
Ársæll Eyleifsson 1929 - 2001 Sjó-
maður á Akranesi.
Oddný Eyleifsdóttir 1931 Búsett í
Danmörku
Einar Skafti Eyleifsson 1933 - 1994
Netagerðarmaður og bifreiðarstjóri á
Akranesi.
Jóhannes Jón Eyleifsson skipstjóri
og formaður á Akranesi 1944.
Einnig ólu þau upp Eyleif Hafsteins-
son, son lngileifar, rafvirkja og fótbolta-
mann á Akranesi.
Eyleifur var sjómaður af lifi og sál alla
Uð. Eftir að hafa verið skipstjóri á ýms-
um bátum í gegn um tíðina, þá hóf hann
útgerð á 4 tonna trillu sem hann gerði út
úm árabil, Bára AK 2. Síðustu árin reri
hann með syni sínum Jóhannesi á Leifa
AK2 og Eymari dóttursyni sínum á Ebba
AK.
Hann hafði oft á orði að hvergi annars-
staðar myndi hann vilja enda ævi sína en
í sjó, eftir að hafa hlýtt á reynslu Asgríms
bróður síns. Honurn varð að ósk sinni.
Hann var á leið í róður með Jóhannesi
syni sínum þegar honum skrikaði fótur
°g hann rann út af bryggjustúfnum neð-
an við heimili sitt og hafnaði í sjónum.
Honum var bjargað úr sjónum af nær-
stöddum, en hann vissi hvert stefndi og
bað viðstadda um að leyfa sér að fara og
lést hann andartökum síðar, saddur líf-
daga og að loknu ærnu dagsverki. Ekki
löngu áður hafði hann dregið nokkrar
stórlúður með Jóhannesi syni
sínum.Eyleifur var annálaður lúðuveiði-
maður ásamt öðrum veiðiskap og stund-
um lygi líkast hversu fiskinn hann var.
Eitt sinn var hann að fara í laxveiði með
Eyleifi dóttursyni sínum og var farið með
hann niður á sementsgarðinn í Akranes-
höfn til að æfa hann í að kasta fyrir lax,
en laxveiðar hafði hann ekki stundað
áður. Sá gamli kastaði, og viti menn
hann dró lax þarna á garðinum. Ekki á
hann Eyleif logið sögðu menn.
Eyleifur ísaksson d yngri drum.
Eyleifur slasaðist illa á hendi um borð í
bát sem hann var formaður á eitt sinn,
hann lenti með handlegginn í vél sent sló
lil baka. Annar handleggurinn brotnaði
afar illa. Læknar sögðu að aðalástæðan
fyrir því að handleggurinn greri þó það
vel að hann var nothæfur eftir, var mikill
og góður kalkbúskapur eftir mikla
fiskneyslu. Úlnliðurinn var stífur allar
götur síðan. Eins var hann urn borð í m/s
Laxfossi þegar hann strandaði í aftaka-
veðri við Kjalarnestanga árið 1939, en þá
var hann að fylgja Einari Skafta syni sín-
um sem var illa haldinn með sprunginn
botnlanga, til aðgerðar í Reykjavík. En
þeir náðu til læknis í tæka tíð þrátt fyrir
það, en litlu mátti muna.
Haraldur Böðvarsson - útvegur á
Akranesi
Upp úr árunum 1920 var það mál
manna að ekki væri hægt að gera út á
vetrarvertíð frá Akranesi, ekki væri mik-
ils afla að vænta, engin hafnarmannvirki
og mikil togaragengd í flóanum. Öll út-
gerð Akurnesinga á vetrarvertíð fór fram
suður með sjó og þá aðallega Sandgerði.
Og voru það Akurnesingar sem byggðu
Sandgerði upp sem verstöð, eltir að
Matthías Þórðarson frá Móurn hafði gert
þar út um skeið í félagi við danska, við
hafnleysi og slæm skilyrði.
Árið 1924 reyndu tveir bátar að róa á
vetrarvertíð frá Akranesi að frumkvæði
Reykvíkingsins Helga Ebenezerssonar
sem gerði út bátinn Ebba og Guðjón
Jónsson á Ökrum gerði út bátinn Von.
Báðir voru litlir, Ebbi 6 lonn og Vonin 4
tonn. Þeir sóttu á grunnmið við Akranes
en aðeins fram til áramóta.
Næsta ár voru sömu bátar gerðir út frá
Akranesi. En Eyleifur var tekinn við for-
mennsku á Ebba. f ævisögu Haraldar
Böðvarssonar, í fararbroddi, sem Guð-
mundur Gíslason Hagalín ritaði svo listi-
lega segir: „ Eyleifur ísaksson, kapps-
maður mikill, djarfur og harður af sér og
ágætur sjómaður. Hann hóf róðra um
það bil mánuði fyrr en venja var í Sand-
gerði og sótti á djúpmið. Hann aflaði vel
og sótt æ lengra, eftir þvi sem meira leið
á vertíðina. Höfðu Akurnesingar aldrei
sótt svo langt undan landi, nema í þann
tíð sem stundaðar voru hákarlaveiðar.
Raunin varð sú, að Eyleifur aflaði bezt,
þegar hann reri sem lengst, og kom hann
oft að landi með sökkhlaðinn bátinn.
Varð hlutur á bálnum á fimmtánda
hundrað krónur og þótti það feikna mik-
ið á svo lítinn farkost. Mörgum fannst
Eyleifur sækja glannalega sjó, en sann-
leikurinn var sá, að þó að hann væri
djarfur, fór hann ekki á djúpmið nerna
honum þætti veður einsýnt, og bátinn
hlóð hann með tilliti til sjólags og veð-
urs. Kom það oft fyrir að hann varð að
láta menn sína gogga af nokkrum hluta
línunnar í sjóinn. „ Ég leit stundum und-
an þegar þetta var gert.“ Var eftir honum
haft. „Og ef ég hefði verið sérlega við-
kvæmur, þá hefði ég tárfellt" Menn hlógu
að þessu, því það var hald þeirra að Ey-
leifi ísakssyni væri ekki sérlega grát-
gjarnt.“
Næsta vetur var Víkingur, bátur Har-
alds laus og og Haraldur átti inni greiða
hjá Helga Ebenezerssyni og varð úr að
Eyleifur gerðist skipstjóri á m/b Víkingi,
og hóf róðra strax eftir nýárið. Við gríp-
um aftur niður í ævisögu Haraldar; „
Suma daga kont Víkingur með eins mik-
ið að landi og liann flaut undir, og fyrir
kom, að Eyleifur varð að láta fleygja því
sem var á þeirri linu sem seinast var
dregin. Og ekki hlekktist honum á. Þó
að hann sækti fast, reyndist hann um
leið varfærinn. Og sjómennska virtist
honum í blóð borin, auk þess sem hann
hafði þegar fengið langa æfingu. Reyndist
hluturinn á Víkingi á þessari vertíð fullar
tvö þúsund krónur. Og víst var um það,
að Eyleifur hafði l'yllstu ástæðu til að
vera ánægður með tilveruna. Hann hafði
unnið sér óskorðað traust allra, sem með
honum voru á sjónum, og aðrir samborg-
arar hans á Akranesi voru honum mjög
þakklátir."
Ekk má gleyrna, að sönnu, að grunnur-
Sjómannablaðið Víkingur - 9