Samvinnan - 01.12.1947, Síða 30

(Framhald).
„Elísabet!“ hvíslaði hann, „mér er þetta full alvara!"
Hún reif sig af honum og flýtti sér inn í eldhúsið, þar
sem systur Kar.ls voru að spjalla saman framan við eld-
stóna, og lauk þar með eftirför hans.
Beck gekk langan veg inn á eyna þetta stjörnubjarta
kvöld, til þess að lægja tillinningaofsann, sem bjó honum
í brjósti, áður en hann færi í háttinn. Hann kom fyrst heim
aftur, þegar nokkuð var liðið frá miðnætti.
Orð hans höfðu verið sögð í skjótræði, en ekki í fullri
alvöru og að yfirveguðu ráði. En nú, eftir að hann hafði
séð Elísabet svo nærri sér, — svo æsta og svo dásamlega
fagra með tárin í augunum, þá var honum orðið þetta full
alvara og ásetningur: — Hann var reiðubúinn að ganga
að eiga þessa stúlku, hvað sem hún segði.
Næsta dag fór hann í lystisnekkju sinni til bæjarins.
En áður en hann fór, hafði hann þó séð sér færi á að hvísla
að Elísabetu í skyndi:
„Mér er þetta full alvara!“
Þessi orð, sem hann endurtók í bænarrómi, gerðu Elísa-
betu alveg ringlaða. Hún hafði legið andvaka um nóttina
og hugsað um það, sem Karl hafði sagt við hana um kvöld-
ið. Honum gat ekki verið þétta alvara, fannst henni þá,
heldur þýddi þetta það eitt, að nú dirfðist hann að fara á
fjörurnar við hana til þess eins að hafa hana að leikfangi
og ginningafífli. Hún var reiðubúin að láta verða af þeirri
hótun sinni að fara brott af heimilinu. — En nú endurtók
hann þessi ummæli hátíðlega og, að því er virtist, að at-
huguðu máli. Var það alvara hans að bjóða henni hönd
sína og hjarta? — Atti hún, einstæðingurinn ættsmái, að
verða kona þessa mikilláta og ættríka sjóliðsforingja? Vissu-
lega væri það ráðning fegurstu dagdraumanna, sem hana
hafði dreymt endur fyrir löngu, meðan hún var ennþá
reynslulaust barn úti í skerinu eyðilega — og áður en Sölva
Kristjánsson hafði nokkru sinni borið lienni fyrir augu.
Hún var annars hugar og föl á vangann alla vikuna og
hugsaði með kvíðablandinni eftirvænting til næstu helgar,
þegar Karl kæmi aftur. Hvað myndi hann þá segja? — Og
hverju átti hún að svara?
En sjóliðsforinginn kom ekki heim-um þessa helgi. Hann
liafði orðið að takast ferð á hendur í skylduerindum. En
María Forstberg kom í heimsókn og dvaldi nokkra daga
hjá vinkonum sínum á sveitasetrinu. Hún fann strax, að
Elísabet var eitthvað breytt í viðmóti gagnvart henni, var
orðin fálátari og varari um sig, þegar þær voru saman í
einrúmi. Maríu féll þetta illa, því að lnin var einlæg og
trygglynd að eðlisfari og hafði fengið mætur á þessari ungti,
stórlátu og fáskiptu stúlku. Hún reyndi að nálgast hana og
vinna aftur einlægni hennar og'trúnað þann, sem henni
hafði fundizt vera að skapast á milli þeirra. En Elísabet
þýddist ekki vináttu hennar og einlægni í þetta sinn. Maríu
var því ljóst, að eitthvað sérstakt hlaut að hafa komið fyrir
hana, þótt enginn annar lieimilismanna veitti því efir-
tekt.
Karl Beck kom ekki næsta laugardag, eins og hann var
þó vanur. í þetta sinn kom hann í miðri viku, og gekk
strax hröðum skrefum gegnum herbergin, þegar hann sá,
að Elísabet var ekki í stofunni. Að lokum fann hann hana
uppi á lofti. Hún stóð þar við gluggann á ganginum og
starði út. Þá heyrði hún og þekkti fótatak hans í stiganum
og varð gripin slíku fáti og angist, að hana langaði til að
fleygja sér út um gluggann. En hér var engrar undankomu
auðið. Hverju átti hún að svara?
Hann kom til hennar, lagði handlegginn um mitti
hennar og spurði í hálfum hljóðum:
„Elísabet! Vilt þú verða konan mín?“
Það lá við, að stúlkan félli í öngvit, en slíkt hafði aldrei
komið fyrir hana áður á ævinni. Hún vissi naumast, hvað
hún gerði, en stjakaði honum ósjálfrátt frá sér. En þegar
liann greip hönd hennar aftur og endurtók spurningu sína,
galt hún þó jákvæði við henni, föl og skjálfandi. Karl ætl-
aði þá að grípa aftur utan um hana og faðma hana að sér,
en þá vék hún skyndilega frá honum og leit á hann með
slíkri skelfingu í augnaráðinu, að honum féllust hendur.
„Elísabet," hvíslaði hann blíðlega, „hvað gengur að þér?
— Grunar þig ekki, hversu ákaft eg hef þráð þessa stund?“
„Ekki núna — ekki meira núna,“ hvíslaði hún biðjandi.
— „Síðar." —
„Þú sagðir þó já, Elísabet, að þú vildir verða konan
mín,“ tautaði hann ruglaður. En hann fann, að hún vildi
vera ein, svo að hann gekk brott.
Elísabet sat lengi þögul og hreyfingarlaus á kistu þarna
uppi í loftsganginum og starði agndofa fram fyrir sig.
Hjartað barðist um í barmi hennar, svo að hún heyrði
sjáff slögin og nið síns eigin blóðs. Þó var eins og hún
kenndi óljóss sársauka, er gagntók hana alla. Smám saman
komst þó meiri kyrrð á tilfinningar hennar, og svipur
hennar harðnaði. Henni datt í hug, að nú mundi Karl
vera að segja stjúpmóður sinni þau tíðindi, að þau væru
trúlofuð, og bjóst við, að lnin yrði kölluð á liennar fund á
hverri stnndu. Þegar þetta dróst, ákvað lnin loks að fara
ótilkvödd niður í stofuna og láta sem ekkert hefði í skorizt.
Heimilisfólkið sat að venju saman í stofunni, og ekkert

30