Samvinnan - 01.02.1947, Side 30

tán ,mmútur,“ sagði Erk. „Það sparar okkur að minnsta
kos'ti þrjá stundarfjórðunga, en santt sem áður. .. .“
Hann náði 'hryssunni og reyndi að spekja 'hana, en
Hjálmar og Aníta lögðust aftur á námuharminn til að
gefa gætur að folaldinu, þótt ekkert yrði aðliafzt.
Folaldið tók aftur viðbragð, og þau bj uggust við á hverri
stundu, að Jtað mundi bylta sér fram af syLlunni.
„Hefði ég aðeins getað komið lykkju utan um löppina
á því,“ sagði Hjálmar við sjálfan sig, „Jtá færi Jtað að
minnsta kosti ekki alveg fram af.“
„En Jtað mundi drepa sig samt, ef allt sópast frani af,
þótt Jtað liengi á einni löppinni í bandinu,“ sagði Erk,
sem hatfði heyrt til Hjálmars.
En Hjálmar .hnýtti sarat saman þrjú bandbeizlin. Þau
voru nýleg og sterk, eins og öll búsgögn í Hlíð, svo að úr
þeim varð traust band svo langt sem Jiað náði. Á annan
endann gerði hann rennilykkju.
Erk Jiristi höfuðið, en Hjálmar og Aníta voru á nálum
af eftirvæntingu, er hann renndi bandinu. jú, — viti menn,
—’bandið náði altfa leið niður til folaldsins.
En Jiað var ekki nóg! Hvernig sem Hjálmar reyndi, tókst
lionum ekki að koma lykkjunni utan um Jappirnar á lol-
aldinu. Hríslurnar og furutréð urðu jafnan fyrir, og lykkj-
an var of létt. Hann reyndi að setja áhana sveiflur. En það
fór á s ömu leið. Hún festist og flæktist alla vesa í hrísl-
unum. Og nú tók folaldið að ókyrrast á nýjan leik.
„Hefði eg aðeins haft spotta í iviðbót!“ sagði Hjálmar og
beit á jaxlinn. „. . . . standa hér og geta ekkert aðhafzt!....
gersamlega ráðalaus! “
Stórir svitadropar stóðu á enni hans.
Folaldið reyndi að hneggja, en kom ekki upp nema hálf-
kæfðu, ámátlegu Jdjóði, sem gekk jieim að hjarta, er Jjarna
voru viðstödd.
„Nú fer það að brjótast um. . . .!“ sagði Erk. Hann átti
fulit í fangi með að halda hryssunni í skefjum.
Og Jiað \rarð líka. Folaldið tók viðbragð, svo að hríslurn-
ar Jögðust út af, en lausagrjót og möl tfirundi niður í djtipið
og lenti með dimmu, skvantpandi hljóði í vatninu Jtar
niðri. Og í titfbót hafði folaldinu tekizt að mjaka sér til, svo
að Jrað gat spyrnt öðrum afturfæti í eina hrísluna. Nti
mátti engu muna til þess, að Jtað hrataði fram af.
„Þar fór ]>að. . . .!“ sagði Hjálmar dapurlega. „Nú getur
Jiað ekki dregizt nema fáein andartök. . . . “
Hann var náfölur, Jrótt veðurbitinn væri, og svo sár-
'hryggur á svipinn, að jafnvel Erk gat gengizt hugur við.
Það var nú algert aukaatriði, að folaldið var verðmætt, og
ihann hafði verið hreykinn af því. Hitt var sárast að standa
ráðþrota og horfa á vesalings skepnuna berjast við dauð-
ann.... Hvað mætti Jdcssí hjálparvana vesalingur ekki
tfiatfda um hjálpsemi og úrraeði mannanna?
Hjálmar stóð upp og brá tfiandleggnum fyrir augu sér.
Hann treysti sér ekki til að hofa á, þegar að því kæmi.
IJá kippti Aníta í skálmina hans. Hún lá rétt hjá honum
og rótaði nteð höndum í jarðveginum.
