Samvinnan - 01.02.1956, Side 16

Davíð. Ég get það ekki.“
„Hví þá ekki? Þetta er aðeins lán.
Þú hefur stundum fengið ián áður.“
„Þá þóttist ég viss um að geta greitt
þér aftur, en nú er ég vonlaus um það.“
Davíð hélt, að pilturinn væri að
missa kjarkinn og gefast upp í erfiðri
baráttunni við berklana.
„Þetta máttu ekki láta þér koma
til hugar, Páll. Þú lítur engan veginn
verr út en áður, og ég er viss um, að
þú gefst aldrei upp. Systir þín yrði
eyðilögð, ef hún heyrði þig tala svona.
— Taktu við peningunum fyrir alla
muni.“
„Það er ekki kjarkurinn, sem er
þorrinn,“ svaraði Páll. „Við erum á
förum héðan.“
„Hvað segirðu?“
„Við erum að fara. Esther er farin
að taka saman dótið. Við verðum að
fara austur, við höldum aldrei út hér
nógu lengi til þess að eignast landið.“
Davíð þótti sem allar framtíðarvon-
irnar hyrfu út í rökkrið. Hann reyndi
að hugsa, finna einhver ráð gegn
þeim misskilningi, sem hér var hlaðið
upp. Til hvers var að leggja í langa
og hættulega ferð og koma svo aftur
að auðu húsi? Þá yrði hálf heimsálfa
milli hans og stúlkunnar og —.
Mjór og langur barkarbátur Itai-
Pos kom út úr rökkrinu og upp í lend-
inguna við bakkann. Davíð rétti úr
sér. Allt varð að fara sem mátti. Hann
þrýsti hönd piltsins og gekk svo nið-
ur að ánni.
Hann sté út í bátinn og ýtti frá
landi um leið. Síðan reru þeir vestur
til fjallanna gegn þungum straumi.
3.
Næstu dagar voru langir og líkir.
Dagur rann klukkan þrjú að nóttu,
og um tíuleytið að kvöldi var enn rat-
Ijóst á ánni.
Um leið og dagur rann, svipti Davíð
af sér ábreiðunni, greip veiðarfærin
og kastaði fyrir silung, meðan fugl-
arnir upphófu söngva sína. Að vörmu
spori kom hann aftur með nokkra sil-
unga, og þá var Itai-Po ævinlega bú-
inn að blása upp eld. Þeir snæddu á
skammri stundu og hröðuðu sér síðan
af stað.
Þeir renndu að landi á tveggja
stunda fresti, settust á bakkann og
reyktu pípu. Þrisvar á dag höfðu þeir
matseld og lifðu eingöngu á veiðum.
Oftast höfðu þeir silung til matar, en
stundum skutu þeir önd eða veiðidýr
í skóginum, og af berjum höfðu þeir
nóg.
Er þeir nálguðust fjöllin, varð
skógurinn alls ráðandi, en sléttan lá
að baki þeim. Árnar urðu nú straum-
harðari, og sums staðar voru hávaðar
eða fossar, svo að þeir urðu að bera
bátinn fram hjá þeim. Mikið var og af
stöðuvötnum, þar sem þúsundir
vatnafugla flugu upp, þegar þeir fé-
lagar fóru um.
Engir voru þeir félagar hávaða-
menn, enda liðu svo margar stundir,
að ekki heyrðist til þeirra hósti né
stuna. Itai-Po var einstakur róðrar-
karl, og Davíð bætti það upp með afli
sínu, sem hann skorti í leikni, svo að
þeim skilaði undrafljótt áfram. Itai-
Po sagði, að pípur þeirra væru þær
lengstu, sem hann myndi eftir. En
með pípum átti hann við þá vega-
Iengd, sem þeir fóru milli hvílda. Einu
sinni fóru þeir heila dagleið í þrem
pípum, og þá ljómaði dökkt og sveitt
andlit Tunglskuggans af gleði. Hins
vegar fóru þeir einatt of ógætilega til
þess að vera sem fljótastir. Það er sið-
ur þeirra, sem ferðast um vötnin í Al-
berta í barkarbát, að fara jafnan með
löndum fram, því að vindbára úti á
miðju vatni getur verið lífshættuleg
á svo smáum kænum. En þeir fóru
ávallt beint af auga.
