Samvinnan - 01.12.1947, Qupperneq 22

Foreldrar og börn
OFT heyrist fullorðna fólkið
segja: „Jú, jú, maður gefur
I börnunum leikföng, en hvað gera
I þau við þau? Brjóta og eyðileggja!“
I Ef einhver úr hópi heimilismanna
\ brýtur glas eða missir niður af
| bakka, þá er það vitaskuld bara
i óhapp eða slys, en ef barn brýtur
\ leikfang, er það kallað „eyðilegg-
i ing“. Eg ræddi um þessi mál við
I reynda rnóður nú nýlega. Það er
í enginn vafi á því, sagði hún, að
| börnin þarfnast leikfanga, sem veita
| hvort tveggja, starf og skemmtun,
| og það er venjulega álit foreldr-
i anna, að leikföngin eigi að „end-
Í ast“. En þegar við gefum barni
Í brothætt og veigalítið leikfang og
Í það brýtur Jrað, erum við jafn ábyrg
I barninu. Stundum gefum við vita-
i skuld leikföng, sem ekki er ætlast
| til að endist, eins og t. d. gúmmí-
Í blöðrur og þess háttar, en um önn-
I ur leikföng, sem keypt eru og ætl-
I ast er til að dugi lengri tíma, er það
Í að segja, að miðað við hina miklu
I notkun og það, sem lagt er á þau,
Í eru þau litlu sterkari en gúmrní-
I blaðran eða sápukúlan.
Hins vegar er algengt, að sterk-
Í byggð leikföng, t. d. bátar, bílar,
I brúðurúm o. fl. þess háttar úr tré,
i dusri árum saman. Sumt af slíkum
I leikföngum, sem hér fást í verzlun-
uni og framleidd eru innanlands,
eru hentug og sterk, en ekki nema
sumt af Jjeim. Ovandaður frágang-
ur einkennir allt of mörg þeirra, og
foreldrar þurfa að gefa slíku gaum.
Verðið eitt segir alls ekki til urn
það, hvort búast megi við því að
leikfangið endist.
EN hversu sterkt og traust, sem
leikfang er, verðum við að gera
ráð fyrir eðlilegu sliti og líta á leik-
fangið eins og hlut, sem þarf að
endurnýja, alveg eins og okkur
linnst sjálfsagt að endurnýja annað
slagið eldhúsáhöld og önnur tæki
liinna fullorðnu. Við gerurn vissu-
lega ráð fyrir því, að ýmis konar
húsbúnaður gangi úr sér og slitni,
hvers vegna þá að ætlast til ]:>ess að
leikföng barnanna endist alla æsk-
una?
Eg hef rætt um „skemmdarfýsn-
ina“ við kennara og fólk, sem mík-
ið umgengst börn. „Eg veit, að fólk
segir stundum: Maður er ekki fyrr
búinn að gefa þeim hlutinn, en þau
brjóta hann,“ sagði einn Jreirra.
„Og maður heyrir þetta æði oft.
Vitaskuld viðurkenni eg, að börnin
brjóta oft leikföng sín, en það er
venjulega alls ekki af eyðileggingar-
fýsn. Mæður, sem vel fylgjast með
sálarþroska barna sinna, geta skorið
úr um það. Ef barnið virðist af
ásettu ráði brjóta og eyðileggja
liluti, þá er heppilegt að láta það fá
eitthvað í hendur, sem J:>að má nota
að vild, án þess að Jrað sé snuprað
fyrir það eða þurfi að hafa sam-
vizkubit fyrir ójrekkt. í slíkum til-
fellum getur einnig verið heppilegt,
að breyta til um leikaðferð, lofa
barninu t. d. að reka nagla í trjá-
kubb. Þannig getur löngun Jress til
barsmíða og stórverka fengið útrás.
í annan stað geta kubbaborgir verið
góð afþreying undir slíkum kring-
umstæðum, og geta börnin unað við
að byggja þær og ryðja þeim um
koll aftur löngum stundum. Þetta
er einn kostur kubbanna, og er
skaði, hvað þetta sterka, einfalda og
ágæta leikfang er orðið sjaldséð hér
á seinni árum.“
22
I^G veit um foreldra, sem liafa út-
H. vegað sér_ kubba, sem ætlaðir
eru fyrir 10—14 ára börn. Þeir eru
ekki til þess að leika með þá á gólf-
inu, heldur til þess að byggja á
borði, og gerð kubbanna er þannig,
að barnið getur, með dálítilli hug-
vitssemi, látið byggingar sínar líkj-
ast húsum, flugvöllum og öðrum
mannvirkjum. Þetta er ágæt nýjung
og mundi bæta úr mikilli þörf, ef
algeng væri, því að það er áberandi
skortur á leikföngum fyrir drengi
og stúlkur á aldrinum 6—14 ára. A
þssurn árum verða börnin oft út-
(Framhald, á bls. 23).