Samvinnan - 01.12.1948, Blaðsíða 29

á Hólmfríði ferðbúa sig. Hressingunni
varð eg af, því það fyrsta, sem eg rak
augun í var hún Hólmfríður. Hún sat
frarnan á rúrninu sínu; tvö koffort,
opin, stóðu fyrir framan liana á gólf-
inu; á lokinu á öðru þeirra hafði hún
kornið fyrir spegli. Höfuðið hafði hún
bundið um að vanda, til þess að dylja
hrúðrin, en andlitið, lítið og fram-
mjótt, hafði hún sápuþvegið svo að á
stirndi. Hún leit ekki við krakkahópn-
unr í kringum sig, sá augsýnilega ekki
annað en það, sem spegillinn sýndi
lienni, var í hrifningu og upphafin.
Þarna sat hún og bætti skarti á skraut
ofan, fór í treyjur margar og mislitar,
hlóð pilsi utan á pils, bláunr, rauðum
og röndóttum. Þannig dúðaðri nrundi
lrenni ekki verða skotaskuld úr því að
liggja úti eina nótt eða tvær. Senn
lrvað leið var hún orðin fyrirferðar-
meiri á þverveginn en í loft upp, enda
aðeins tæpar tvær álnir í þá áttina.
Það kom ljóslega franr, að lrenni geðj-
aðist ekki illa að því sem spegillinn
sýndi lrenni, og skyldi enginn trúa
speglum.
Elsku Nonni minn, gaf lrún sér loks-
ins tíma til að hvísla fram milli títu-
prjónanna, senr lrún hafði munninn
fullan af. Sjáðu um að leggja vel á
fyrir nrig, elsku vinurinn, það verður
þér endurgoldið á himnum, ef ekki
hérna nregin, sannaðu til. Hafðu gjarð-
irnar nýjar og traustar, og eins margar
og lrægt er að koma fyrir. Fáa iðrar
forsjálninnar.
EGAR fór að líða að dagmálunr,
leiðst mér ekki að draga það
lengur að lrrella Brunku gömlu með
því að leggja á hana forngripinn og
koma fyrir gjafaskjóðunni. Hryssan
hafði til þessa borið sig framar vonum.
Nú lét hún lröfuðið síga, þar til er
flipinn snart hestasteininn. Eyrun
sögðu til um hvað inni fyrir bjó.
Þegar eg gekk í stofuna á ný var
lrún Hólmfríður önnum kafin að kasta
mæðinni. Eg lagði að henni að lrraða
sér, sagði sem var, að Brunku gömlu
leiddist að bíða, og spurði að lokum,
hvort hún liefði hugsað sér fyrir keyri.
Hólmfríði stóð ekki á sama. Gegndi
hún mér þóttafull, að eftir öll þessi ár
ætti eg að þekkja hana að öðru, en að
misþyrma málleysingjum. Þá spurði
hún mig, hvort eg teldi ekki hesta til
sköpunarverksins. Eg anzaði að eg
þekkti Brunku gömlu illa, ef hún
gengist upp við fleðulæti. Hólmfríður
kvaðst engan ótta bera fyrir því, að
þeim Brunku kæmi ekki saman, enda
hentast fyrir langferðakonu að vera
vonglöð.
Svo að eg segi það með sem fæstum
orðum: klukkan varð liðlega eitt áður
en luin Hólmfríður var komin á liest-
bak. Þegar faðir minn hafði hjálpað
henni til sætis í söðlinum forna, réði
hann henni eindregið til að fara ekki
af baki, fyrr en Villi bróðir hennar
lyfti henni úr söðli á hlaðinu heima.
Brunka gamla er fær um að bera
þig fram og aftur, og mun gera — ef
sá er gállinn á henni! Og eins og þú
hefur dúðað þig, ertu ekki einfær um
að komast á bak aftur, ef þú á annað
borð lendir af baki, — nema þá með
því móti að fara úr mestu af fötunum!
Jæja, farðu nú vel og farnist þér vel.
