Samvinnan - 01.09.1955, Side 23

Ferðasaga frá frosta-
vetrinunn 1917—1918
(Fram'h. af 'bls. 10)
ágæta brekku ofan í Amárdalinn. Of-
an af Hólsskarði, sem liggur nokkuð
bátt, er ein sú skemmtilegasta skíða-
brekka, sem ég hef farið. Hún er að
vísu nokkuð brött ofan til, en svo
jöfn og aflíðandi úr því. Þegar við
komum í skarðið, settum við brodd-
stafina á milli fótanna, settumst á þá
■og létum dragast annan endann, en
tvíhentum hinn. Þar sem brattast var
lét nærri, að við drægjum rassinn við
jörð, en risum þeim mun meira upp,
sem dró úr brekkunni. Þessa aðferð
til að standa brattar brekkur hafði
ég lært nokkrum árum áður af Hall-
grími Krákssyni Siglufjarðarpósti,
sem manna oftast fór þessa fjallvegi
á tímabili, en þeir munu vera með
þeim bröttustu á landinu, og gafst
mér hún svo vel, að ég, þá lítið van-
ur. stóð hverja brekku, sem á leið
•okkar varð, en stafurinn verður að
væra traustur. — Heita mátti, að við
rynnum stanzlaust niður að Skarðs-
dal, án þess að hreyfa fót til gangs,
og þótti mér sú för svo skemmtileg,
að nær því borgaði afturhvarfið, enda
tók förin til baka örstutta stund, að
mér fannst.
Snemma næsta morgun lögðum við
aítur af stað og náðum þá heilu og
höldnu til Olafsfjarðar. Þennan dag
mun frostið hafa verið 26—28° R
(30—35° C) og fannst okkur allkalt
að neyta matar uppi á fjöllum, því
að ofurlítil gola var, enda gerðum við
það standandi á skíðunum í mesta
flýti og dreyptum örlítið á spíritus-
blöndu með, sem ég fékk hjá lækni,
því að hæfilega lítill skammtur af
áfengi getur stundum gert gagn í
kulda og varið mann innkulsi. þó að
hins vegar sé það hið mesta skaðræði,
ef óvarlega er notað, eða oft í sömu
ferð. Um nóttina gisti ég á Þórustöð-
um og var þar um kyrrt daginn eft-
ir, því að þá var dimmviðri. Á Þóru-
stöðum var nýbyggt steinhús, en ekki
var það sældaríbúð í svona tíðarfari,
því að veggir voru sums staðar hél-
aðir innan, en annars staðar rann
vatn niður veggina, þar sem hiti var
nægur ti! að bræða héluna, en upp-
hitun langsamlega ónóg, vegna skorts
á eldsneyti.
Daginn eftir var bjart, en frostið
sýnu meira. Þann dag gekk ég yfir
Grímubrekkur milli Olafsfjarðar og
Svarfaðardals, sem er snarbrattur
fjallvegur, en stuttur, þá inn með
Eyjafirði að Haga og þar yfir Eyja-
fjörðinn á hafís, sem var mjög óslétt-
ur og seinfarinn, og gisti að Höfða.
Þetta kvöld mun frostið hafa orðið
einna mest, eða allt að 35° C.