Þegar Bjarnará tók að grynnast,
urðu þeir að bera bátinn með öllu
saman sex mílna leið og lítt greiðfæra
upp að næsta vatni, og úr því fór
vatnaleiðin að verða æ slitróttari. —
Loks komu þeir í langan dal, þar sem
áin var skolleit af leysingarvatni ofan
úr háfjöllum.
Allt til þessa höfðu þeir farið eftir
aldagamalli leið vestur að fjöllunum,
en úr dal þessum lá leiðin langt til
suðurs og yfir Klettafjöllin, þar sem
þau voru miklu lægri og greiðfærari.
En Davíð þótti sú leið allt of löng,
því að hver dagurinn var dýrmætur.
Hann nam staðar kvöld eitt við litla
sandeyri og dró þar upp í sandinn þá
leið, sem hann vildi fara beint yfir
fjöllin.
„Þessa leið vil ég fara, Itai-Po,“
mælti hann. „Þú verður að koma okk-
ur yfir fjöllin á sem skemmstum tíma.“
Indíáninn varð fár við og sat langa
stund á hælum sér og horfði á rissið í
sandinn. Svipur hans var myrkur og
óræður. Loks sagði hann: „Það hefur
enginn maður farið hér yfir áður, en
við skulum fara. Við verðum fimm
svefnum (nóttum) fljótari með því
móti, en ekki er það allra að leggja
hér á fjöllin.“
Það kvöld drógu þeir bátinn inn í
hellisskúta, og næsta morgun lögðu
þeir byrðar á bök og stefndu til fjalls.
Fyrsta sprettinn fylgdu þeir gömlum
slóðum Indíána, því að þeir fóru hátt
upp í fjöllin til stórhyrningaveiða á
haustin. En brátt hurfu troðningarnir
og greindust á ýmsa vegu. Itai-Po lét
sig það engu skipta. Hann stikaði á
undan í bezta skapi, því að svaðilfarir
voru honum mjög að skapi. Leið þeirra
lá um kletta og klungur, en víða voru
þó grænar hlíðar og engjaver. Þarna
var ríki fjallafurunnar, enda óx hún,
hvar sem tyllt var niður rót. Næstu
nótt áttu ferðalangarnir sér ból undir
grænni þöll. Sú nótt þótti þeim köld.
Um morguninn tróðu þeir mosa í skó
sína, því að þeir voru ilsárir orðnir,
en hart við fæti. Þennan dag fóru þeir
um heimkynni gráu krákunnar, og
þessi ömurlegi fjallafugl sparaði ekki
óhljóðin.
Smám saman þraut furan, en við
tóku víð heiðalönd. Margt var þarna
fagurra blóma, og dáfögur fiðrildi
sveimuðu eins og ský yfir þeim.
Skammt var nú til snjóa, enda kalt
og hráslagalegt. Úlfgrá þokan teygði
sig niður frá hvítum tindum og fyllti
gil og skörð.
Áfram héldu þeir ótrauðir, þótt allt
væri á fótinn. Krapaskúrir kældu
vanga þeirra, og þess á milli var skin
sólar svo heitt, að þá sveið undan.
Eftir Ianga göngu komu þeir að af-
Iöngu vatni, ekki stóru. ískaldur
lækur rann úr því til austurs, og
nokkru síðar sáu þeir, sér til mikillar
gleði, að annar lækur rann úr því til
vesturs. Þeir voru komnir á'vatna-
skilin, og nú hallaði vestur af. Ekki
lögðust þeir til hvíldar þetta kvöld,
heldur þrömmuðu áfram, unz lýsa tók
af degi. Þá voru þeir komnir niður að
skógi, enda kveiktu þeir sér eld,
snæddu og létu sér renna í brjóst.
Þegar leið fram um miðjan morg-
un, risu þeir upp og héldu áfram
ferðinni, og þótti þeim því líkast,
sem væru þeir komnir í annan heim.
Landið var fagurt yfir að líta og
16