Þar næst klifruðu móðir mín og aðr-
ar konur á bænum hver af annarri upp
á hestasteininn og föðmuðu Hólmfríði
og kysstu hana einhvers staðar ofan til
í dúðunum. Um kveðjur þessar varð
ferðakonunni svo mikið, að innan úr
dúðunum kvað bráðlega við grátur og
gnístran tanna. Svo kom þá loks að
því, að Brunku gömlu var ætlað að
arka af stað með byrði sína, eða byrðar,
reiðkonan tók varlega í taumana og
ætlaði að víkja fararskjótanum á götu,
einhver hreyfing innan pilsanna gaf til
kynna, að hún bærði stuttfæturna lítið
eitt, svo sem til að láta Brunku gömlu
vita, að sér væri ekki lengur neitt að
vanbúnaði. Brunka gaf því lítinn
gaum.
Föður mínum varð litið á mig og
mér á hann. Þá varð móður minni nóg
boðið:
Stattu ekki þarna eins og staur,
Nonni minn! ávítaði hún mig hæversk-
lega og þó með nokkrum þunga.
Taktu í taumana og víktu blessaðri
skepnunni á götu. — Guð góður fylgi
þér, Fríða mín, og berðu bróður þín-
um og öllum hans kveðju og árnaðar-
óskir.
Með því að þrífa þéttingsfast í beizl-
isstengurnar, lánaðist mér að draga
Brunku gömlu út af lilaðinu og út
túngötuna. Systur mínar ýttu á eftir
og var skemmt yfir þessu ferðalagi.
Heima á hlaðinu stóð heimilisfólkið
og horfði á.
Brunka gamla var þung í drætti, og
þyngdist þó með skrefi hverju, fremur
en hitt. Þegar út úr túnhliðinu kom,
ætlaði eg að láta hana einfæra og
reyndi að víkja lienni á götu út með
hlíðinni, en hún hafði ekki lengi geng-
ið, er hún nam staðar og stundi við.
Aftur greip eg í beizlisstengurnar,
systur mínar settu axlir að lærum
hryssunnar og ýttu á af öllu megni og
flissuðu. Að þessu sinni hreif það ekki,
Brunka gaf fyllilega til kynna, að hún
ætlaði ekki lengra í bráðina. Eg rykkti
í taumana og talaði ljótt. Guddu og
Siggu lá við að fara að væla. Hún
Hólmfríður sat þögul í sjölunum og
hvorki datt af henni né draup. Það
vorum við krakkarnir, sem lögðum ti!
þá orku, er þarna var beitt. Nema
hvað Brunka lagði dálítið að sér með
því að streytast á móti. Þegar J^etta
hafði gengið um hríð, kom allt í einu
rödd innan úr sjölunum:
Hættið þið Jiessu, börnin góð1 Þol-
inmæðin þrautir vinnur allar. Ein-
hvern tíma leggur merargreyið af stað,
ef við aðeins lofum henni að átta sig.
Auðvitað hættum við, eins og fvrir
okkur var lagt. Enda vorum við komin
að niðurlotum af þreytu. Æðistund sat
Hólmfríður og beið eftir því, að
Brunka gamla áttaði sig og sæi að scr.
Síðan hóf hún að tala við hryssuna, ógn
umburðarlynd:
Leggðu nú af stað, Brunka, heillin
mín, gæðahrossið! skjallaði hún hana
og vék taumunum sitt á hvað. Eg ætla
ekki lengra en til Bakkafjarðar. Eg
lofa þér því, að Jiegar þangað kemur,
skaltu fá bæði brauðbita og sykurmola.
Reyndu nú að akast af stað. elsku
skepnan! Láttu sjá, hvað þú getur
verið góð og þæg, Jiegar vel er farið
að þér! Eg er svipulaus. Svo þú sérð,
livað eg treysti þér!
Það flögraði ekki að Brunku gömlu
að anza þessum kjassmælum. Þá allt í
einu þykknaði í Hólmfríði. Þó ekki
við hryssuna, heldur við okkur krakk-
ana, sem ein höfðum veitt henni virka
aðstoð.
Snáfist þið heim og inn, krakkari
skipaði hún okkur önug. Það er ekici
víst að henni Brunku líki að hafa á-
horfendur!
SYSTRUM mínum og mér þótti
súrt í brotið, að þetta skyldu vera
einu þakkirnar sem við fengum fyrir
að liafa draslað henni Hólmfríði þó