Samvinnan - 01.09.1955, Qupperneq 20

dugnaðar strákur, og það er gott efni
í honum. Hann er kurteis. Og augna-
tillitið, sem hann sendir rnanni — þú
átt eftir að sjá það.“
Skipper kom og bjó hjá þeim —
bara þangað til Pat væri búinn að
finna góðan stað fyrir hann. Það var
talað um vikutíma eða svo.
Þetta var mikill dagur fyrir dreng-
inn og fyrir manninn. Þó mun meiri
fyrir manninn. Celia horfði á þá út
um gluggann, þegar þeir komu út úr
bílnum, þessi stóri, grófgerði maður,
sem hún hafði gifzt, og litli strákur-
inn, sem hljóp í kringum hann eins
og hvolpur. Farangurinn var tvær
töskur, föt á herðatré, boltakylfa,
skautar og geysistór vagn. Celia
hristi höfuðið og sagði við sjálfa sig:
„Hvern ertu að reyna að blekkja,
góði?“
Hún tók á móti þeim í dyrunum.
Lítill drengur rétti henni höndina, og
hún þóttist viss um, að honum hefði
verið kennt nákvæmlega, hvernig
hann ætti að koma fram við þetta
tækifæri. „Koinið þér sælar, frú Barr-
at.“
Celia brosti við honum. „Celia er
nóg,“ sagði hún. „Eða Celia frænka,
ef þú vilt það. Þetta er nú meiri vagn-
inn, sem þú átt þarna.“
Hann var stoltur af þessum vagni
og hafði til þess sérstaka ástæðu. —
„Mamma sendi mér hann í afmælis-
gjöf.“
„Gerði hún það?“ Celia leit á Pat.
Hann hristi höfuðið, en leit svo snöggt
undan. Hún brosti til Skippers og
sagði: „Ætlarðu að ýta mér í vagn-
inurn þínum?“
,Ja-há. Ég get ýtt þér, ég get ýtt
hverjunr sem er í þessum vagni.“
Þetta var yndisleg vika, í alla staði
yndisleg. Celia naut hverrar stundar.
Henni fannst hún vera húsmóðir og
ætti fjölskyldu, og henni fannst hún
vera móðir. En hún naut þess ekki
nærri eins vel og maðurinn og dreng-
urinn. Þeir höfðu líka þekkzt lengur.
Pat kom heim að minnsta kosti
tvisvar á dag og stundum oftar. Það
var engu líkara en að lögreglubíllinn
væri alltaf fyrir utan húsið. „Ég átti
leið hér um og datt í hug að líta inn.
Hvar er Skipper?“
„Ef þú heldur þessu áfram, heldur
fólk, að ég sé sprúttsali.“
A kvöldin fóru þau í langar göngu-
eða ökuferðir, eða þau voru heima og
Pat las upphátt úr skrítlublöðum. Um
helgina fóru þau á ströndina. Þar óðu
þau í briminu og léku sér. Seint um
kvöldið óku þau heim. Pat söng við
stýrið, Skipper lá endilangur í aftur-
sætinu og Celia sat og hugsaði. Pat
leit snöggt aftur í og sagði: „Hvað
segir strákurinn?“
Ekkert hljóð heyrðist frá Skipper.
Celia sagði: „Hann er steinsofnaður.
Hann er svo fullur af sælgæti, hnetum,
ís og gosdrykkjum, að hann sefur til
hádegis á morgun.“ Hún var þögul
nokkra stund og sagði síðan: „Pat,
leggðu bílnum hérna. Við skulum tala
svolítið saman?“
„Hvað er það?“
Hann stöðvaði bifreiðina og leitaði
sér að sígarettu. Hann var tauga-
óstyrkur og þess gætti í röddinni. „Er
eitthvað að? Hef ég . . . .?“
„Nei, nei,“ sagði hún og sneri sér
við í sætinu. Hálfmáninn óð í skýj-
unum, og birtan af honuni var rétt
nægileg til að þau sæju hvort annað
greinilega. „Nei, það er ekkert að,“
sagði hún. „En það er dálítið ann-
að, sem svíður undan.“
„Ég skil ekki.“
„Pat, ertu búinn að finna sama-
stað fyrir Skipper?“
„Nei, ekki ennþá. Það er ekki auð-
velt, eins og þú veizt. Þú getur ekki
ímyndað þér----------.“
„Hefurðu leitað?“
„Ja----------.“ Hann klóraði sér í
hnakkanum. „Nei, ég hef víst ekki
gert það.“
„Það getur verið, að þú sért að
blekkja sjálfan þig,“ sagði hún. „Það
Hann hljóp til móður sinnar og hrópaði utan
við sig af fögnuði.
væri alveg eftir þér. En þú blekkir
mig ekki. Hænsnabúið var engin
galeiða. Schull fjölskyldan er gott og
þolinmótt fólk. Pat, þú verður að við-
urkenna, að það er aðeins um einn
stað að ræða fyrir Skipper, sem þér
finnst nógu góður.“
Hann andvarpaði. „Já, þú hefur
víst rétt fyrir þér.“
„Þér þykir ákaflega vænt um
hann.“
„Hann er — — hann er alveg á-
gætur. Dugnaðar strákur. Hann er svo
mikill strákur, en samt svo góður
drengur. Hann er það, sem mig hefur
alltaf langað í. Skilurðu, hvað ég á
við?
„Eg skil,“ sagði Celia. „Þetta næg-
ir.“ Hún var hugsandi á svip. „Hvað
um móður hans?“ spurði hún.
„Hún er engin manneskja,“ hvíslaði
Pat. „Hún er ómöguleg. Hún vill gefa
hann. Það sagði hún Hansen dómara.
Hún vill ekkert hafa meira með hann
að gera.“
„Gætum við tekið hann?“
„Alveg áreiðanlega,“ sagði Pat. „Ég
hef reyndar rannsakað málið. Þú mátt
ekki halda, að mér hafi dottið neitt
sérstakt í hug. En allt, sem við þurf-
um að gera, er að skrifa undir nokk-
ur skjöl, hafa hann dálítinn tíma, síð-
an skrifa undir fleiri skjöl og eftir það
eigum við hann.“
„Við skulum gera það,“ sagði Celia.
„Meinarðu þetta?“
„Svo sannarlega,“ sagði Celia. „Mér
finnst hann nefnilega alveg ágætur.“
„En, elskan mín, hvað um vinnuna
þína?“
„Af hverju er ég að vinna?“ spurði
Celia. „Gæti ég hangið iðjulaus heima
allan daginn? Gæti ég verið alein í
húsinu, sem mér bar skylda til að
fylla, þegar ég veit, að ég get aldrei
uppfyllt þá skyldu vegna þess, sem
búið er að gera við mig? Hvern lang-
ar til að vinna? Ástin mín, þetta er
mitt tækifæri til að gefa þér son.“
Eftir augnabliks þögn sagði hann:
„Hvernig í fjandanum á ég að fara
að sjá í gegnum tárin?“ Hann þreif
hana í fangið. „Elsku, hjartans litla
konan mín.“ Síðan sneri hann sér við
í sætinu og kallaði spenntur: „Skipp-
er, Skipper vaknaðu, ég þarf að segja
þér dálítið.“
Það er hægt að gera mikið á mán-
(Framh. d bls. 26)
20