Á Höfða var stórt timburhús og
var kalt í því, enda fannst mér ó-
notalegt að klæða mig morguninn eft-
ir. Þegar ég hafði fengið morgunhress-
ingu, lagði ég óðara af stað, því að ég
ætlaði að ná heim að Laxamýri um
kvöldið, þó að dagleiðin væri nokkuð
löng, eins og skilyrði voru. Veður var
sæmilega bjart og úrkomulaust, en of-
urlítil gola á móti, einkum þegar kom
upp á Gönguskarð, og frost á milli
30 og 40° C, og var því allnapurt að
fara móti golu. Skíðafæri var ekki
slæmt, en þó fremur stirt, því að ég
hafði engan áburð á skíðin, sem ann-
ars getur oft létt gönguna. Eg var
þannig búinn, að innst var ég í tvenn-
um ullarsokkum, þá vel rúmum sauð-
skinnsskóm með illeppum í, en yzt í
þykkum, snúnum ullarsokkum (snjó-
sokkum), sóluðum með segldúk, enda
varð mér aldrei kalt á fótum og kom
með öllu ókalinn úr ferðinni. Tvenna
vettlinga hafði ég oftast og Mvvatns-
hettu á höfði með loðhúfu utan vfir,
en án hennar hefði ég talið mér ófært
að halda yfir Gönguskarð, að minnsta
kosti þann dag. Eg hélt nú stanzlaust
áfram inn Dalsmynni, að Garði, sem
er næsti bær við Gönguskarð. Þar
hugðist ég stanza um stund og fá
mér hressingu, því að ég þekkti bónd-
ann þar. Var mér vel tekið og veittur
góður beini, en hins vegar réði bóndi
mér eindregið frá því að leggja einn
á Skarðið og bauð mér gistingu, enda
mundi ég aldrei ná heim þann dag
hvort sem væri. Engar fortölur dugðu
þó, því að áætlun vildi ég halda á
meðan ekkert óvænt hindraði, og
lagði því von bráðar af stað og gekk
bóndi með mér eitthvað upp fvrir bæ-
inn. Ferðin austur yfir gekk vel, en
farið var að skyggja, þegar ég kom
á austurbrún. Fór ég ofan Seljadal og
kom niður að Syðri-Leirskálaá í
Kinn. Hálf feginn varð ég að koma
aftur í byggð, því að óneitanlega var
fremur ömurlegt að vera einn þarna
uppi, einkum ofan Seljadalinn, þegar
fór að dimma, því á dalnum er djúpt
árgil og enginn Ieikur að lenda í því,
en ákaflega blindað var og vont að
greina nokkuð framundan. Bóndinn
á Skál bauð mér óðara inn og gist-
ingu, ef ég vildi, því að honum fannst,
sem fleirum, óráð að hafa langar dag-
leiðir í þessu veðurfari. En áfram
vildi ég. Eg fór svo í öllum skrúða
með honum inn í baðstofu, sem mér
fannst hlý, drakk þar súkkulaði. Sokk-
ar mínir, sem voru snjóugir og dálítið
frosnir, þiðnuðu fljótt í baðstofuyln-
um, en afleiðingin af því varð sú, að
þegar út kom aftur, gaddfrusu þeir á
svipstundu, og þegar ég vár kominn
spölkorn út eftir Skjálfandafljótinu,
tóku þeir að baga mig svo, að við
sjálft lá, að ég mætti fara heim á ein-
hvern bæinn og gefast upp. Þó lét ég
það vera og komst að lokum út í
Sand í Aðaldal og hafði þá verið hlut-
fallslega miklu lengur frá Skál og
þangað, en yfir Gönguskarð, en þó
var gott færi á Fljótinu. Á Sandi var
fólk í þann veginn að setjast að og
varð Guðmundur skáld hálf hissa á
ferðalagi mínu. Tók hann mig strax
við hönd sér og ætlaði að leiða til
baðstofu, því að ekki taldi hann það
umtalsmál, að ég færi lengra. Ég sagði
honum eins og var, hver áætlunin
væri, en að ég hefði aðeins komið við
til að fá hjálp við að komast úr sokk-
unum. Sagðist hann þá láta mig vita,
að héðan yrði mér ekki sleppt í kvöld.
Þá sagði ég honum, að til þess vrði
að leggja á mig hendur, því að svo að
segja á næsta bæ hefði ég aldrei gist,
þegar ég ætlaði heim, en hér var um
2 klst. gang að ræða í mesta lagi. Eft-
ir nokkurt þjark var mér svo hjálp-
að úr sokkunum, sem ég skildi þar
eftir ásamt skíðunum. Eftir það skokk
aði ég heim og þóttist nú vera léttur
á mér, enda var færi gott og sakaði
ekki á nokkurn hátt, þó að kalt væri.
Heima vissi enginn um mitt ferða-
lag, því að ég vildi ekki láta fólk mitt
óttast um mig að þarflausu, og urðu
því allir mjög hissa, þegar ég vakti
upp um kvöldið, enda álitu margir,
sem lítið konni út, að mesta óráð væri
23