Samvinnan - 01.09.1955, Blaðsíða 25

Beztu afrek ...
(Framh. af bls. 14)
5. Tómas Lárusson, Ums. K., 1952 .. 2615 2932
(6,69 39,50 23,4 34,97 4:42,8)
6. Asm. Bjarnason, KR, 1954 ......... 2580 2846
(6,33 46,22 22,2 29,79 4:59,8)
7. Jóel Sigurðsson, ÍR, 1947 ........ 2541 2907
(6,04 57,18 24,2 34,96 4:59,0)
8. Þórir Þorsteinsson, Á, 1954 ...... 2536 2770
(5,95 35,62 22,9 26,48 4:14,4)
9. Sigurður Finnsson, KR, 1941 .... 2480 2835
(6,17 46,79 24,1 35,01 4:46,2)
10. Adolf Óskarsson, Tý, Vestm., 1950 2448 2823
(6,60 53,05 25,1 32,59 4:57,8)
Tugþraut:
Stigatafla:
Nýja Gamla
Í.Örn Clausen, ÍR, 1951 .............. 6886 7453
(10,8 7,12 13,32 1,80 50,5 —
14.7 40,84 3,20 45,44 4:42,2)
2. Haukur Clausen, ÍR, 1951 ......... 6019 6663
(10,4 6,74 12,01 1,75 52,9 _
15.8 38,44 2,80 43,42 4:53,8)
3. Pétur Rögnvaldsson, KR, 1955 .. 5535 6288
(11,5 6,47 12,52 1,60 53,1 —
15,7 33,81 3D0 51,82 4:48,0)
4. Tómas Lárusson, Ums. K., 1952 .. 5516 6226
(11,1, 6,33, 11,02, 1,70, 51,0 _
16,4, 34,66,3,00 40,97 4:40,2)
5. Finnbjörn Þorvaldsson, ÍR, 1950 .. 5214 5984
(11,0 6,76 10,45 1,70 54,0 _
16.7 30,51 3,10 51,08 5:17,8)
ó. Ingi Þorsteinsson, KR, 1951 . 5133 5755
(10,9 6,25 10,47 1,50 54,0 _
15,0 30,86 2,62 37,37 4:43,6)
7. Valdimar Örnólfsson, ÍR, 1954 .. 5075 5929
(11,2 6,60 12,76 1,55 54,9 —
16.8 35,43 3,10 39,38 5:00,4)
8. Sig. Friðfinnsson, F. H„ 1952 .... 5042 5890
(11,6 6,33 11,85 1,73 53,9 _
16,8 31,86 3,25 46,74 5:21,0)
9. Guðmundur Lárusson, Á....... 4981 5602
(11,0 5,86 10,26 1,50 49,8 _
16.7 27,14 2,30 38,04 4:19,8)
10. Gunnar Stefánsson, Tý, Vestm. .. 4700 5552
(11,5 6,18 11,10 1,65 54,0 _
18.7 33.85 3,15 35,86 4:47,4)
Nafn drottningar-
innar
(Framh. af bls. 8)
Guðmundur lá aftur á bak í rúmflet-
inu og hraut. En telpan var farin út.
Efemía henti frosnum flíkum á flet-
ið við höfuð eiginmannsins.
— Þú gætir bærilega að börnunum,
Gvendur.
Hann rumskaði með andfælum.
— Ha, hva, hvað gengur á fvrir þér,
kona? drafaði í bónda hennar.
— Stattu upp, Guðmundur. Veiztu
ekki að verið er að skjóta tófurnar, og
stelpan er alltaf hjá þeim. Nú er hún
farin út. Það þýðir aldrei að treysta
þér, hvað sem á liggur. Þú sefur alltaf.
Guðmundur reis seinlega upp.
— Hef ég sofnað? sagði hann alveg
hissa.
Rétt í þessu kom skvttan á spretti
inn til þeirra. Hann var móður, ótta-
sleginn og felmtsfullur.
— Hvar er telpan? sagði hann.
—- Hvað er að? segir Efemía. —
Heldurðu ekki, að hann Guðmundur
hafi sofnað, þegar hann átti að passa
hana, meðan ég var úti. Getur aldrei
haldið sér uppi eina mínútu. Skauztu
barnið eða hvað? Þið eruð báðir gáf-
aðir, annar sofandi, hinn sjónlaus.
