Samvinnan - 01.12.1948, Blaðsíða 10

Borgfirzkur bóndi aögætir matartuskuna i áningarstað.
Fjórir fjallkóngar við Réltarvatn.
hanga niður úr loftinu, sem ekki er
hærra frá jörð en það, að maður verð-
ur að vera á hnjánum inni í kofanum.
Það eru engir gluggar, né annar óþarfi
á þessum griðastað leitarmanna, sem
ekki er hægt að kalla neitt skrauthýsi.
Ekki er flatarmálinu heldui fyrir að
fara, því að leitarmennirnir tíu verða
með góðu samkomulagi, þegar lagzt
er fyrir um kvöldið, að leggja fæturna
hver inn á annars landareign, og
getur þá stundum verið vandkvæðum
bundið fyrir menn, er fjallkonungur-
inn vekur liðið, snemma morguns, að
finna sína réttu fætur.
UPPI Á BIÐHOLTINU á Sunn-
lendingahæð, norður af Lang-
jökli, hittast Norðlendingar og Sunn-
lendingar.
Þá er ekki barizt, heldur ríkir ástúð
og hlýja, sem haldizt hefur á þessum
slóðum ár eftir ár, svo lengi, sem elztu
menn muna og forfeðurnir sögðust
sjálfir muna. Foringjarnir heilsast
fyrst, og það er siður þeirra að kyssast
þarna á þessu hátíðlega augnabliki
norður af Langjökli.
Þegar þeir, í mesta bróðerni, hafa
skipt leit, byrjar alvaran aftur. Dug-
legustu hlaupagarparnir eiu sendir
upp á sillurnar utan í Langjökli og
látnir eltast þar við fráar og styggai
kindur, sem ekki vilja til byggða. En
það er úrvalslið, sem þangað fer, og
lætur ekki undan þráa sauðkindarinn-
ar, þó það kosti eltingarleik upp að
jökulfaldinum hvíta.
En alvaran stendur aðeins til kvölds,
því að fyrsta sameinlega kvöldið, í
Dragatanga, er haldinn gleðskapur,
sem stendur lengi nætur. Þar er setið,
uppi í tjaldi við kertaljós fram undir
morgun, drukkið, sungið, kveðið og
sagðar kvennafarssögur. Borgfirzkir og
húnvetnzkir bændasynir ræða þar
saman um ævintýri sín og gömlu
mennirnir keppast við að gefa ungu
mönnunum dætur sínar, í aðrar sýslur,
þó þær séu heima, fjarri góðu gamni
og eigi sér einskis ills von. En engir
utanaðkomandi, nema „ískaldur Ei-
ríkisjökull", vita allt, sem talað er þar.
DAGINN EFTIR mannfagnaðinn
í Dragatanga er leitað um heið-
arnar og réttað í tanganum við Réttar-
vatn. Réttin þar er einstök í sinni röð
og engu líkara en hún hafi verið gerð
af náttúrunnar hendi, einmitt til þess
að Borgfirðingar og Húnvetningar
gætu réttað þar fé sitt. Réttarstæðið
sjálft er stór hólmi, sem áfastur er við
land með mjóum hrygg. Er þarna því
einstaklega hægt um vik við aðrekstur
og fjárgæzlu. Var réttað þarna án
Fé Sunnlendinga og Norðlendinga á Réttarvatnstanga.
10