Náttúrufræðingurinn - 1951, Qupperneq 11

ÞÆTTIR ÚR SÖGU NÁTTÚRUGRII’ASAFNSINS
57
í „Glasgow", var sú lýsing nokkuð kátleg, en átti vel við húsakynnin.
Landlæknir var í félagsstjórninni og Bjarni Sæmundsson náttúrlega;
komu þeir á fundinn, sem annars var óvenjulega fjölmennur, því að
jafnaði komu engir á fundina nema formaður og einn eða tveir til.
Þá í heyranda hljóði og frammi fyrir öllum skorar landlæknirinn á
mig að gefa ekki framvegis út aðra eins skýrslu og þessa, og var
„fiskifræðingurinn“ ekki lengi að gella við og óska þess sama. Var
þetta gert til að smána mig, Jdví þeim var innan handar að nefna
þetta við mig einslega. Þetta varð til þess, að ég vildi ekki lengur vera
formaður félagsins eða fást við náttúrusafnið, og hætti ég því við
það.“
Þessi ummæli bera með sér, að Bjarni Sæmundsson liefur tekið
undir aðfinnslur Jónassen landlæknis, en það er þó langt frá því, að
allir félagsmenn liafi haft sömu skoðun á þessari frægu grein Grön-
dals. í bréfasafni félagsins er bréf frá séra Árna á Skútustöðum til
Gröndals, dags. 15. sept. 1899. í bréfi þessu segir séra Árni: „Mikil-
lega þakka ég fyrir skýrslurnar, og fjarskalega var ég hrifinn af að
lesa um vistarverur safnsins í Glasgow. Ég las þennan kafla upp fyrir
fólki hér í brúðkaupsveizlu og þótti góð skemmtun.“ — Ég býst við,
að þetta sé eina dæmi þess, að safnskýrsla hafi verið lesin upp sem
skemmtiatriði undir slíkum kringumstæðum.
Þessar aðfinnslur munu þó hafa valdið mestu um það, að á aðal-
fundi hinn 20. júní 1900 sagði Gröndal af sér formennsku í félaginu
og umsjón með safninu. Og hann lét ekki þar við sitja, því að 2.
jóladag 1900 sagði hann sig líka úr félaginu ásamt öllu sínu venzla-
fólki.
Stjórn náttúrufræðifélagsins svaraði úrsögn Gröndals úr félaginu
með því að gera hann að heiðursfélaga á aðalfundi félagsins hinn 25.
maí 1901, og á áttræðisafmæli hans haustið 1906 færði stjórnin hon-
um skrautritað ávarp.
Það er margt hægt að Gröndal að finna og sömuleiðis að störfum
hans í þágu náttúrufræðifélagsins og safnsins. Hann var, eins og
flestum mun kunnugt, mjög einkennilegur persónuleiki; hann hafði
fjörugt og rífandi hugmyndaflug, eins og hann kemst sjálfur að orði
í „Dægradvöl“, og var margfróður og hafði hin margvíslegustu
áhugamál. En hann átti erfitt með að einbeita sér að ákveðnum við-
fangsefnum, enda var hann mikill geðbrigðamaður. í eðli sínu mun
hann þó hafa verið dulur og átt til að vera þunglyndur og svartsýnn.
Auk þess mun hann hafa verið stirfinn til samvinnu og viðkvæmur