Samvinnan - 01.12.1948, Blaðsíða 30

þetta á leið. En við hlýddum vitanlega
og báðum hana vel að fara. Það af
heimafólkinu, sem enn var statt á
hlaðinu úti, spurði okkur áfjáð, eftir
hverju hún eiginlega væri að bíða,
hún Hólmfríður? Við svöruðum sann-
leikanum samkvæmt. En úr þessu fór
mönnum að leiðast að bíða, og hélt
hver til síns starfs. Þegar inn kom, áttu
þær Gudda og Sigga í hvíslingum um
stund. Að þeim loknum komu þær til
mín og hétu mér því, að þær skyldu
gefa mér sitt pundið hvor af upptín-
ingnum sínum, ef eg vildi hjálpa aum-
ingjanum henni Hólmfríði til að kom-
ast eitthvað lengra. Eg var reiðubúinn
til að gera hvað eg gæti og það fyrir
ekki neitt, ef þær aðeins vildu hjálpa
mér. Fékk eg þeim nú hvorri um sig
kaðalspotta og bað þær að draga ekki
úr höggunum. Síðan héldum við aftur
út fyrir túnið, þangað, sem Brunka
stóð blýföst undir Hólmfríði og skjóð-
unni. Þegar við nálguðumst vettvang,
varð okkur ekki um sel, að hvorki
skyldi lieyrast stuna né hósti. Til von-
ar og vara spurði eg:
Líður þér vel, Hólmfríður mín?
Jæja, þið eruð komin aftur, blessuð
börn! vaknaði hún Hólmfríður af
þönkum sínum, ef ekki af blundi —
og bætti við í afsökunartón: Hryssan
villi hvergi hreyfa sig. Eg held hún
hafi dottað núna síðasta sprettinn.
Mér varð svo um að heyra nefndan
sprett í sambandi við Brunku og þetta
ferðalag a!lt, að það setti að mér mjög
svo óviðeigandi hláturhviðu. Svo sem
til að reyna að kefja hana, orgaði eg
framan í Brunku, um leið og eg lagði
allan þunga minn í taumdráttinn, og
bað systur mínar að draga ekki af
höggunum. Hólmfríði brá svo við, að
hún varð aum og síðan æf. Gat hryssan
gert að því, að hún væri stirð og löt?
spurði hún okkur — og úthúðaði okk-
ur fyrir grimmd okkar við skynlausa
skepnuna:
Hættið þið, skammirnar ykkar!
Hver veit, nema blessuð skepnan sé
veik! Hún stynur svo þungt.
Brunka hins vegar tók aðgerðum
okkar iniklu skynsamlegar en reiðkon-
an. Hryssan áttaði sig og tók að hreyfa
fæturna. Við gátum draslað henni alla
leið út að læk, og út í hann. Þá þurfti
hún endilega að fá sér að drekka.
Þegar Brunka hafði drukkið um
stund, réðum við Hólmfríði til að
taka í tauminn, annars mundi bölvuð
bikkjan standa þarna og sötra til
dómsdags. Hólmfríður spurði okkur
hins vegar, hvort okkur væri alvara að
ætla sér þá fúlmennsku, að leggja á
heiðar upp á dauðþyrstum hesti. Af
Brunku er það að segja, að hún hélt
áfram að drekka eða látast drekka. Og
þarna í læknum naut hún þess, að við
náðum ekki til hennar. Nema með því
móti að fara úr skóm og sokkum. Síð-
an fórum við úr skóm og sokkum. Og
nú byrjaði sama sagan og frá var horf-
ið á þurru landi, nema hvað við að
þessu sinni fundum upp á að ausa
vatni í eyrun á hryssunni. Með því
móti fengum við henni tosað upp úr
læknum.
Nú, og hvað svo —? Svo ekki meira.
Brúnka reyndist staðráðin í að halda
ekki lengra áfram á veginum til Bakka-
fjarðar, hvað svo sem tautaði og raul-
aði. Um miðmunda var hrópað á okk-
ur krakkana að koma heim í kaffi.
