Samvinnan - 01.12.1948, Blaðsíða 32

(Tramhald).
„Það veit guð, Sölvi“ — svaraði hún og tárin runnu nið-
ur vanga hennar, án þess að hún veitti því sjáli eftirtekt
í tilfinningaróti því, sem gagntók hana, þótt hún reyndi af
alefli að vera róleg, — „að þú einn hefur átt hug minn all-
an, jafnvel áður en eg hafði sjálf gert mér það ljóst. En
fyrst verð eg að vita undandráttarlaust, hvað þú hugsar um
mig.“
„Það sama, sem eg hugsa um engla guðs, Elísabet,“ sagði
hann innilega og ætlaði að taka hönd hennar.
„Veizt þú, að eg var að því komin að trúlofast Beck
yngra?“ spurði hún og roðnaði, en leit þó einarðlcga í augu
honum. „Eg skildi þá ekki sjálfa mig ,en hugsaði aðeins
um heimsku og hégóma, þangað til eg varð að flýja frá því
öllu saman."
„Við skulum ekki rifja það upp, Elísabet. Frænka þín
hefur sagt mér það allt.“
„Og þú býrð þá ekki yfir neinum efasemdum í minn
garð? Því að það mundi eg ekki þola, Sölvi. Þú skilur mig
víst, að eg gæti það ekki?“ — sagði hún hrærð og horfði á
hann með sannfæringarkrafti og barnslegri einlægni í
augnaráðinu.
Á þessari stundu var Slövi sannfærður um, að Elísabet
liefði aldrei lagt hug á sjóliðsforingjann, og þeim liefði
aldrei farið neitt það á milli, er setti nokkurn blett eða
minnsta skugga á sál eða líkama þessarar yndislegu stúlku.
— „Eg efast ekki framar um neitt í fari þínu, Elísabet,“
hvíslaði hann og dró hana að sér. Þegar hann sagði þetta,
brá ósegjanlega björtum fagnaðarljóma á andlit hennar.
Þau horfðust andartak í augu, og svo faðmaði Sölvi hana að
sér, fast og ákaft, eins og hann ætlaði aldrei að sleppa henni
aftur.
Þau stóðu jDarna um stund í innilegum faðmlögum og
vissu hvorki í þennan heim né annan — á miðju stofugólf-
inu hjá Garvloit — og í dyragættinni miðri stóð Garvloit
sjálfur, feitur og rauður, og féll algerlega í stafi yfir þeirri
óvæntu sjón, sem birtist honum þarna. Hann var átakan-
lega ráðaleysislegur og ringlaður á svipinn, karlsauðurinn,
og baðaði ósjálfrátt út feitum og stuttum handleggjunum.
eins og liann vildi banda þessari sýn frá sér fyrir fullt og
allt. Hvorugt þeirra hafði veitt jrví nokkra athygli, að dyr-
unum hafði verið lokið upp. Að lokum kom Elísabet þó
auga á hann og hrópaði upp yfir sig — ekki í fáti né í afsök-
unarskyni, heldur aðeins af ósjálfráðri þörf á að birta öðr-
um gleði sína og hamingju:
„Þetta er unnustinn minn!“
„Nú — svo þetta er þá unnustinn þinn?“ endurtók
Garvloit ringlaður og liörfaði ósjálfrátt eitt skref aftur á
bak.
„Eg heiti Sölvi Kristjánsson og er skipstjóri á „Appollo“,
— bætti Sölvi við, en sleppti stúlkunni þó ekki úr faðmi
sér. Honum virtist á þessarri stundu, að allt það, sem við-
kom umheiminum, væri smámunir og markleysa ein.
En Garvloit gamla hafði allt í einu komið sitt venjulega
snjallræði í hug. Hann sneri sér við og hrópaði aftur og aft-
ur, og stöðugt hærra og hærra, niður um stigagatið:
„Andrea! Andrea!“
En þegar kona hans kom ekki strax, og ekkert benti til
jsess, að hún heyrði hróp eiginmanns síns, stildraði hann
með óvenjulegu snarræði af svo feitum manni að vera, nið-
ur stigann. En á neðstu tröppunum staldraði hann þó við
og starði framfyrir sig með tómlátum og dapurlegum sauð-
arsvip. Og þar rakst kona hans á hann drykklangri stundu
síðar og spurði liann forviða, hvað nú væri á seyði.
„Og bara það, að eg verð gjaldþrota!“ svaraði hann hug-
stola.
Hún leit á hann og skildi hvorki upp né niður í öllu
jressu, nema það eitt ,að eittlivað sérlega slæmt hlyti að liafa
stigið fyrir hann.
„Elísabet er trúlofuð uppi á lofti — og einhver skipstjóri
— guð má vita, liver hann er,“ sagði Garvloit hnugginn.
„Þú getur svo sem séð það sjálf.“ Og loks komst hann —
eftir langa þögn og tilheyrandi andvörp — að þvi, sem var
brennidepill í öllum þessum djúpstæðu hugleiðingum
hans og þungu áhyggjum: — „Hver á nú að taka við stjórn-
inni á veitingahúsinu? Eg fæ aldrei neina, sem getur fyllt
jrað skarð.
Maddama Garvloit var fljótari að átta sig á hlutunum
en maður hennar. Hún gekk þegjandi á undan honutn upp
stigann og sannfærði sig um jrað með eigin augum, hvern-
ig sakir stóðu þar uppi.---
„Eg hefi þekkt hann, síðan eg var lítil,“ sagði Elísabet
að lokum, þegar hún hafði gefið hjónunum fáeinar nauð-
synlegar skýringar á því, sem gerzt hafði.
Maddama Garvloit samfagnaði hjónaleysunum inni-
lega og uppgerðarlaust. Hún þurfti ekki að firæsna neitt,
því að hún var kona með hjartað á réttum stað, og hún
skildi strax, að þessi ást átti sér sína forsögu og fornu leynd-
armál. Hún var að vísu allforvitin að kynnast þessari sögu
og þessum fornu leyndarmálum, en stillti sig þó og frest-
aði öllum spurningum, unz hentugra tækifæri bvðist. Hún
bauð Sölva að gerast heimagangur í húsi sínu, meðan hann
lægi með skip sitt í hollenzkri höfn. Síðan kom Garvloit
fFramhald).
32