Samvinnan - 01.12.1948, Qupperneq 13

SIGGA systir kom þjótandi inn og
stóð á öndinni, en fékk þó stunið
fram þeirri spurningu, hvað við
Gudda vildum gefa henni til að segja
okkur það, sem hún vissi. Við Gudda
þekktum systur okkar og vildum ekki
gefa henni neitt, en Siggu var svo
mikið niðri fyrir, að hún gat samt
ekki þagað.
Hún Hólmfríður ætlar norður í
Bakkafjörð á henni Brunku! fræddi
hún okkur um, heldur en ekki hreykin
af að hafa komizt að þessu á undan
okkur.
Á henni Brunku? át Gudda upp
eftir systur sinni og dró seiminn.
Hún Hólmfríður? hváði eg, æði
vantrúaður á að Sigga segði þetta satt.
En hún sór og sárt við lagði að það
væri heilagur sannleikur, bauðst til
að detta niður dauð, ef það væri ekki
eins satt og að hún stæði þarna, við
mættum skera úr sér tunguna, ef hún
væri að gabba okkur:
Hann pabbi þagði þegar talað var
um það, svo það er klappað og klárt!
Það fóru að renna á mig tvær grím-
ur, samt sneri eg við henni baki.
Til Bakkafjarðar á henni Brunku?
endurtók eg fyrirlitlega. Á miðjum
vetri. . . .? Hún Hólmfríður. . . .? Þér
er ráðlegra að hypja þig!
Elsku Nonni minn, sagði Sigga — og
sárnaði þó að vera höfð fyrir rangri
sök. Hún ætlar ekki að leggja af stað
fyrr en í vor að búið er að þvo ullina.
Hún má vera viku í burtu og komin
heim fyrir slátt.
Segirðu þetta nú alveg satt, Sigga
mín? spurði Gudda. Eg skal fyrirgefa
þér, að þú skrökvaðir að okkur, ef þú
kannast við það á stundinni. Annars
aldrei!
Sigga bauðst til að leggja hönd á
helga bók, hvort heldur við vildurn
biflíusögurnar eða kverið. Við reynd-
um að trúa henni. Það var enginn
hægðarleikur.
Eg get ekki hugsað mér hana Fríðu
á hestbaki, sagði eg.
Hvernig ætti hún Brunka gamla að
geta borið hana alla leið norður á
Bakkafjörð? spurði Gudda.
Það má gott heita, ef hryssan ber
sjálfa sig, sagði eg.
Hún Hólmfríður vildi ekki heyra
nefndan neinn annan hest en hana
Brunku gömlu, sagði Sigga — sem
virtist vera orðin alvís. Hún sagðist
Lagt upp
í langferÖ
SMÁSAGA
eftir
Gunnar Gunnarsson
ekki þora á bak neinum liinna. Hún
hefur aldrei komið á hestbak áður,
blessunin, svo það verður víst skrýtið
reiðlag. Mamma sagði sig furðaði mest
á að hún skyldi þora að leggja upp í
annað eins ferðalag. Hún fær að lána
söðulinn hennar Sollu.
Gamla söðulinn, sem er jafngamall
Passíusálmunum? spurði eg.
Svei attan! fussaði Gudda. Nei, svo-
leiðis vil eg ekki láta sýna utan heim-
ilisins! Eg blátt áfram banna það! Við
verðum að athlægi út um allar sveitir.
Hvert þessara þriggja er verst: söð-
ullinn, Brunka — eða hún Hólmfríð-
ur? spurði eg.
Söðullinn! gall í Guddu.
Hún Brúnka! hrópaði Sigga.
Ónei, andmælti eg. Hún Hólm-
fríður!
Söðullinn er þó elztur, stóð Gudda
fyrir máli sínu.
Brunka er skálduð og því aðeins
óhölt, að hún er jafnslæm í öllum
fjórum fótum, staðhæfði Sigga.
Já, en hún Hólmfríður — hún hefur
geitur, minnti eg þær á og hitnaði
heldur en ekki í framan.
Þegar hér var komið, fór okkur
systkinunum að semja betur. Margt
var að athuga í sambandi við þetta
fyrirhugaða ferðalag. Hættast var við
að hún Brunka hrykki upp af, áður
en lagt yrði af stað. Kynni þá ekki
liún Hólmfríður að sálast úr vonbrigð-
um? Við samþykktum með öllum at-
kvæðum að hnupla brauðskorpum,
leggja þær í bleyti og gefa Brunku.
Mesta furðu vakti það okkur, að hún
Hólmfríður, sem við oftar en einu
sinni höfðum séð vaða ísvatn milli
skara heldur en að fara á bak hesti,
skyldi allt í einu vera ráðin í að leggja
upp í langferð. Hvaðan kom henni
slíkur ógnarkjarkur? Eða var þetta
feigðarflan. . . . ? Mundi hún vera með
réttu ráði. . . .? Ein á ferð yfir fjöll
og firnindi, sex—sjö stunda lestagang —
drottinn minn dýri. . . .! Og það var
fremur ólíklegt, að hún mundi geta
fengið nokkurn til að fylgja sér.
Þegar hér var komið þessum bolla-
leggingum, birtist Hólmfríður okkur
í eigin persónu, kom inn úr dyrunum
eins og ekkert væri. Eitthvað var hún
þó að tuldra fyrir munni sér, eitthvað
um fávizku og að freista guðs almátt-
ugs. Hún leit á okkur í þönkum, en
virtist ekki sjá okkur, gekk beinustu
leið að rúminu sínu og hlessti sér
frainan á. Þar sat hún um stund og
hafðist ekki að. Það var óvenjuleg sjón.
Við börnin þorðum vart að draga and-
ann. Þetta var svo óvænt, að hún
Hólmfríður skyldi vera orðin einhver
ævintýramanneskja.
Jæja, Nonni minn, stundi hún loks
fram. Það er sannast orða, að því verð-
ur ekki forðað, sem fram á að koma.
En ber ekki himnafaðirinn blessaður
ábyrgðina á örlögum barna sinna? Og
jrað er eg viss um, að hann læknar mig
í höfðinu, undir eins og hann kemst
höndum undir. Hins vegar þýðir jreim
eða þeirri ekki að taka inn eitur eða
ganga fyrir sjávarhamra, sem áskapað
er að verða úti í óbyggðum og bera
þar sín blásin bein. Hvorki vatn eða
ólyfjan vinnur á honum — eða henni.
Minnizt þið orða minna, blessuð börn,
þegar sd dagur rennur, bætti liún við,
þuklaði í rúmhornið undir ábreiðuna
eftir prjónunum sínum og hóf upp
mjóa rödd og lítilsiglda:
Leiðast mér holdsins lystisemdir,
léttúðin skamma veitir fró. . . .
Æ, eg man ekki meiri í bili, andvarp-
aði hún raunamædd.
Þá var okkur krökkunum öllum
lokið, og hún Hólmfríður reyndist
þess ekki ófús, að tárast ofurlítið okk-
ur til samlætis. Og er við höfðum
drekkt sorginni hæfilega, gátum við
kætzt á ný, öll fjögur, og farið að skoða
hið fyrirhugaða ferðalag frá öðrum og
meira aðlaðandi sjónarmiðum en ald-
urtilans. Sú fró, sem léttúðin veitir,
er vel þess verð að hennar sé notið,
þó skammæ kunni að reynast. í forn-
(Framhald á bls. 28.)
13