Samvinnan - 01.12.1948, Blaðsíða 18

María mey og nunnan
Helgisaga eftir Gottfried Keller
Ó, að eg hefði vcengi eins og
dúfan, þá skyldi eg fljúga burt
og finna hvildarstað.
Sálm. 55, 7.
KLAUSTRIÐ stóð á fjalli og gnæfði hátt
yfir sveitina með mjallahvítum múrum.
Þar bjó stór hópur af nunnum. Voru sumar
fagrar og aðrar ófríðar eins og gerist og
gengur, en allar þjónuðu þær Drottni og
guðsmóður, hinni heilögu mey, eins og fyrir-
skipað var i ströngum reglum klaustursins.
Fegurst af nunnunum var Beatrice og var
húri skrúðavörður klaustursins. Hún var
tígulega vaxin, há og grönn, og gekk með
yndisþokka að starfi, er hún skrýddi kór og
altari, tók til í skrúðhúsinu og hringdi til
tíða fyrir sólarroð og þegar kvöldstjarnan
tók að tindra.
En þess á milli horfði hún margsinnis með
társtokknum augum út í bláan fjarskann.
Sá hún þá blika á vopn í sólskininu, heyrði
veiðimenn þeyta horn sín í skóginum með
ópum og háreysti, og brjóst hennar fylltist
jarðneskri þrá.
Og er hún fékk ekki lengur bælt niður
löngun sína, steig hún úr rekkju eina mána-
bjarta júninótt, batt þunga gönguskó á fæt-
ur sér, og gekk fram fyrir altarið búin til
brottfarar.
„Ár eftir ár hefi eg þjónað þér með trú
°g dygð,“ sagði hún við Maríu mey, „en
taktu nú við lyklunum, því að eg orka ekki
lengur að kæfa þá glóð, sem brennur í brjósti
mér!“
Að svo mæltu lagði hún lyklakippuna á
altarið og hvarf út úr klaustrinu.
Hún iagði leið sína um einmanalega stigu
niður fjallið, unz hún kom í eikarskóg og
stóð á krossgötum. Þá vissi hún ekki til
hverrar áttar hún skyldi halda og settist nið-
ur við lind eina, sem höggvin var í klett, svo
að vegfarendur gætu svalað þar þorsta sín-
um. Var þar bekkur til að hvílast á. Þarna
sat hún þangað til dagur rann og hún var
orðin vot af döggfallinu.
En í það mund, er sólin reis yfir krónur
trjánna og hinir fyrstu geislar hennar ljóm-
uðu i skógargötunni, bar þar að glæsileg-
an riddara í fullum hertygjum og var hann
einn á ferð. Varð nunnunni starsýnt á hann
og fannst mikið til um liversu gjörvulegur
hann var. En hún lét svo lítið á sér bera, að
riddarinn mundi ekki hafa orðið hennar var,
ef niður Iindarinnar hefði ekki vakið athygli
hans og beint augum hans þangað, er hún
sat. Brá hann sér þá óðar út af veginum,
steig af baki og teymdi hestinn að lindinni
til að brynna honum. Heilsaði hann nunn-
unni hæversklega. Þetta var krossfari, sem
nú var einn á heimleið eftir langa fjarvist.
Allir hermenn hans voru fallnir.
Enda þótt riddarinn væri kurteis, fékk
hann eigi haft augun af Beatrice, svo hug-
fanginn varð hann af fegurð hennar. Sama
máli var að gegna um hana. Með undrun og
aðdáun horfði liún á þennan föngulega her-
mann. Var hér ekki lítið að sjá af þeim heimi,
er hún hafði þráð að líta árum saman! Allt
í einu fann hún þó til blygðunar og leit und-
an. Þá spurði riddarinn hana um síðir á
hvaða leið hún væri, og hvort hann gæti ekki
á einhvern hátt orðið henni að liði? Var sem
hún skelfdist af hinni hljómsterku rödd
hans. Hún leit aftur á hann og varð sem
bergnumin af augnaráði hans. Sagði hún
þá sem var, að hún hefði flúið úr klaustr-
inu til að sjá sig um í veröldinni, en nú væri
hún þegar orðin hrædd og vissi ekki sitt
rjúkandi ráð.
Þá hló riddarinn innilega, því að hann
var enginn skynskiptingur, og bauð meynni
að sjá til með henni fyrst um sinn, ef hún
þyrði að fela sig umsjá hans. Sagði hann,
að höll sín væri eigi nema dagleið þaðan,
og þar gæti hún, ef henni sýndist svo, undir-
búið í ró og næði för sína út í hina fögru,
víðu veröld. Og áður en hún kom upp
nokkru orði, hafði hann kippt henni á bak
fáki sínum og varð þess ekki vart, að hún
veitti neina mótspyrnu, þótt heldur væri
hún óstyrk. Siðan vatt riddarinn sér í söð-
ulinn, og með kafrjóða nunnuna í fanginu
þeysti hann af stað gegn um skóginn og yfir
holt og hæðir.
Fyrsta sprettinn sat nunnan teinrétt á
hnakknefinu og starði út í bláinn. En brátt
hneig höfuð hennar að brjósti riddarans, og
lét hún sér vel líka kossa þá, er hann lét
rigna um vanga hennar og varir, og áður en
langt var farið, endurgalt hún þessa kossa
með slíkri ákefð, sem hefði hún aldrei hringt
klausturklukku. Meðan þessu fór fram, sáu
þau naumast sól né dag, og lítt af landi því,
er þau fóru um. Og nunnan, sem alla stund
hafði þráð að sjá hina víðu veröld, lokaði
nú augunum fyrir veröldinni, og lét sér
nægja þá eina tilveru, sem fákurinn gat
borið á baki sínu.
IDDARINN — Sveinn glaði hét hann —
hugsaði heldur eigi mikið til ættaróðals
síns, fyrr en hann sá blika á hallarturnana
í tunglskininu. En hljótt var kring um hö'.l-
ina, og enn hljóðara, er inn í hana kom, og
hvergi var Ijós að sjá. Foreldrar riddarans
voru löngu dánir, og allt þjónustufólk burtu
flutt, nema gamli hallarvörðurinn. Lengi
varð riddarinn að berja að dyrum, þangað
til öldungurinn fór á kreik með ljósker í
hendinni. En svo mikið varð honum um, er
hann sá húsbónda sinn við hallarhliðið, að
honum iá við ómegnj af fögnuði, og mcð
erfiðismunum fékk hann opnað hliðið. Enda
þótt hallarvörðurinn væri orðinn ævagamail,
og hefði nú um hríð þurft einn að sjá um
kastalann, var samt allt í röð og reglu inni
í höllinni. Einkum hafði hann séð um, að
herbergi riddarans væri ávallt til reiðu, ef
hann kæmi óvænt, svo að hann gæti notið
þar hvíldar, hvenær sem hann sneri heim úr
hernaði. Þeirrar hvíldar hlaut nú Beatrice
18