Samvinnan - 01.12.1948, Page 19

að njóta með honum, og var hún fullsæl ura
stund.
Hvorugt þeirra hugði nú á skilnað fram-
ar. Sveinn glaði lauk upp fatakistum móður
sinnar og öðrum hirzlum, og klæddi Beatrice
dýrindisklæðum, og skrýddi hana skarti og
dýrgripum. Þannig leið tíminn í unaði og
ánægju. Að vísu var mærin eins og ambátt
elskhuga síns, án réttar og laga, en hún ósk-
aði heldur eigi annars.
Þá bar svo við eitt sinn, að greifi nokkur
kom í heimsókn með fríðu föruneyti. ar
efnt til stórrar veizlu honum til heiðurs, og
skorti nú eigi þjónustufólk. Gleðskapur mik-
ill varð í höllinni. Tóku menn að lokum að
skemmta sér við teningsspil, og varð riddar-
inn svo hamingjudrjúgur, að hann vann
hvern leik. Steig honum þessi heppni svo
mjög til höfuðs, að í ofmetnaði sínum lagði
hann undir þá eign, sem hann kvaðst eiga
dýrasta, en það væri Beatrice, með öllu því
skarti, sem hún þá var búin. Greifinn lagði
á móti gamlan og hrörlegan kastala.
Beatrice, sem hafði skemmt sér við að horfa
á leikinn, varð litverp sem nár og eigi að á-
stæðulausu, því að næst þegar teningunum
var kastað, tapaði riddarinn fyrir greifanum.
Beið hinn síðarnefndi þá eigi boðanna að
hirða hinn fagra vinning, heldur lagði þegar
af stað með föruneyti sínu, og fékk Beatrice
naumast tíma til að stinga í barm sinn hin-
um gæfulausu teningum, áður en hún varð
að búast til ferðar, flóandi í tárum, með
þessum óbilgjarna húsbónda.
Eftir nokkurra klukkutíma reið, komu
þau að fögrum skógarlundi af ungum beyki-
trjám, og rann þar framhjá silfurtær lækur.
Eins og grænt silkitjald, sem borið er uppi ai
silfruðum súlum, jiannig hvelfdist lim ung-
viðarins yfir höfðum þeirra, en milli Ijós-
grárra trjástofnanna blasti við augum skín-
andi útsýni. Hér vildi greifinn taka áningar-
stað með herfang sitt. Lét hann menn sína
halda spölkorn lengra áfram, en sjálfur bjó
hann um sig ásamt Bearice í ilmandi græn-
gresinu og tók að gerast blíður við hana.
Þá reis hún öndverð í öllum myndugleik
sínum, leit hvasst á hánn og mælti: „Unnið
hefur þú húsbóndavald yfir mér en eigi
hjarta mitt og læt eg það eigi falt fyrir hrör-
lega kastalaborg. Værir þú drengur góður,
mundir þú leggja eitthvað undir, sem nokk-
urs væri vert. Ef þú vilt veðja lífi þínu, bá
getum við varpað teningum um hjarta mitt
og skal það, ef þú vinnur, að eilífu vera þín
eign. En vinni eg, á eg vald á lífi þínu og
ræð sjálfri mér.“
Sagði hún þetta með svo mikilli alvöru
og var svo kynlegur glampi í augum hennar,
að hjarta hans tók áð slá örara, meðan hann
horfði á hana ruglaður í ráði. Aldrei hafði
hún áður verið jafn undrafögur og þegar
hún bætti við í blíðari rómi og með spurn-
arsvip: „Hver getur óskað sér þess að faðma
konu, sem ekki ann honum og jafnvel er ó-
viss um hugrekki hans Fáið mér sverð yðar
og takið við teningunum og sýnið að þér
hafið hug til. Má þá vera, að við fáum not-
ist sem sannir elskendur!"
Að svo mæltu tók hún fílabeinsteningana
heita úr barmi sér og stakk í lófa hans.
Frá sér numinn af orðum hennar leysti
greifinn frá sér sverð og belti og fékk henni,
varpaði teningunum og komu upp ellefu 1
einu kasti. Þá greip Beatrice teningana, hristi
þá ákaft í lófa sér og sendi um leið úr fylgsn-
um huga síns brennandi bæn upp til guðs-
móður, hinnar heilögu meyjar.
Því næst varpaði hún teningunum og komu
upp tólf og hafði liún unnið.
„Eg gef yður líf yðar,“ mælti hún við greif-
ann, laut honum með alvörusvip og kvaddi
hann. Síðan vafði hún um sig skikkjunni,
stakk sverðinu undir handlegginn og hrað-
aði sér brott, sömu leið og þau höfðu komið.
En strax og hún var komin úr augsýn greif-
ans, tók hún það ráð að halda eigi lengra á-
fram, heldur gekk kring um lundinn, smaug
þar inn á milli trjánna og faldi sig tæp fimm-
tíu skref frá honum, bak við.hin ungu beyki-
tré, sem stóðu svo þétt, að þau huldu hana
sýn. Lét hún eigi á sér bæra. En sólargeisli
skein á einn gimsteininn, er hún bar í háls-
meni sínu, svo að hann glitraði gegnum lund-
inn. Þetta sá greifinn og horfði á þáð um
stund annars hugar. En hann hugði, að það
væri eigi annað en glitrandi daggardropi á
laufi, svo að hann veitti því eigi nánari at-
hygh.
Loks vaknaði hann eins og af dvala og blés
hraustlega í veiðihorn sitt. Menn hans þustu
að, og nú varp hann sér í söðulinn, þaut af
stað og hugðist að elta hana uppi og ná
henni aftur á sitt vald. Löng stund leið,
þangað til hópurinn kom aftur til baka. Riðu
þeir þá hægt og hurfu að lokum að baki
beykitrjánna, án þess að nema staðar. Strax
og þeir voru horfnir úr augsýn og Beatrice
heyrði engan jódyn framar, hélt hún frjáls
leiðar sinnar, og flýtti sér allt hvað af tók
heimleiðis, án þess að hirða um fögru skóna,
sem hún bar á fótunum.
SVEINI glaða leið ekki vel þennan dag.
Reiði og iðrun geisuðu í huga hans, og
19