„Heyrðu Hjálmar, festu bandinu héna!“
Hann leit við og sá, að hún hafði fest hönd á sterkum
rótarsprota frá skógarltríslu þar í grendinni.
30
„Hvaðþýðir það?“ sagði hann og sneri sér undan á nýjan
leik í fyllsta vonleysi.
„Þá get eg komizt niður, en ef eg bind bandið um niitt-
ið, næ eg ekki atfla leið, — ekki með Jtandleggina, . . • • n;r
ekki taki á Jjví. . . .“
Hjálmar færði sig þunglamalega til tftliðar. Hontun
fannst sent tftann Jteyrði nú Jtegar skvampið neðan úr djúp'
inu.
Erk átti fullt í fangi nteð hryssuna og veitti Anítu enga-
athygli fyr en hann tfieyrði Jtana hvísla í ákafa og æsingJ
rétt við eyra sér. — I>á leit ltann um öxl — og tftafði nærri
misst takið á hryssunni.
Þar stóð Aníta....! Hún var komin úr kjólnum, og
'hann saup hvetfjur, er honunt varð litið á liana. Hún vai
ekki einu sinni í pilsgopa — stúlkan! Enga spjör á kroppn-
um, nenta einhverja Ijósbláa silkidulu um mittið. • • • °S
skammaðist sín ekki liót!
„Fáðu mér beizlið af þeirri jörpu,“ sagði hún lágt, etl
skipandi — og án þess að kynoka sér Jiið minnsta. „Fljott
— fJjótur nú!“
Hún stappaði nöktunt fæti í rnosann, því að skóna tfialði
hún tekið fa sér líka. Erk vissi ekkert, Itvaðan á sig stóo
veðrið eða hvað hún átti við, en hann hlýddi tftenni sarn-
stundis og spennti af sér betfti til að tftnýta upp í hryssuna,
um leið og liann tók af Jtenni beizlið.
Því næst sá ltann Anítu rjála eitttfivað við bandið og
beizlið.
„Hjálmar! Stelpan er orðin vitlaus!" kallaði hann tip|J
yfir sig.
Hjálmar leit upp og stóð andartak sent steini lostinn,
honum vað litið á Anítu. í sömu andránni rak Itann blatt
árfam upp öskur og æddi af stað.
„Antfta! .... Aníta! Þú vogar þér ekki. . . .!“
En Aníta var Jtegar iiorfin af brúninni.
Hjálmar kastaði sér flötum á barminn og teygði hand-
leggina á eftir lientii. En ltann náði ekki til Anítu, — aðetns
í bandið, sem hún hélt sér, er hún klifraði niður bergið-
„Komdu ekki við bandið — eg gæti dottið,“ sagði hún
í aðvörunarrónt og leit unt leið upp í hið óttaslegna andlit
lians
Hún tftafði hengt beyzlið af Jörp lauslega unt háls sér og
Jiandstyrkti sig niður eftir samhnýtta bandinu. „Haltu þel
vel og láttu mig draga Jtig upp. Þá niátt ekki. . . . Þú niatt
ekki! Heyrirðu Jtað!
Hjálmari var sem hjarta tftans ætlaði að springa af skeH'
ingu.
„Stelpan er orðin vitlaus, vertu ekki að trufla hana.
sagði Erk að baki honunt. „Fólk, sent er í annarlegu ástandi
kenist alltaf sinna ferða. Vert pú einungis rólegur! “
„Vertu óltræddur,“ sagði Aníta hin rólegasta. „Þetta et
ekki Jiættulegt. Eg Jtef klifrað og gert loftstökk í fjölleika-
tftúsunt. Mér liefur oft boðizt ltrattara en þetta!“
Folaldið lyfti ltöfði með erfiðismunum, er það lteyrði
rödd Anítu nálgast.
„Aðeins eg konti nú í tæka tíð. . . .!“ sagði liún. „Vertt
nú kyrr — alyeg grafkyrr."
Hún náði ofurvarlega fótfestu á furutrénu. Hjáhnai
(Framhald).