-— Þú tókst barnið inn, og mér datt
það ekkert meira í hug, en aðeins far-
ið að bregða birtu. Þá sá ég tófu, sem
sat á klettasyllu. Ég skaut og hún lá.
En svo sýndist mér eitthvað hreyfast
hjá henni. Ég þorði ekki að fara þang-
að. Ég get ekki farið þangað einn.
Hann var náfölur. Þau stóðu þarna
öll skelfingu lostin. Þau þögðu andar-
tak og ásökuðu hvert um sig sinn eig-
in barm fyrir aðgæzluleysið.
— Ég skal fara, sagði Efemía. Þú
kemur með mér.
Og skyttan hlýddi. En Guðmundur
settist yfirkominn á fletið. Hann
starði þögull og stirðnaður fram und-
an sér.
Skyttan benti Efemíu á sylluna,
þar sem tófan lá. Þar sást nú engin
hreyfing.
Þau hröðuðu göngunni. Efemía
varð fljótari. Hún æddi að syllunni.
Tófan lá í blóði sínu, og barnið lá þar
líka á grúfu vfir henni. Hún hafði
gripið handfylli sína í feldinn hennar,
hin lá undir hálsinn og andlitið grúfði
hún inn að henni. Dökkur hárflók-
inn rann saman við dökkan lit dýrs-
ins.
Ottinn gerði Efemíu þögula um
stund. Hún stóð og horfði á þær, þeg-
ar veiðimaðurinn kom. Hann stað-
næmdist líka hissa hjá þeim.
Barnið andaði eðlilega, svaf djúp-
um svefni.
Efemía tók telpuna í fang sér.
— Guði sé lof, sagði hún lágt, þeg-
ar hún sá, að telpuna hafði ekki sak-
að.
Skyttan sneri sér undan.
Pelpan vaknaði. og þegar hún sá
tófuna, hljóðaði hún upp.
Hún var háttuð, þegar heim kom.
I svip hennar var eitthvað ókunnugt,
myrkt og þögult. Hún sneri sér fljótt
til veggjar og sofnaði.
Þetta kvöld las Guðmundur hús-
lestur í Jónsbók. Hann vildi þakka
Guði fyrir varðveizluna. Það var ó-
venju hljóðlátt þar inni. Hann horfði
lengi á telpuna sína, þar sem hún svaf.
Hún var hans eign þessi fallega stúlka.
Og Guð hafði gætt hennar fyrir liann
á klettasyllunni.
Hann renndi augunum yfir slotið
sitt, festi þau á torfveggnum á móti
fletinu og fagnaði því, að litla stúlk-
an hans var kyrr hjá honum. Hún
fékk að lifa á jörðunni áfram eins og
þau, foreldrar hennar. Alltaf bjóst
hann við þessu, að hún vrði heppin
og gæfusöm, því að hann hafði látið
hana heita drottningarnafni.
Viktoría hét hún — eftir Viktoríu
drottningu, eða öllu heldur eftir
drottningunni af Saba, þeirri merkis-
konu. En einhværn veginn höfðu þess-
ar tvær drottningar af Saba og Eng-
landi og aldaraðirnar á milli þeirra
runnið saman í huga hans. Þar höfðu
þær orðið að einni persónu.
Viktoría hlaut að hafa gæfu af
þessu göfuga nafni. Strax og hann leit
hana augum, sá bann, að ekkert minna
mátti sóma henni en drottningarheiti.
Ifún var í huga hans ein í röð þessara
tignu, yfirjarðnesku kvenna.
Morguninn eftir, þegar litla stúlk-
an fékk grautarskálina sína, læddist
hún út með hana svo enginn sá. En
skuggi af óljósri minningu var þó í
huga hennar.
Hún settist á sömu þúfuna og
venjulega, leit upp á hæðina, en sá
ekkert dýr standa þar. Hún starði
þangað, en dýrið kom ekki. Þá gagg-
aði hún, gaggaði hærra og hærra, en
enginn anzaði. Hún hélt áfram upp
á hæðina og kallaði, en það var stein-
hljóð í kringum hana.
Vonbrigði settust að henni og stað-
festu óljósan grun hennar. Það var
eitthvað skelfilegt, sem hún mundi.
Hún fann, að mjúka kyrrðin hjá dökk-
um dýrfeldi var horfin henni.
25