Samvinnan - 01.09.1955, Síða 18

Sonur sakborningsíns
Framhaldssaga eftir John og Ward Hawkins
Hann leit á Pat Barrat. „Ég bít á
agnið. Hún er einmitt það, sem mig
vantar.“
„En ég get ekki.. . .“ sagði hún.
„Getur ekki. Hvað á svona tal að
þýða? Þú ert í atvinnuleit og mig
vantar aðstoð. Þú ert óvön, en ég mun
njóta þess að kenna þér. Þú munt
komast að því, að það er auðvelt að
umgangast mig. Þér líður eflaust vel
hér.“
„Það er ekki það, sem ég á við.“
„Hvað átt þú þá við?“
Ráðvillt og biðjandi leit hún til Pat
Barrats, en hann veitti henni enga
hjálp. Svipur hans var kaldur og aug-
un kuldaleg. Hún sneri sér aftur að
Benson tannlækni. Hana logsveið í
augun.
„Maðurinn minn,“ sagði hún. „Hann
er í fangelsi.“
„Ég veit það.“
„En þú vilt mig ekki, þar sem----“
„Ég vil þig,“ sagði Benson. „Pat er
hygginn. Hann vissi hvað hann var
að gera, þegar hann kom með þig
hingað. Sonur minn lenti í klandri,
og Pat varð að senda hann burt. Við
eigum því það sameiginlegt, að bæði
eigum við ástvin í fangelsi.“
Pat Barrat sagði: „Verið þið nú góð
hvort við annað,“ og fór.
Celia var vitur kona. Hún vissi
hvenær maður á að spyrja, og hvenær
maður á að bíða og sjá til. Hún hafði
spurt um aðgöngumiðana að kapp-
leiknum, síðan hafði hún einskis spurt
fyrr en næstum mánuði síðar, er hún
kom að Pat inni í stofu, þar sem
hann sat og starði ósjáandi augum á
dagblaðið fyrir framan hann.
„Nú ert þú aftur með þennan svip,“
sagði hún.
„Hm, hvaða svip?“
SÖGULOK
„Eins og þreyttur Atlas,“ sagði hún.
„Það er eins og þú aleinn berir allar
heimsins áhyggjur á herðum þér.“ Hún
lagði töskuna og hanzkana á borðið.
„Er eitthvað að í vinnunni,-eða á
hænsnabúinu?“
„Þetta með hænsnabúið var mesta
vitleysa.“
„Nú hvernig stendur á því?“
„Þau vildu fá vinnumann,“ svaraði
Pat.
Ungu hjónin, sem áttu búið í Sól-
hlíð, voru fædd og uppalin í sveit.
Bezta fólk, en hugmyndir þeirra urn
uppeldi stráka voru gamaldags. Iðju-
leysið var rót alls ills, og ekkert iðju-
leysi skyldi fá að þrífast í Sólhlíð.
Skipper hafði sínum skyldustörfunr að
gegna. Hann vatnaði hænsnunum,
safnaði eggjunum og rogaðist með
mjólkurfötur.
Celia sagði: „Hreinasta þrælahald,
eða hvað?“
„Ekki er það nú svo slæmt,“ sagði
Pat, dálítið skömmustulegur. „En
Skipper er ekki nema sex ára. Ég hélt,
að hann mundi fá mikinn og góðan
mat, nýmjólk og nýorpin egg.“ Hann
hristi höfuðið. „Þau selja bæði mjólk-
ina og eggin, sjálf nota þau dósa-
mjólk.“
Celia spurði: „Hvað fréttist af móð-
ur Skippers?“
„Það er ekki gott,“ sagði Pat.
Hann hafði farið til Betty Johnson
daginn eftir að hann fór með Skipper
út í Sólhlíð. Að vísu kom honum þetta
ekki beint við en honum fannst það
minnsta, sem hann gæti gert væri að
láta hana vita, hvar son hennar væri
að finna, ef hana langaði til að sjá
hann, eða senda honum afmælis-
kveðju. Strákurinn átti afmæli bráð-
lega, og hann hafði verið að velta því
fyrir sér, hvort hún myndi muna eftir
því. Hann bjóst við því, nema hún
hefði versnað aftur.
„Hún er veik,“ sagði Pat.
Gluggatjöldin voru dregin niður,
þegar Pat gekk inn. Betty Johnson sat
við eldhúsborðið og grúfði andlitið í
höndurn sér. Klukkan var þrjú, og
hún var ógreidd. Úti var glaða sólskin.
Skemmtigarður með grænum gras-
flötum og gosbrunnum var fimm mín-
útna gang frá, en hér sat hún í myrkr-
inu, ógreidd og hálfklædd. Pat Barrat
lét viðbjóð sinn í Ijósi með torkenni-
legu hnussi.
„Það hefur enginn beðið þig að
koma,“ sagði hún.
Hann dró upp gluggatjöldin. Þarna
var allt í óreiðu, gólfið óhreint, rúmið
18