Náttúrufræðingurinn - 1960, Síða 21

NÁ I TÚRUFRÆÐINGURINN
15
3. niynd. iH tta cr ritvél Morses, sein olli tíniamótum í veðurfræði á sínum tíma.
augabragði, eu öld kann að h'ða, áður en annað slíkt kemur þess
í stað.“
Lamarck gafst ekki upp, þó að svona færi fyrir félaga lians.
Árið 1800 hóf hann að gefa út árlega veðurfarsbók fyrir Frakk-
land, Annuaires Météorologique, og hélt því áfram til 1816. Þá
var það eitt sinn í opinberri veizlu, að Napoleon skipaði honum
með ruddafengnu orðbragði að hætta afskiptum af öðru en nátt-
úrusögu, og þar með var sú útgáfa á enda. I skannndeginu 1829
andaðist Lamarck, vinafár, og hlaut þau eftirmæli, að hann hefði
sóað „miklum. tíma í gagnslausar veðurspár".
Svo var það árið 1837, að Morse fann upp ritsímann. Þarna var
einmitt komið tækið, sem veðurfræðin Jiafði beðið eftir, og er
skemmst frá að segja, að á næstu árum risu upp veðurstofur hver
eftir aðra, bæði í Evrópu og Ameríku. Á þessum árum má geta
nærri, að lirifning veðurfræðinga var mikil yfir framförunum.
Vandinn virtist leystur að miklu leyti. En svo fóru þeir að spá.
Þegar tímar Jiðu, kom það fram, að veðrið reyndist ekki alltaf
eins og spáin hafði sagt. Það sýndi sig, að ekki var einhlítt að
kortleggja stormsveipana og fyJgja þeim á kortunum. Málið var
flókið viðfangs, sýnu erfiðara en gangur liimintunglanna, og
árangurinn varð eftir því. Víða greip menn vonleysi. í Bretlandi
var þannig öllum opinberum veðurspám Jiætt í mörg ár, en voru
þó teknar upp aftur. Þrotlaust var þó reynt að bæta aðferðirnar
við spárnar, og má einkum nefna rannsóknir veðurfræðinganna