Þegar við nálguðumst bæinn, var
kallað á móti okkur:
Ætli hún Hólmfríður, auminginn,
mundi ekki þiggja kaffibolla?
Við hlupum í spreng út að læknum
aftur og færðum henni boðið. En hún
Hólmfríður kunni í því efni ekki gott
að þiggja. Við buðumst til að færa
henni kaffibolla, en hún sagðist liafa
hugsað sér að nærast ekki fyrr en norð-
ur kæmi:
Enn þá ætti eg að geta náð háttum,
ef blessunin hún Brúnka dregur það
ekki miklu lengur að leggja af stað
með mig, bætti hún við hressilega — og
andvarpaði þó.
EGAR við komum út aftur frá
kaffidrykkjunni, stóðu þær enn
á sama stað, hryssan og reiðkonan, og
í sömu stellingum. Og þar sem við
vorum nú afþreytt, hófum við börnin
aftur hið fyrra starf okkar, að reyna
að hjálpa henni Hólmfríði eitthvað
lengra áleiðis. Allt, sem við höfðum
upp úr því, var það, að Brunka stundi
og Hólmfríður táraðist. Þar kom, að
við gátum ekki meira. En um leið og
orkuna þraut, vaknaði hjá okkur trú
á kynngi og kraftaverk. Æ, að við liefð-
um kunnað galdur. . . .! Síðan sátum
við á þúfu og ræddum um það okkar
á milli og að endingu við Hólmfríði,
hve miklu hentugra það hefði verið,
ef við hefðum átt nokkra galdrastafi
og kunnað að fara með þá. Ekki að tala
um teppið fljúgandi.
Að lokum beit Brunka gamla höf-
uðið af allri skömm og sýndi okkur þá
dæmalausu fyrirlitningu, að víkja loks-
ins af götu út á milli þúfnanna og fara
að kroppa, með langferðakonuna á
baki sér. Þá loksins stóðst Hólmfríður
ekki mátið:
Skömmin þín! hrópaði hún og
klökknaði. Nú er eg búin að fá nóg
af árans frekjunni í þér! Snáfastu
heim með þig!
Þetta lét Brunka sér ekki segja
tvisvar. Og nú gat hún allt í einu
sprett úr spori. Hún meira að segja
fór á brokki heim túngötuna, þegar
við höfðum opnað hliðið. Um Hólm-
fríði er það hins vegar að segja, að
hún hafði ekki búizt við svo snöggum
umskiptum. Að minnsta kosti hneig
hún af baki, er hryssan beygði upp
hlaðvarpann. Við börnin tókum að
stumra yfir henni, fundum brátt hvar
fæturnir voru, reistum hana upp á þá.
Einnig við vorum hálfklökk yfir þess-
um furðulegu ferðalokum. Sem betur
fór reyndist reiðkonan ómeidd og gat
gengið, þó ekki óstudd. En það var ef
til vill sumpart af þreytu eftir ferða-
lagið, sumpart vegna dúðanna. Síðan
tókum við að tína af henni Hólmfríði
sjölin. Fátt var sagt.
Faðir minn stóð á hlaðinu — var víst
að búa sig undir að spretta af Brunku.
Við létum þau afskiptalaus. í bæjar-
dyrunum mættum við móður okkar,
sem leit á okkur og við á hana og þar
með búið. Það var ekki fyrr en hún
Hólmfríður sat á rúmi sínu og hafði
kastað mæðinni, að hún stundi fram:
Þá er sú för farin.. . . ?
Systur mínar tóku að hrína. Mér
vöknaði um augu. Hólmfríður ein
virtist ósnortin af harmleik þessara
atvika allra og tók jafnvel að hugga
okkur:
Grátið ekki, börnin góð! Þið gerð-
uð sannarlega hvað þið gátuð. Og um
mig má segja, að gott sé heilum vagni
heim að aka.
SLÐAN gekk hún Hólmfríður fram,
en kom von bráðar inn aftur.
Undir liendi sér hélt hún á skjóðunni
góðu. Við systkinin þurrkuðum okkur
um augun og fengum vatn í munninn.
Skjóðunni höfðum við gleymt.
Nú skulum við sannarlega gera okk-
30